Poeta często tworzy, o tym
Czego pragnie, czego nie ma, czego nie może...

Rozpiera, wwierca się w umysł i ciało
Krzyczeć się chce, jakby tego było mało
Tańczyć, skakać, śpiewać, kochać...

Stan ten, bliski prawie doskonałości
Gdyby tak trwać w nim zbyt długo
Przyprawić mógłby o mdłości

Tak atrakcyjna, wyjątkowa, zmysłowa, ekscytująca
Jednocześnie posągowa, charyzmatyczna, niedostępna
W obliczu ogromu, tak niekwestionowanego piękna
Z jego nadmiaru, wszystkie organy mężczyźnie miękną

Dedykowane

Co by było, gdyby poezji nie było
Jakich słów używaliby kochankowie
Nie wzorując się na poety słowie
Czy można byłoby szum lasu opisać
Plusk wody, promień słońca, blask księżyca
Wszystko byłoby takie jak wygląda
Ale przecież ten stan nie jest możliwy
Człowiek, osobnik wyjątkowo wrażliwy
Poezję w sercu swoim czułym nosi
Nie musi tego zgrabnym rymem głosić
Co tam, opisane księżyc, słońce, las
Bez metafor i rymów poezja jest w nas