Ludzie, tak bardzo do siebie podobni,
w jednym zmierzają kierunku.
Dlaczego więc tak często obcy i niezgodni...

Ścigać się już nie trzeba,
Udowadniać niczego nikomu.
Nareszcie zwolnić i odsapnąć,
Posiedzieć sobie można w domu.
Sprawy układać według siebie, dla siebie.
Kłaść się spać nad ranem,
Wstawać w południe - ale cudnie !!!
Piękny to czas, tak wyczekiwany...

Szczęście za serce chwyta - Emeryta.

Nie tylko w fotelach, na dachach czy płotach,
Również w głowach wielu, można spotkać Kota.

Każdy ma swoje słabości
Jeden zbyt mocno kocha
Drugi niestały w miłości

Świat jest taki wielki
Człowiek taki mały
Jeden i drugi tak niedoskonały

Gdybym talent miała
Wena nawiedzała
Zamiast takich fraszek
Dzieła bym pisała

Niniejszym tekstem rozpoczynam cykl fraszek. Poproszę o wyrozumiałość i stosowny dystans...

Poeta często tworzy, o tym
Czego pragnie, czego nie ma, czego nie może...

Rozpiera, wwierca się w umysł i ciało
Krzyczeć się chce, jakby tego było mało
Tańczyć, skakać, śpiewać, kochać...

Stan ten, bliski prawie doskonałości
Gdyby tak trwać w nim zbyt długo
Przyprawić mógłby o mdłości

Tak atrakcyjna, wyjątkowa, zmysłowa, ekscytująca
Jednocześnie posągowa, charyzmatyczna, niedostępna
W obliczu ogromu, tak niekwestionowanego piękna
Z jego nadmiaru, wszystkie organy mężczyźnie miękną

Dedykowane

Co by było, gdyby poezji nie było
Jakich słów używaliby kochankowie
Nie wzorując się na poety słowie
Czy można byłoby szum lasu opisać
Plusk wody, promień słońca, blask księżyca
Wszystko byłoby takie jak wygląda
Ale przecież ten stan nie jest możliwy
Człowiek, osobnik wyjątkowo wrażliwy
Poezję w sercu swoim czułym nosi
Nie musi tego zgrabnym rymem głosić
Co tam, opisane księżyc, słońce, las
Bez metafor i rymów poezja jest w nas