Czas nieubłagany, czas kochany
W nim tyle zdarzeń, radości, miłości
Nieprzewidzianych zwrotów, smutków
Nieodłączny towarzysz, który każe pamiętać
Że wczoraj się nie powtórzy,
a jutro może nie nadejść
Wierny przyjaciel, bo póki on jest, ja jestem
Popycha, ściga się, wyprzedza,
wszystko w dobrej wierze
Chce, żeby traktować go poważnie,
z należytym szacunkiem
Każe pamiętać, że nadejdzie moment,
kiedy będzie musiał się zatrzymać.

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

Miłość otula, przepełnia, otacza
Nigdy nie dusi, tłamsi, nie osacza
W miłości można zanurzyć się po brzegi
Unosić się, dryfować, nigdy nie zatonąć
Dlatego trwa i trwa, gdyż pojawia się wtedy
Żeby nie tracić mocy i pięknej energii
Wtedy, kiedy to wszystko staje się możliwe

wiatrem i chłodem
kolorem złota, miedzi
jesień nas raczy

płomień w kominku
długie, ciche wieczory
kot sennie mruczy

Gdyby smutek można było zakopać pod ziemię
Żal nie zamieszkiwałby duszy i serca
A one nie były tak wierne i stałe

Chmury nie spowijałyby myśli rozedrganych
Krople deszczu nie rozbijały z hukiem o pamięć

Gdyby wiedząc tak wiele, czas można byłoby cofać
Z okruchów uczuć, tęsknot, pragnień
Utkać dobroć, czułość i miłość

Smutek byłby wtedy jeszcze większy
Może jednak łatwiejszy do zniesienia

Czekam i wyglądam
Dni wolno mijają
Liście już opadły
Pustką stoją gaje

Wyglądam i czekam
Nasłuchuję kroków
Cisza jest wokoło
I tonie w półmroku

Serce się wyrywa [...]

"Błądząc szukałem miejsca pierwotnego, gdzie
nigdy nie stanęła obuta stopa mieszkańca ziemskiego.
Dotarłem tam w końcu, tak mi się zdawało
i siedząc na piasku ujrzałem stopę małą."

Pamiętając o Marku

Ma metafora
Upiększyć poznawanie
Taka jej funkcja

Zdarza się jednak
Poprzez nadużywanie
Tylko dysfunkcja

Inspirowane

Poeta często tworzy, o tym
Czego pragnie, czego nie ma, czego nie może...

Tam, gdzie słowo ustępuje westchnieniu
gdzie myśl nie może powrócić
dotyk zamienia się w samotność
Wiara i nadzieja kończą się milczeniem

W pociągu zwanym życie
Pasażerem jestem
Wiele stacji mijam
Trzeba będzie wysiąść
Kiedy się zatrzyma
Dlatego, dopóki pędzi
Poręczy się trzymam

Sierpniowe noce
Gwiazdami rozświetlone
Kaskady marzeń

upojona latem w cieple się zanurzam
oślepiona słońcem nic już nie dostrzegam
nie trzeba pamiętać bo czas się zatrzymał
powietrze pulsuje gorącą rozkoszą
fale nieśpiesznie dobiegają końca
ten cudowny bezruch zbyt szybko przemija

smutne jest to
że ona

nieugięta
nieuchronna
nieprzekupna

ona

zawsze zwycięży
i wszystko pokona

podążam za myślą twoją
na długość cienia wyciągam ramiona
dogonić nie mogę ulotności wrażeń
oddechu, szeptu i drżenia

moje kroki mierzy obojętność
pomiędzy spojrzeniem i pragnieniem
niewykorzystana przestrzeń pozostaje
zapełnić ją chcę koniecznie słowami

słowa chętnie wyznaczasz, podajesz
nieustająco nakreślasz, przetaczasz
najważniejsze niewątpliwie w nich
że można je różnorodnie podawać

cała tajemnica polega zaś na tym
że masz wiedzę, iż zaciekawiona
będę się zagłębiać, poszukiwać
tak długo, długo tak, aż znajdę