Wiersze — motylek96

gdy świat piorunem pocięty
uważaj na siebie, kochany
dziś jesień strunami deszczu gra
niczym w kiepskim melodramacie
zziębniętymi dłońmi nie ukołysze do snu

uważaj na siebie, kochany
drżące usta wyznaczają granice
szukając pulsu spuchniętym
kolorem zatrzaśniętych powiek

Ja. nie ja, w dłoniach ukryta
naznaczona. liniami papilarnymi
na odległość nocy i dnia
zapalam. wnętrze

My. nie my, ratujemy siebie
na pustyni życia. zamknięci
nieodkryci. dla świata
bezimienni

w pokoju z widokiem na samotność
nadajesz słowom poważnego znaczenia.
na zakręcie, sam że sobą
ścigasz zachodzące słońce.
światło które w tobie zgasło
nie rozproszy mroku duszy.

miało być łatwo krok za krokiem
w kolejny dzień. teraz z odłamków
składasz siebie, cerujac dziury
po kolejnych jęczących dniach.

nic już nie będzie takie samo,
kwaśny smak poranka po zatęchłym
zapachu nocy. na twarzy maska.
pod nią blady cień uśmiechu.

ktoś przeczyta twoje imię. to jakby
zdjął stryczek z szyi. uwolnisz się.

gdy chowasz się w cieniu spadającej
gwiazdy, nie mogę cię dostrzec. wtedy
wymyślam tajemnice, burzące
spokój w zagłębieniu ramion twoich

czekam anioła, co spopieli
niepewność. gdy uniosę powieki
nie bedzie boleć, widok do połowy
pustych filiżanek.

nie pytaj dlaczego otuleni deszczem
uczymy się słuchać milczenia
pustych dłoni
pękając cichutko nie raniąc nikogo
szukamy resztek parszywego dnia
spoglądając w niebo zasłuchani
w rdzawy oddech ziemi

spójrz dookoła
liście zbrązowiały.
niebo jest mglistym cieniem zimy

Złapałeś mnie za rękę
wypełniając brakującymi słowami
niczym puste pola krzyżówki

rozwiązałeś zagadkę

Bym mogła o jesieni
opowiadać milczeniem

Innym razem

O miłości najpiękniej szumią drzewa smagane
wiatrem,liście jesienne zamieniane w motyle
i pagórki do siebie przytulone

o miłości najpiękniej szepcą usta, układające
rozkład jazdy języków i dłonie
niecierpliwie badające mapę ciała

może kiedyś sędziwy bajarz pomyli
opowiadania i moje zmiesza z innym
pustynnym słowom nadając krągłości

stopy dotarły do kresu czasu
siedzę na ławce w betonowym mieście
zagryzam rano wypieczone milczenie

na białej korze brzozy
życie czarne znaki pisze
ucichł wiatr
gdy umarło serce

odszedł człowiek
który wypełniał powietrze

tylko księżyc przywykł
do widoku kościstej twarzy w kapturze

ślepną gwiazdy miasta

Chrystus zbawiciel
pomóc chciał światu.
sam.

nie wszyscy byli zadowoleni.
obietnicą raju.

dokładając gwoździ do krzyża
dnia codziennego.

przykładają dłoń do serca.
jeszcze.

sumienie pozwala drzemać

szukam ciebie w galaktykach nieodkrytych
w łonie kamienia i pod korą drzewa

w dłoniach spracowanych
i słowach pasujących do moich ust

szukam ciebie w bezdomnych wierszach
na niezamieszkałej kartce papieru

na granicy oddechu czterech pór roku
w danej chwili ofiarowanej przez czas

zanim poznam imię śmierci
zamieszkaj w prawej komorze serca
niezawstydzonej tkanki

pytasz czym są gwiazdy...
gwiaz­dy spi­nają niebo, gdy głodni wierszy
poeci, upuszczają błękitu
z nieba bez­sennych myśli,

py­tasz czym jest słońce...
słońce ce­ruje dziura­we sumienie, w kamieniu
szu­kając początku, znajdując
znoszo­ne bu­ty losu,

na poboczu powieki marzną
uczucia, opuszkiem strącone
w kąciki ust

niespokojnie łopoczą pod
dotykiem wzroku, ludzi
przechodzących obok

w ciszy szukają spokoju
rozkładając parasol rozwianych
marzeń

Dajmy kobietom skrzydła niechaj rozkwitną,
niech lecą ku marzeniom i celom. Nawet
jeśliby po drodze siały spustoszenie, niech
rozwiną skrzydła. Pozwólmy.
By tworzyły. Na ruinach, na zgliszczach, wśród
połamanych serc, strapionych dusz. Parawanem uśmiechu odgrodziły złe dni. Otuliły.

Nie stójmy na drodze do spełnienia pragnień,
niechaj sięgają nieba. Niechaj drzwiami trzaskają, dzięki temu trwają na dobre i złe.
Żywioły które w nich śpią, uchylają furtkę,
by rozproszyć szarość dni, nawet gdy nieraz
kilka łez uroni, spulchnia sahare nieczułości.
W niemiłości.

Tuż przy lini lasu
pyszni się łąka wrzosu
Wabi jesień
fioletowymi dzwoneczkami
Rosą łka bukiet traw
Czterolistną koniczynę
głaska wiatr
Pogoda roztańczona
babim latem omamiona
Radosnymi kolorami
roześmiana za próg [...]

Bóg nie potrzebuje liter, aby
zrozumieć co do niego mówisz.
Lecz dobrze nieraz napisać list
lub wiersz, by nie musiał szperać w
zakamarkach myśli. Cieniutkich,
puchatych i ulotnych niczym babie
lato,

opadające mgły, ukazują
prawdę. Umierasz mi wtedy
i nie pasujesz do kwadratury drzwi, [...]