Nie skarżyła się, bo ostatnie na co miała ochotę to słuchanie tego użalania się nad nią i doświadczanie wspólczucia, wobec czegoś, na co zdecydowała się z pełną świadomością wszystkich konsekwencji.

Dużo łatwiej iść pod prąd widząc, jak z prądem podąża wszystko to co znienawidzone.

Świat, w którym ludzka bezinteresowność potrafi, częściej niż to sobie wyobrażamy, wzbudzić agresję, prędzej czy później zasłuży na całkowitą destrukcję.

Żadnych słów i gestów... a powietrze między nimi tak bardzo naelektryzowane, że jedna malutka iskra wywołałaby wybuch niszczący nie jeden świat. Żadnych słów i gestów... a spojrzenie w oczy mogło przewrócić życie tak wielu osób do góry nogami. Żadnych fałszywych ruchów... bo krok choćby najmniejszy, we wspólnym kierunku, byłby już tym za daleko. Stagnacja... i tylko wyobraźnia pozwala domyślić się co by nastąpiło gdyby przemknął przed nimi choć cień przyzwolenia, cień przyzwolenia od świata.

To chyba kolejny poziom zobojętnienia, kiedy w rozmowach z ludźmi już nawet nie chce Ci się kłamać.

Może wystarczy przestać zaciekle walczyć ze wspomnieniami o tej konkretnej osobie, a okaże się, że od dawna czekała na nie odpowiednia szuflada w naszym sercu, która otwierając się raz na jakiś czas, wcale nie dewastuje wszystkiego dookoła.

Tak jak z biegiem czasu kropla wydrąży skałę, tak nawet najsilniejszego człowieka, jest w stanie złamać inny człowiek jeżeli będzie między nimi choćby najcieńsza nić przywiązania.

Bez względu na to jak bardzo chcielibyśmy to ukryć, kochamy... jeżeli nieustannie, choć jedną myśl dziennie, kierujemy w stronę tej konkretnej osoby.

Można przebiec życie, można je przespacerować, na każdego czeka ta sama meta, tylko czy w tym wyścigu ktokolwiek chciałby wygrać?

A może gdy życie śmieje się prosto w twarz, zamiast krzyczeć w złości, wystarczy puścić do niego oko...

Nocą człowiek zagląda tam, gdzie za dnia boi się nawet skierować myśli.

Nić porozumienia między ludźmi potrafi połączyć mocniej niż sakramentalny związek.

Choć minęły lata nie miesiące, regularnie, niby wbrew sobie, na zmianę podglądamy swoje życie, tak aby pozornie nie zostawić choćby najmniejszego śladu.. to chyba była miłość.

Trzeba odejść, kiedy "miłość" staje się tylko słowami, a już nie ma jej w czynach, to znak, że nigdy jej nie było, a zauroczenie minęło.