Wiersze — motylek96

Gdybym mogła oddechem
pozszywać wszystkie
niedojrzałe dni
nauczyłabym się siebie
od nowa

Mogłabym księżycowi
zaglądać głęboko w oczy
I słońcu czesać
złociste włosy

Gwiazdy mojej to wina
że nawlekam
nagie
miłości
na
zebrane z gałęzi listopady

Tylko kot się łasi
niewzruszony
ostatnim zdaniem losu

nakłada maskę na twarz
kawałek po kawałku
zaciska usta w wąska kreskę
oko spod rzęs spogląda
niewymownie
bezwyrazu

podusiły się słowa
pod
maską makijażu

już nie wierzę w blask twoich odczuć
jak nie wierzy się niebu zachmurzonemu

gdy nad ranem niebo głęboko wzdycha
i odgłosy nocy cichną
ja, analfabetka budze się w mgle poezji

nie do twarzy mi z twoimi słowami
zalewajacymi kolory które mam wewnatrz
usta milczą nie dopuszczajac do głosu lęku

chodze po moście blizn
rozbitego lustra twoim śmiechem

Ileż by trzeba słów, by namalować most
odemnie do ciebie.
I gdyby tylko ciche drżenie powietrza
świadczyć mogło o naszych imionach
wypalanych brukiem,

gdybyśmy utracić mieli samotność
w bezsenne noce, niechby nas nie było
pośród dni powszednich, a tylko niedzielnie,

by nadać ustom uśmiechu kształt,
gdy usychać zaczniemy.
Zbłąkana łza nieba zrosi spierzchniętą twarz.

Na palcach pójdziemy po świt, po horyzont.
O ile czas nie zabije nas, przelatując przez palce.
Zerwiemy plaster z naszych dusz.
Rozsypiemy się niczym szkło, ciśnięte ze złością w kąt.

zapach duszy
to rosa o poranku
przebudzonego kwiatu

letniej barwy radość

motylich skrzydeł trzepot
delikate dźwięki

za dnia z mrokiem
w pościeli się układam

miedzy niebem, a ziemią

jest takie cierpienie
które, tli się zimnym żarem

w walce z brudem świata

grafitowe niebo
rozświetla kwit paproci
anonim nocy

wianki na wodzie
sen z powiek spędzają
Noc Kupały

wróżby tajemnice odkryją
jaśmin dłonie splecie
wachlarzem kwitnie
kwiat jednej nocy

bezimienne chwasty
zmarszczona kora
stary czlowiek i przyroda

Nie byłabym sobą, żebrząc
o śmierć pod krzakiem róży

Mowa pacierzy Boga uśpiła

Nad kamiennymi chodnikami
przestrzeń nieba otwarta
milczeniem Boga

Poumierajmy razem zanim
sumienie na krzyżu się wykrwawi

Gdzieś na granicy

Serce upadło i się potłukło

zamykam oczy
wszystko jest ok
marzenia u stóp składane
*
ostrymi słów pocięta
ratuje dżin z tonikiem
czeski film
*
poranek bez ciebie
przypomina strapiony listopad
coraz ciszej nam do siebie
*
sprawy których nie wypowiemy
wywołują drganie pięciolinii
bezsenność w powietrzu
*
kot mruczy przez sen
wywołuje sztorm na niebie
łagodnym zakrętem
*
gubie się w tobie
daleka droga powrotna
noc poza domem

Bez ciebie zimne dłonie, ramiona coraz bliżej piekła. Tęczówka oka lodowcem
rozpala usta pełne niepokoju.

Myśli błądzą w sieci martywych dni,
milczący strach, łamie świat na pół.

Cień kamienia na dnie, nie powstrzyma
gasnącego dnia, nie dotknie skrzydeł anioła

Jesienią najpiękniej się wraca, gdy lato wokoło deszczem paruje.

Burza strzępi chmury.

czarne kruki myśli
przysiadły na parapecie
wyszczerzone

bojaźliwe serce uwiera
w klatce żeber

nic nie będzie w porządku
kilka pięter w dół
rzadnych kwiatów

tylko szmer ptasich piór
w wyścigu
z aniołem

dobranoc
Kochany człowieku

nieskończone są niebiosa
gdy wznosimy modły,
nie wiedząc w którą strone świata
wiatr słowa niesie

osierocone gesty bezdomnych słów
siłą wyrwane spod języka
usychają wierszem
spłowiałej kartki

osieroceni poeci tańczą
na betonowej łące
samotny skrzypek

sza...
ich buty na ławce drzemią
zmeczone długą drogą

mówisz, że dobra jest noc
mnie dręczą niepokoje

lękiem napawają tajemnice
śmierci które w krwiobiegu krążą
i strach od siedmu boleści

padam na kolana

i nie o modlitwę tu chodzi
tylko o ten kawałek nieba
który jeszcze we mnie pozostał

zbiera się na deszcz

twarz zmarszczkami skreślona
dłonie pracą skażone
na fotelu matka
*
każde miejsce w domu
powietrze tobą wypełnione
dzień matki
*
wstaję o poranku
by zdarzyć herbatę zaparzyć
wspomnienie dzieciństwa [...]

Gdybym miała serce

ocaliłabym nas. Nie spadlibyśmy
na zwapnione skały uczuć .

Gdybym tylko chciała

koniuszkiem języka zatrzymałabym
słowa, przez które nie domknęły
się powieki.

Gdybym tylko chciała

wypuściłabym motyle na wolność,
by nie potopiły się w kwasie żołądka.

Gdybym miała serce

uratowałabym poranek rozdarty
ostrymi krawędziami myśli.

Zwiędły kwiaty, jak ta miłość, dziurawa
od kolców czerwonych róż.