Z wczoraj na dziś mieliśmy pożegnanie naszego drużynowego(bo idzie na studia) i spaliśmy w harcówce. Koło 3 w nocy jedna dziewczyna musiała iść do domu bo nie mogła zostać na noc więc Maciek (drużynowy) powiedział, ze idziemy ją odprowadzić. Poszliśmy kawałek i powiedział, że mam sie szybko wrócić do harcówki po aparat. Pobiegłam i wzielam aparat a jak wychodziłam Maciek zawiązał mi oczy i wziął mnie za rękę. Szliśmy dość długo, aż wkońcu zatrzymaliśmy się i Maciek położył mi coś na rękach(mój mundur) i kazał policzyć mi do 25 powoli i wtedy mogłam zdjąć chustę z oczu. Powiedział, że bede wiedziała co zrobić. Gdy otworzyłam oczy okazało się ze jesteśmy nad jeziorem. było ciemno i stały tylko poustawiane świeczki co jakiś czas. Ubrałam mundur i szłam wzdłuż świeczek. Koś z dala krzyczał zasady harcerskie. W końcu dosłam do ogniska gdzie stała moja drużyna i spiewała piosenki. Wtedy Maciek powiedział, że nadszedł czas, żebym na zawsze została przyjęta do harcerstwa. Przyrzeczenie. Byłam tak szczęśliwa, ze praktycznie cały czas płakałam. To jest niesamowita rzecz dla każdego harcerza.

Miłość , dostatki cierpienie,
ludzkie pobłogosławienie.
Nieskończona rozpacz ciemnistej odchłani,
gdy jej nie ma w życiu.
Tej nierozumnej odchłani nie łatwo rozpętać,
bo wszyscy chcą a nikt nie pamięta
co najważniejsze jest dla duszy.
O Afrodyto! Prowadź mnie
przez ten świat obłudny,
bym miłości zaznała.
Chcąc czy nie chcąc
naprawdę cierpiała.
Bo kimże jest człowiek,
który nie sięgnął dna z miłości,
by potem wybić sie na łaskę mienia.
Wielkoduszni stróże,
któży nad mymi głowami bywacie,
trzymajcie też w opiece tę cząstkę mnie,
która swą obecnością uszczęśliwia,
pokazując raju wrota,
by ona też wiedziała, co ma dusza pokochała.
Bym ja, człowiek rozumny wprawdzie
nie stracił głowy z tęsknoty.
Sercem swym nieuchronnym
patrzę w Twoje oczy
i widzę co czujesz.
Z Tobą iść przez świat pragnę,
rozpaczliwym szlakiem,
wtulona w opiekuńcze dłonie twoje,
słuchając gasnącego fal oddechu...