- Czym jesteś? Na Boga! Czym?!
- Gniewem oceanu, ogniem pełznącym, burzą wichrów, otchłanią w skale... Jestem wężem, a imię me w sześciu językach ukryte, w sześciu wciąż żywe, w sześciu wysławiane...

Oto jest... stoi tu po latach, zupełnie niema, bez wyrazu, tak, jakby nie pamiętała ile bezbronnych duszyczek za każdym razem, kiedy mogła sobie pozwolić na drgnięcie, wyzwolić chciała.
A jednak zginęła. Zapomniana, straszy dziś przeszłością wszystkich chwil radosnych i tych, których nikt nie może zliczyć.
Dlatego proszę, smutno mi dzisiaj, namaluj mi huśtawkę.

Panny spieszcie, pęki białych kwiatów nieście
Najświętszej Pannie, w lutowe słoty,
przebiśnieg tak czysty, jakby utkany z cnoty.