Gdyby ludzie byli ludźmi, nie siedzielibyśmy teraz w tym bagnie, oprawionym jedynie w piękną ramkę, aby sprawiało wrażenie ładnego i powieszonym na honorowym miejscu w długim, ciemnym korytarzu w odcieniach szarości pełnym obrazów, przedstawiających wszystko to, co w naszym życiu zawsze będzie najgorsze i nigdy się nie zmieni. Płótno można bardzo łatwo zniszczyć, lecz trudniej naprawić… bo czy coś, co zostało już przemalowane na wyobrażenie ludzkiego cierpienia można tak po prostu zmazać? Rozcieńczalnik potrafi usunąć wiele, jednak nigdy nie zmaże tego, co było, jest i będzie oczywistą oczywistością w tym okrutnym świecie, który nazywamy naszym i w którym żyjemy po kres naszych dni, czyniąc zarówno dobrze jak i źle, ale nadal nie zamieniając błotnistej, bagiennej mazi w krystalicznie czystą taflę [...]

Plamy krwi...
Wszędzie wokół mnie.
A wśród nich...
Me dłonie skąpane w czerwieni.
Pośród cieni...
Chowam się i trwam.
Melancholia...
zatracam się we wspomnieniach.

Zionąca pustką dziura
W sercu mym zranionym,
Wcale mi nie przeszkadza
W byciu kimś szczęśliwym.

Wiele zła mnie spotkało
Lecz teraz jest inaczej,
Ludzie są moją podporą
I mym jedynym światem.

Żyję z dnia na dzień
Ciesząc się jak dziecko,
Mimo to cierpiąc w ciszy,
Ale będąc szczęśliwą.

Ludzie dają mi siłę
By trwać pośród cieni,
To im poświęcam życie
I żyję razem z nimi.

Czczę wspólnotę uczuć
I dążę do swego celu,
Miłość za miłość
To podstawa idei.

Tak samo i ze szczęściem,
Więc nie liczy się cierpienie,
Kiedy inni są szczęśliwi
To i ja razem z nimi.

*Jest tu wiele ukrytych znaczeń, które zrozumie tylko ktoś, kto mnie zna. Notabene: Nawet nie wiem, czy to można zakwalifikować jako wiersz, ale ma formę wiersza, więc niech już będzie wierszem ;)

Jestem...
Ale mnie nie ma.
Nie wiem, co się dzieje,
Ale coś jest nie tak.
Czuję ból...
I ten wszechogarniający chłód.
Coś miażdży moje serce.
To chyba samotności ręce.