ścieżka którą idę jest niczym pierwszy
napisany wiersz. dużo nieprzemyślanych
kroków i słów bez składu.

świt niesie pragnienie bliskosci
noc nuci pieśni o śmierci

leżąc na torach

ciężko zachować trzeźwość umysłu

mym sercem wstrząsają dreszcze
opady śniegu nieustają
cierpię na brak ciebie
nie tylko latem

miedzy nami
pory roku

rozbierz mnie ze szczegółów
z których jestem złożona
bym mogła wskoczyć
bezpiecznie w ramiona twoje

dziś będę śnieżynką
schłodzę skórę leniwie płynąc
ścieżką kręgosłupa twojego

rozkosz rozpacz
śmiech przez łzy [...]

Bosymi stopami pomiędzy
lądami z sercem na dłoni
idziesz przez świat.
Nie zatrzymasz się

Jak czas
co ulotny

Coś ci powiem
Słone są łzy, szkodzą
sercu. Zwiędnie jak [...]

pod sufitem zaplątana w firance pajęczyna
być może utkana dla szczęścia

W pokoju nadgryzione meble
strojne w serwety ręcznie robione
na porcelanowej zastawie opadły kurz

lecz w całym domu roznosi się aromat
czasów które przeminęły

ze ściany spogląda ojciec i matka [...]

oczy już dawno opustoszały
z opuszków zdarte ostatnie
tchnienie dotyku

ciemność jest wyznacznikiem
dzień wyzwaniem
rzuconym introwerdykowi

łap go za słowa
nigdy za rece
jeśli chcesz by wyszedł z siebie
zanim stopi się z murem ceglanym

Na wyczerpanym papierze
Frywolne litery przysiadły

Czułość kończy się
Na obgryzaniu ołówka

nie robią zamieszania
śnieżynki nieśmiałe
delikatne koronki
z kosza niebios
wysypane
tańczą lekko
śnieżne motyle

zanim rozdeptane
cieplejszym powiewem
obrócą się w nicość

samotnie

zimowy ptak zaśpiewa

Zastygł uśmiech na ustach
Zgasło światło w oczach

Tylko wiatr dla otuchy
W piruecie wiruje

Tu puste twarze
Skórą obleczone kości

Tu życie zaczyna się od końca
Od śmierci [...]

spadające gwiazdy tworzą
kręgi na idealnie gładkiej
powierzchni

Armstrong z czarnej płyty

Płatki śniegu leniwie opadaja na dachy
starych kamienic. Śnieg obdarował
ciemne gałęzie kryształkami lodu,
sennie bieli się ogród. Za oknami

w ciepłych domostwach ożywają
dawne koledy. Drzewko przystrojone
blaskiem świec oświetla drogę,
zamarzniętych łez. Wśród

nocnej ciszy światło do krzyża
przybite, na wzór człowieka
rozlewa się kręgiem milczenia,
melancholijnie. Oniemiałe

anioły uchylają nieba, by myśli
przyniosły nadzieję
Świąt Bożego Narodzenia

Obijam się o puste ściany zmeczonych
dłoni. W źrenicach dni mają spróchniałe
korzenie.

Gdy świt budzi ranek, palcami wymykam się
na pustą kartkę papieru, zdejmująca słowom kaganiec.
Chrząszczą pod naciskiem ołówka. Wyblakłe
od milczenia, naszpikowane kolcami ranią
usta, Lotem czarnego kruka rozlewają się
na kartce, mają w sobie coś niepokojącego.
[...]

Jestem chwilami które minęły. Ranami,
którymi pocerowałam zmatowiałe
rozczarowania. Jestem taka,
jaką uczyniło mnie życie.

W deszczu dostrzeżesz moje
światło. Skacząc z wodospadu
zrozumiesz wartość skrzydeł.

Jestem poczatkiem i końcem

wszystkiego

Choć oczy ciężkie od łez,
to śmierć czyni mnie

silniejszą

tak wiele znaczy dotyk, gdy ma się wrażenie,
że siedziało się w klatce. lecz wolę marzyć
o tobie. to jakby przez mgłę przebijały
cieniutkie promienie słoneczne. przytulam

ciebie ramion bochnami. za słowa
niewypowiedziane, gdy zawstydzone
milczenie paliło, niczym zadraśnięcie
kartką papieru. pręciki czasu

odcięte nożycami, usychają. stłumione
śniegiem usypiają szronem na konarach
drzew.

pyłek że skrzydeł ćmy zastąpił głód niedosytem.

po boleśnie nieprzespanej nocy
przychodzą poranki
kiedy omijam spojrzeniem lustro
niechcąc udowadniać samotnosci
że zestarzała się razem ze mną

odwróciłam się do niej plecami
ciemność miękko ułożyła się za oknem

jeszcze jednym wspomnieniem
[...]