A gdyby sie spakować, ubrać buty i
po cichutku odejść zostawiając za sobą,
tylko niebo zasiane gwiazdami?
Wziąć samotność za kompana i
gdzieś w nigdzie zamienić się
w nic, niewiele większe od łzy.

Jak ptak zamknięty w klatce
My tu żyjemy na tej jałowej ziemi
W skorupy obkuci z popękanej gliny
Przez które resztki człowieczeństwa
Resztki naszej duszy ulatniają sie do góry
Gdzie w gwiazdy przemienione lśnić będą aż po kres natury
A my? A my tu zostaniemy, puści, jałowi
I z czasem się rozpadniemy jak glina z której jesteśmy stworzeni