Historie lubią być
głośno opowiadane

W słowa ubrane
tańczą piruety

Na jezyku opowiadajacego
lub pod piórem poety

W milczącej ciszy
schną i umierają

W mrocznych zakamarkach
kłębowiska myśli

Tkają misterną pajęczynę

bezsenności

w milczeniu ukryję miłość
dam schronienie słowom
z myśli utkam gobelin

pozbieram kamienie z drogi

potem rzucę się w otchłań
twoich ramion

przepłynę meandrami żył
do serca

zostanę

tatuażem zdobiacym dusze

Bog zapłać
za wszystkie spokojne chwile
w których odnajdywałam
ciepło twoich dłoni

leniwie przestawiałam
wskazówki czasu

upychając jutro
w szczeliny ciszy

wystawiona na pokuszenie

na parapecie kwieciście
a dookoła naszych serc zima

rzuconych na wiatr kilka slow
poniesie wiatr

do adresata

Chociaż nie sięgnęłam gwiazd
wspięłam się na góry
swoich możliwości

mamo

Budujemy mosty dla naszych
marzeń, by swobodnie chodzić.

W codzienności

Z nadzieją, że jutro bedzie
nasze, pielęgnujemy emocje.

Po dzień, po noc

Dajemy wiarę słowom [...]

w ciszy czystej jak kropla deszczu
falochron na rozhuśtane emocje

przecina ten nasz żywot

melodia leciutko się sączy
słychać życzliwe słowa matki

skrzypią stare zawiasy drewnianych drzwi

z rozlanej palety berw
powstała tęcza w źrenic głębinie

w węzły zawiązane żyły
napęczniały do granic wytrzymałości

czy to prawdziwe kochanie
czy tylko rojenia umęczonego rozumu

blizny zakwitły nowym tatuażem

miłość pod skórą znalazła schronienie
czuje ją w przypływach emocji
burzy krew
jest niczym sztorm

ta miłość jest niemożliwa
ciężko ją przez życie nieść
choć uskrzydla

jest w każdej porze roku
gdy ciepłym promieniem na twarz pada
lub zimnym śniegiem na ramieniu przysiada
deszczową kroplą z włosachów huśtawki

budujemy świat na nowo
szukając miejsca w swoich ramionach

nie prześpimy

latem tylko maliny krwawią

Wielcy poeci piszą niebanalne
wiersze. Udomawiają słowa
łagodząc ostre krawędzie.

Nadeszła wiosna. Dla niej
warto było przetrwać zimę.

Wielcy poeci docierają do miejsc
w których rozum drętwieje. Oparami
emocji wypełniają każdy wers.

Słońce złotem rozsypalo się
na drodze. Na szczęście.

Wielcy poeci na grzędzie siedząc
ocieplają wizerunek świata. Znikają
w eksplozji dźwięku.

Dzisiaj będzie inaczej. Zdaje się
krzyczeć poeta mniejszy.

Wyrośliśmy z siebie
(Jak dziecko z ulubionego sweterka)
Stanie blisko stało się niewygodne

Przeciągamy po sobie wzrokiem
nie każdy poranek niesie wytchnienie.
Gdy w zacisnietych dłoniach
wije się strach.

Oczy serca nie zdradzą, raczej utrzymają
emocje na wodzy, gdy burzy się krew,
Rozrywając tętnice.

Mama kazała odmawiać pacierze
Rano na dobry dzień, wieczorem
na spokojny sen i jeszcze do anioła
stróża, by od złego strzegł

Babcia koraliki różańca przekładała
Niedzielę świętowała
W lecie na ławeczce siadywała,
zimą opowieści młodości snuła

Babci zmarła, mama sama pacierze
odmawia, a do kościoła przed tv chodzi
(koronawirus zweryfikował)

Spośród tysiąca słów modlitwy
wyłuskały prawdę, niosąc ją
rzeką ludzkich języków dzieciom
wskazywały drogę.

Trudno ścieżką wiary podążać
Kiedy pod skórą ciarki mrowią

W pośpiechu skreślonych kilka słów
niedbale rzuconych na stół
Kolejny rok bez szansy na wiosnę

Kleks atramentu podstępny listonosz
zwiastuje kolejne oberwanie chmury
Wysypią się łzy zbierane przez anioła

Litery koślawe i drżące rozlewają się
po dniu jak niechcący potrącone mleko
I czy jest mnie mniej gdy wreszcie wyrzucam
z siebie myśli splatane niczym kłebowiska węży

Lustro pełne cieni drwiace śle uśmiechy

W najczulszych słowach ukryj
mój strach, bym już nie łapała
motyli nocy.

Gdy zacznę przygasać pozwól
tlić się snom w dziurawym
prześwicie powietrza

W zakamarkach życia
nie ma miejsca dla męczenników
wstrzymujacych oddech
w bezsenne noce

Nie ma życia na próbę
jest tylko jedna szansa

Najczulszym gestem powiedz mi