Spod białego fartuszka kartki
wystaje czarna linia podwiązki
Niepewną ręką poety
długopis skrobie słowa
rozproszone

w sercu toksycznego miasta
ślepych ulic
okien
drzwi
oddech jest niczym więcej
jak echem bijacego serca
zmarszczkami zakwitłymi na twarzy
mokrymi od łez dłońmi
nieświadomy świt
tuli miłość
to jedyna droga
wgłąb siebie
bez konsekwencji
obdarcia naskórka
z własnego
Nie bycia

Bądź uśmiechem
Budzącym się razem ze mną
Spokojnym snem
W chaosie życia
Drogowskazem
Gdy kamień w bucie uwiera

Jeśli zabraknie siły
Bądź blisko
Kiedy strachy nocne wpełzną
W jasność dnia

Pod powiekami chowam przezroczyste
kropelki. W razie potrzeby sklejam nimi
pokruszoną siebie. 

W kieszeni chowam kilka białych wierszy,
aby odwrócić uwagę od niedoskonałości. bezdusznego progu miasta.

Gdybyś zechciał spojrzeć głęboko w moje
oczy, zobaczyłbyś zmarszczki na sercu.
Aniele stróż moj. Przepraszam, za zimę
w naczyniach krwionośnych.  Za serce
nazbyt gorące które zawiodło nas na manowce.

po zziębniętych szybach
kropla ciszy się toczy
przemarznięty kwiat miłości
rozkwitł wiosna
zmarniał jesienią

jesień to odpowiednia pora na
nie miło(ść). na trawnikach
pod dostatkiem liści na
okłady. pod sercem palące
żebro. (po) zamykane drzwi,
przeciągiem uśmiech nie na żarty.
(po) ranki rundą
jarzębiną skropione.
skorupki orzechów bez
wnętrza. ludziki z kasztanowca
na pustych parkowych ławkach.
gorący przymrozek. za chwilę
przyjdzie zima. czekam.

Gęsta cisza zachacza o wierzchołki drzew.
Mgła opada. W głowie bałagan. Migrena.
Mów krótkimi zdaniami. Bez interpynkcji.
Składam się z wielu warstw. Niepokojące
miewam stany. Gdy staję na krawędzi strach
na wróble robi wielkie oczy.  W każdej porze
zycia. Nie ma takiej drogi, która nie kończy się
zakrętem , nie ma fali, która w końcu się nie
łamie. Nie idę za głosem serca, nie daję mu wiary. Tam gdzie zachodzi słońce, zapłakany
cień zlizuje cierpienie. Jakoś to bedzie. Odleciały
kartki kalendarza, kurzem osiadając na kartach
histori.

W zaułkach zmęczonych ulic, cisza szeleści
skrzydłami. Potem nadejdzie sen. Niespokojny.
Migreną szarpany. Za kilka dni wrócę do stabilności psychicznej.

Zanurzam palce w szarość jesiennych dni.
Odrzucam słowa. Milczę. Nie chce wiedzieć
co zostanie, gdy przeterminowane nadejdą dni.

Kiedyś dostałam niebo i troche raju. Mijani
ludzie, zabierali dla siebie. Po trochu.
Nie zostało nic. Tylko uśmiech w żałobie.

Na późne zbiory czakam, jak na tęsknotę.
Która utknąła pod soczewkami. Wpłynie z rozsądkiem. W ostatnim akcie

W zasiegu ręki wiernie łasi się kot. 

rano i wieczorem
wypowiadam modlitwę
do ciebie Boże

spotkałam aniołka
miał umorusaną buzię
zgubił rodziców
na rozstaju życia

czerstwą kromkę chleba
popijał łzami

siedział przy nim czarny kot
ktoś powiedział - na szczęście

pośród zbutwiałych liści
słońce gaśnie. mój nieprzyjaciel
dzień, w jesień wystrojony zagląda
w samotne okno.

imbirowe powietrze zadrgało pod
krokiem jesieni, otulonej resztą lata.
zdąsane niebo, kroplą deszczu
spłukuje ostatnie pocałunki.

na chłodniejsze dni, pająk
plecie szal.

zakochajmy się w sobie
jeszcze raz od nowa

od pierwszego słowa
do ostatniej kropki

nie stawiajmy wykrzyknika
pośród kłebowiska uczuć

będę wskazówką, ty zegarem

ob(razem) i  ramą
arcy(dziełem)
na skalę światową

słońce wali do drzwi
i okien smutnych ludzi.
niewzruszeni, niepewni, pokonani
wypadli z życia. na zakręcie.
chcieli wejść w głąb siebie
dowiedzieć się - co potem

idą w pojedynkę z kroplą
goryczy pod językiem. zasznurowane
usta, odcięte powietrze. zacerowane
serce, ślepe źrenice. [...]

Rozbierasz mnie z prawdy
Czerwienią płonie skóra
Kłamstewka spopielone

zamglony poranek, osiadł
na drzewach i trawach
oddechem anioła
szyba zaporowana
bezpiecznie
przenika ciało
dociera do serca
wyjawia światu
co skrywł mrok
zamienia w dobro

dopóki czujesz co w duszy
dojrzewa, nie będziesz samotny

Jest tak absurdalnie późno, że
wydaje się wcześnie. Serce
podchodzi do gardła, burzy
się krew. Zorza polarna
nie przyniesie ulgi koronie
cierniowej.
Wyrzucane słowa twarde
jak kamienie. Oślizgłe
od cierpkiej śliny.

Ułomne skrzydła nie niosą daleko

Umyj okna duszy, wpusć jasność
i miłość.  Przewietrz emocje, parawany
schematów zburz. Zedrzyj stare tapety,
przeciag zrób, niech dobry wiatr zdmuchnie kurz z twojego
prawdziwego JA