Wiersze — Naja

Czekam i wyglądam
Dni wolno mijają
Liście już opadły
Pustką stoją gaje

Wyglądam i czekam
Nasłuchuję kroków
Cisza jest wokoło
I tonie w półmroku

Serce się wyrywa [...]

"Błądząc szukałem miejsca pierwotnego, gdzie
nigdy nie stanęła obuta stopa mieszkańca ziemskiego.
Dotarłem tam w końcu, tak mi się zdawało
i siedząc na piasku ujrzałem stopę małą."

Pamiętając o Marku

Ma metafora
Upiększyć poznawanie
Taka jej funkcja

Zdarza się jednak
Poprzez nadużywanie
Tylko dysfunkcja

Inspirowane

Poeta często tworzy, o tym
Czego pragnie, czego nie ma, czego nie może...

Tam, gdzie słowo ustępuje westchnieniu
gdzie myśl nie może powrócić
dotyk zamienia się w samotność
Wiara i nadzieja kończą się milczeniem

W pociągu zwanym życie
Pasażerem jestem
Wiele stacji mijam
Trzeba będzie wysiąść
Kiedy się zatrzyma
Dlatego, dopóki pędzi
Poręczy się trzymam

Sierpniowe noce
Gwiazdami rozświetlone
Kaskady marzeń

upojona latem w cieple się zanurzam
oślepiona słońcem nic już nie dostrzegam
nie trzeba pamiętać bo czas się zatrzymał
powietrze pulsuje gorącą rozkoszą
fale nieśpiesznie dobiegają końca
ten cudowny bezruch zbyt szybko przemija

smutne jest to
że ona

nieugięta
nieuchronna
nieprzekupna

ona

zawsze zwycięży
i wszystko pokona

podążam za myślą twoją
na długość cienia wyciągam ramiona
dogonić nie mogę ulotności wrażeń
oddechu, szeptu i drżenia

moje kroki mierzy obojętność
pomiędzy spojrzeniem i pragnieniem
niewykorzystana przestrzeń pozostaje
zapełnić ją chcę koniecznie słowami

słowa chętnie wyznaczasz, podajesz
nieustająco nakreślasz, przetaczasz
najważniejsze niewątpliwie w nich
że można je różnorodnie podawać

cała tajemnica polega zaś na tym
że masz wiedzę, iż zaciekawiona
będę się zagłębiać, poszukiwać
tak długo, długo tak, aż znajdę

nie słychać bicia serca
nie czuć ciepła dłoni
ani smaku i zapachu

w sieci słychać

tęsknoty niespełnione
obietnice niemożliwe
do zrealizowania

Jeśli zapytasz mnie
co cenię najbardziej,
- wolność rzeknę.
Co mnie zachwyca,
- piękno ludzi, przyrody
i wiele, wiele jeszcze.
Czego słyszeć nie chcę,
- podszeptów złego.
O czym chcę zawsze pamiętać,
- że jestem tutaj tylko przez chwilę
i dobrze ma być.
Co po sobie chcę pozostawić,
- ciepło w sercach…

Są tacy, którzy nie mają nikogo
Błąkają się sami przez życie
Zatopieni w samotności głębię
Nieznane im jest wspólne bycie

Tęsknią, pragną, chcieliby
Nie mogą lub nie potrafią
Kiedy nadzieja się zjawia
Chowają się zalęknieni

Być razem, to sztuka wielka
Pozwolić na bliskość i dotyk
Zaufać, ujawnić się, otworzyć
Część siebie lub więcej oddać

Obdarowywaniu uczuciem
Nie zawsze wzajemność odpłaca
Bywa, że często skaleczy
Pozostawiając ból przeogromny

Bezpieczniej ukryć się, unikać
Zasklepić się w sobie i czekać
Na czas, kiedy los łaskawy, ześle
Tylko nam, wyjątkowego człowieka

Są tacy, którzy nieustająco się boją
Głowę chowają w ramionach
Straszne im życie, niebyt straszny
Lęk ich otacza wkoło

Obawa nie pozwala iść naprzód
Nie pozwala również zawrócić
Zawieszeni są w pół kroku
Między ucieczką i bezruchem

Wszędzie widzą dzieło złego
Brak im również świadomości
Jak wiele ich przez to omija
Nie mogąc dostrzec nic innego

Są tacy, którym łatwiej i prościej
Bez trwogi stąpają przez życie
Cokolwiek im drogę zastąpi
Ominą, przeskoczą, nie widzą

Trudu nie czują, goryczy, gdyż
Jak się nie uda, nie koniec
Patrzą wyłącznie przed siebie
Nie straszne im przeciwności

Rzec można są niezniszczalni
Nic ich pochylić nie zdoła
Lecz nic ich też nie uniesie
Podziwiać, czy współczuć raczej