Najpierw przyjaciele, potem rodzina, a teraz cała reszta nienawidzą mnie z wielu powód. Jednak każdy powód był prawdziwy, tylko oni sami fałszywi ...

Będąc samotni dochodzimy do różnych rzeczy, zaczynamy zauważać i doceniać to co było dla nas niczym. Każdy kolor, obraz lub zdjęcie mówią nam więcej niż inni dadzą radę dostrzec. Życie zaczyna być piękne, a ty czujesz się dopiero wtedy wolna. Uśmiechasz się, chociaż wszyscy są wokół smutni. Tak naprawdę zaczynasz zdawać sobie sprawę z tej dziwnej pustki w sercu. Potem poznajesz pewną osobę w życiu, a ona sprawia to czego zawsze chciałeś uniknąć. Opuszcza cię i ta samotność staje się męcząca. Nigdy nie będzie taka jak kiedyś, jednak nie poddajesz się i jesteś silny jak nigdy. Ludzie zaczynają zwracać na ciebie uwagę, jednak ty ich ignorujesz. Z czasem przez pewne sytuacje stajesz się kłębkiem nerwów, tracąc przez to nadzieję na lepsze jutro. Zaczynają się nieprzespane noce, brak chęci na jedzenie i wtedy dostrzegasz osobę w podobnej sytuacji. Do tej pory pomimo kłótni, świetnie się dogadujecie i ufacie sobie. Nasz świat nie jest już samotny, a widzisz jeszcze więcej niż na początku. Tu dopiero zaczynasz prawdziwe życie.

Wszyscy wiedzą o mnie, tej nieprawdziwej zbyt dużo, lecz czy ktoś zasługuje jeszcze na to ? Wydaję się przyjacielska, lecz zawsze szczera. Ciągle uśmiechnięta, choć w duchu smutna. Niby nie wierzę w miłość, a sama czekam aż znajdzie się ten ktoś. Bardzo odważna, naprawdę bojaźliwa przyszłości. Zawsze zaradna, lecz nie dla siebie. Mówiąca głupie rzeczy, które sprzeczają się z myślami. I gdy próbuję poczuć samą siebie, zostaję sama i tylko dla siebie.