Wiersze — MyArczi

wyjść poza ramy
powiesić się jak obraz
na pętli czasu

pozostaje mi już jedynie wejść w twoje buty
zawieszone na sznurówkach zostawiam
swoje dotychczasowe kroki

nie liczę drogi
ledwo stać mnie na to, co tanie
przy sobie mam na teraz zaledwie
bezcenne zdrowie

cele uczą tylko tego
że życie to więzienie
zostało mi już w sumie
znaleźć w nas różnice
by móc uciec od bycia
smutnym zbiegiem okoliczności

przez wzgląd na doświadczenie
pragnę na swojej ścieżce spotkać serca
pękające ze śmiechu
które już nigdy nie zostawią mnie
samego
bez odpowiedzi

Opieka nad cierpieniem
wbrew pozorom to nie kołysanie starców
a codzienny rytuał życia i śmierci
w tym snu

cierpienie sypia w nogach
czasami nad ranem liże po głowie
o której chce budzić?
łatwo mieć nadzieję, że nie krócej niż za wieczność

cierpienie trudno pielęgnować
siłą zabiera się je do łazienki
lecz przez łzy ucieka do spływu
jedynie myślami czasem leczymy mu rany

na cierpienie ciężko spojrzeć
a co dopiero wyjść z nim na spacer
a co dopiero wyjść z nim do specjalisty
a co dopiero mieć w nim przyjaciela

tak często nie spada
na cztery łapy

miłość dojrzała jest kontrowersyjna jak rodzynki
wysuszona, z charakterystyczną nutą smaku
miłość jest jak śliwka w kompot
albo sam kompot, który dzieci spijają jedynie pod naciskiem
a dojrzewając z czasem raczą się chętnie

nagie widły z igły
lub nici z miłości

nigdy nie ubrałbym się w coś uzewnętrzniającego
bo po co nosić ślady krwi na łachach

modę traktuję tak, że
miłość nosi się na szelkach
a przyjaźń za pasem

nasze kruche sny
na krańcach świateł gwiazd zrodzone są
nasze nikłe zmysły
pragną zliczyć spadających życzeń tłumy
kiedy deszcze emocji skupiają się jedynie
na fałszywym blasku księżyca

być może na miłość wpływają złącza samotnych galaktyk
a w żadnej z nich nie ma obecności człowieka

pośród wszystkich nieskończonych grawitacji we wszechświecie
ciężko kogoś przyciągnąć
lub uczucia piękne niczym zorza obnażyć

poznaję Cię w szpitalach
i kłócę się z Tobą na cmentarzach
nienawidzę w biegu

wybaczam Ci w konfesjonałach
kocham w metrze
umieram w całości

szukam Cię w zamian za to
że usilnie próbujesz się ukryć

rozmawiam bez przerwy
piszę seriami
nieustannie próbuję gasić te mosty
które za mną spalasz

cisza jak noc
wyciąga z nas najwięcej
nie wypada milczeć podczas snu
kiedy gwiazdy na wspólnym niebie gasną

przytłaczają rozmowy ze sobą
całymi zdaniami i z dniami zaczynam rozumieć
w literach można znaleźć wszystko
lub niczego nie szukać

iść na rękach ku górze
z każdym metrem sprawiać, że
gwiazdy stają się cięższe

Strzępki nadziei i tęsknoty
szukały mnie w Twoich myślach
od zawsze było dla nas za późno

podświadomie rozumieliśmy, że wszystko jest skończone

zapragnąłem dojrzeć
i wtedy zapuściłem korzenie tutaj
zapomniałem o wspomnieniach
a mimo to z nostalgią się nie rozstaję

zapragnąłem oddychać
i wtedy przestałem żyć
i nie zacząłem umierać
i nawet w płucach pustka nabrała sensu

zapragnąłem wiedzieć
i straciłem wszystko, co ważne
i zatraciłem nadzieję
zyskując bunt przeciwko mej duszy

zapragnąłem kochać
i odzyskałem wszystko
i straciłem wszystko
na teraz

wieczorami bez blasku księżyca
siedzimy naprzeciwko siebie

nie mam nic przeciwko temu
byś z ramion moich zdjęła
ciężar dnia
i stal hartowała w nerwach

-------------
ważnym jest, by pozostać
wzajemnie samotnym
-------------
bo czy nie najlepiej
mierzy się wzrokiem
w cztery oczy?

samotność drugim krokiem samobójcy
w związku z tym
eskapizm ucieczką od ucieczki

póki śmierć nas nie rozłączy
w swoim labiryncie wypada się nie zgubić