Wyrośliśmy z siebie
(Jak dziecko z ulubionego sweterka)
Stanie blisko stało się niewygodne

Przeciągamy po sobie wzrokiem
nie każdy poranek niesie wytchnienie.
Gdy w zacisnietych dłoniach
wije się strach.

Oczy serca nie zdradzą, raczej utrzymają
emocje na wodzy, gdy burzy się krew,
Rozrywając tętnice.

Mama kazała odmawiać pacierze
Rano na dobry dzień, wieczorem
na spokojny sen i jeszcze do anioła
stróża, by od złego strzegł

Babcia koraliki różańca przekładała
Niedzielę świętowała
W lecie na ławeczce siadywała,
zimą opowieści młodości snuła

Babci zmarła, mama sama pacierze
odmawia, a do kościoła przed tv chodzi
(koronawirus zweryfikował)

Spośród tysiąca słów modlitwy
wyłuskały prawdę, niosąc ją
rzeką ludzkich języków dzieciom
wskazywały drogę.

Trudno ścieżką wiary podążać
Kiedy pod skórą ciarki mrowią

W pośpiechu skreślonych kilka słów
niedbale rzuconych na stół
Kolejny rok bez szansy na wiosnę

Kleks atramentu podstępny listonosz
zwiastuje kolejne oberwanie chmury
Wysypią się łzy zbierane przez anioła

Litery koślawe i drżące rozlewają się
po dniu jak niechcący potrącone mleko
I czy jest mnie mniej gdy wreszcie wyrzucam
z siebie myśli splatane niczym kłebowiska węży

Lustro pełne cieni drwiace śle uśmiechy

W najczulszych słowach ukryj
mój strach, bym już nie łapała
motyli nocy.

Gdy zacznę przygasać pozwól
tlić się snom w dziurawym
prześwicie powietrza

W zakamarkach życia
nie ma miejsca dla męczenników
wstrzymujacych oddech
w bezsenne noce

Nie ma życia na próbę
jest tylko jedna szansa

Najczulszym gestem powiedz mi

czas nie stoi w miejscu
trzeba gonić słońce
i odpoczywać przy księżycu
gdy wierszem niecierpliwym
opuszki palców drżą

dla ciebie to zbyt ckliwe

gdy głowa pęka
od natłoku mysli
czułość dłoni na skroni
tylko tego
potrzeba

Cokolwiek byś nie powiedział
zawsze będzie za mało
o słowo, o zdanie, o myśl.

Kiedyś pasowaliśmy do siebie
jak wiatr i deszcz. Naturalnie.

Szczelinami przeleciały okruchy
emocji. Kiedyś oddechem cerowane
dziury strzępią się na krawędziach uczuć.

Gdy nie ma miłości nawet wiosna
chłodem nasiąka.

Wiesz, nieraz widzę
gdy na skrzyżowaniu
zasmuconych ulic stoisz

Twoja historia przeplata się
w moich wierszach

Ktoś wmówił ci
jak małą wartość mają
słowa człowieka
[...]

mogą być bez kropki
zdania na tle zaspanego miasta

to już nie miło(ść)

gdy słowa więdną
zanim zakwitną
pomiędzy szarymi taflami chodnika

Nieproszone łzy
wilgotnym oparem
osiadają
na nagich kościach gałęzi

Ćma oddechu dygocze
ścierpnięta od wyrzutów sumienia
których gorzki smak
cierpnie kołkiem na języku

Czeka niczym wierny pies
snując się po kątach

W doniczkach
zamiast kwiatow
zakwitły
puste
miejsca

Pokój ludziom zagubionym
im też należą się ciepłe dłonie

Powietrze zadrgało
pod leciutkim powiewem
wiatru. Osiadł kurz
na zziębniętych konarach
drzew. Taka pora.

Źdźbło trawy dygocze
śniąc o ciepłym powiewie
promieni słonecznych.

Rzeźbienia na korze drzew
wiodą, ku drodze codzienności

Śmierć w drżącej dłoni
jak na złość siwieje
rozświetlona brokatem z kurzu

Nie chcieliśmy zmarnować ani jednej chwili,
lecz marnowaliśmy życie toczące się obok.
Zbyt pochłonięci sobą, mieliśmy siebie
coraz mniej.

Serce śmiertelne lecz jeszcze nie dziś.

Tylko rozczarowanie błądzi po zakamarkach twarzy.

Kiedyś wierzyliśmy, że rzeka nie przepuści burz,
dziś serce na łańcuchu świat zamienia w pustynię.

Jest taki smutek,
którego nie sposób wytłumaczyć.
Bezkształtny. Osiada na sercu.
Niepostrzeżenie zatruwa duszę,

zamykam się w swoich ramionach.
Wewnętrzna instalacja tętnic i żył,
skomplikowana architektura kości.

Kładę palec na ustach, zbyt głośno
dookoła. I światło natrętnie w spojówki [...]

zawsze wybierają swoją drogę
zabierając z bezdroży

zagubione serca

kobiety z żebra Adama
nie zawsze chcą być Julią

zmęczona naznaczona bruzdami twarz
skrzydła poszarpane
pod ciężarem win i grzechów
zgarbione plecy

znów z nieba sypnęło stokrotkami
nie przepraszaj za wczoraj i za jutro
życie pisze własne scenariusze

nieraz trzeba stanąć nad przepaścią
wśród szumu rozmów
z rozsypanych słów złożyć zdanie

w walce o człowieczeństwo