Kiedy już słońce zgasi dzień
przywoła delikatny mrok,
trochę mocniej zakołysze drzewami
przynosząc świeże powietrze,
a człowiek poczuje drżenie,
bo o tej porze wychodzą wspomnienia
usiądą wygodnie obok, wezmą nas pod rękę
oglądając przy tym wzbijający się księżyc...

statek miłości
na falach zaufania
smutek za burtą...

Człowiek zawsze wraca,
kiedy wybije godzina powrotu
przyjdzie nawet z końca świata,
by zmazać ślady swej nieobecności
zmęczony wysiłkiem podróży,
trudem stawianych kroków
w końcu stanie przed twarzą ukochanej
ból po przebytej wędrówce zniknie
wraz ze wspólnym spotkaniem
stęsknionych ramion...

to niecierpliwość
wyczekuje wciąż kroków
nosem po szybie...

odnajdziemy się
pod skrzydłami aniołów
na stacji-Niebo...

światło nadziei
nad drogą niepewności
to aniołowie...

królowa ciszy
natchnęła do siania słów
orkiestra szeptów...

Nie wypowiem słów
które mieszkają w sercu,
miłość w marzeniach...

Na drugą stronę chmur
wznoszę oczy
to dom świętych dusz

już odpoczywają ich serca
w niebieskiej krainie
upragnionego spoczynku

niedawno jeszcze czułam
delikatny dotyk ich dłoni
a dzisiaj pozostaje patrzeć na niebo
załzawionym wzrokiem...

w cichości serca
napływają wspomnienia
fale tęsknoty...