Żadna to miłość, gdy modlisz się o pomoc anioła.
Przez zabrudzoną szybę wyciagasz rękę w pustkę,
wierząc w ratunek.
Kolejne "przepraszam", wycharczane
w kępę traw pod blokiem. Który to już raz!
Nie odchodzisz kiedy trzeba, bo dokąd tu iść.

Po policzku toczy się łza zostawiajac
ślad, wilgocią zasepiony. Zacerowane
usta, zeszyte powieki pięścią zapieczętowane.
Miłość, aż po grób przysięgana, dzisiaj całuję
brudną podłogę.

Kolejny dzień wali się na głowę!

Tuż przed świtem wypalam
ostatniego papierosa, zalanego
gorąca czarną kawą. Może nadeszła
już pora snu. Jeszcze raz zerkam w niebo.

Gdzie twoja sprawiedliwość Boże, skoro
każesz mi słuchać przemoc u sąsiadów.

wbrew wszystkiemu zdjęłam maskę
wchodzac do galeri
na kawę i ciastko

z półek oczko puszczały
promocje i darmowe próbki
uśmiechnięte ceny z gazetki

papierowa torba zakupami zapełniona
ochrona środowiska
obowiązek spełniony

już w głowie klaruje się myśl
do którego supermarketu
na podbój jutro iść

plan zakupów przez noc opracowany
niezła lektora
gazetka promocyjna
(nikt nie zarzuci, że za mało czyta)

zerwałeś mnie jak róże
dla uroku koloru płatków
a ja chciałam być słonecznikiem
z twarzą zwróconą ku słońcu

teraz więdnę w szklanym naczyniu
bezbarwna bez zapachu
zapomniana
niechciana

bo kto by chciał patrzeć
na słonecznik bez uśmiechu
lub róże bez piękna

przyjdzie czas by potykać się o dni bez niej
uśmiech starej kobiety
unosi zmarszczki ku górze
i nadzieję wznosi ku niebu

sznurki siwych włosów czesze
w obłoczki na czubku głowy
i z grawitacja jej ciału nie po drodze

dni rutyną znaczone
dwie kromki rano dwie z wieczora
herbatka i spacer z pieskiem

pochylone plecy
w różanicu paciorki przesowane
dziś msza w telewizji ogladana

i w oknie oczekiwanie
może wnuki z wizytą przyjdą
ulubione ciasto pod serwetką

stara kobieta łyka tabletki
z krzyżykiem
bliżej do Boga

ścieżka którą idę jest niczym pierwszy
napisany wiersz. dużo nieprzemyślanych
kroków i słów bez składu.

świt niesie pragnienie bliskosci
noc nuci pieśni o śmierci

leżąc na torach

ciężko zachować trzeźwość umysłu

mym sercem wstrząsają dreszcze
opady śniegu nieustają
cierpię na brak ciebie
nie tylko latem

miedzy nami
pory roku

Bosymi stopami pomiędzy
lądami z sercem na dłoni
idziesz przez świat.
Nie zatrzymasz się

Jak czas
co ulotny

Coś ci powiem
Słone są łzy, szkodzą
sercu. Zwiędnie jak [...]

pod sufitem zaplątana w firance pajęczyna
być może utkana dla szczęścia

W pokoju nadgryzione meble
strojne w serwety ręcznie robione
na porcelanowej zastawie opadły kurz

lecz w całym domu roznosi się aromat
czasów które przeminęły

ze ściany spogląda ojciec i matka [...]

oczy już dawno opustoszały
z opuszków zdarte ostatnie
tchnienie dotyku

ciemność jest wyznacznikiem
dzień wyzwaniem
rzuconym introwerdykowi

łap go za słowa
nigdy za rece
jeśli chcesz by wyszedł z siebie
zanim stopi się z murem ceglanym

Na wyczerpanym papierze
Frywolne litery przysiadły

Czułość kończy się
Na obgryzaniu ołówka

nie robią zamieszania
śnieżynki nieśmiałe
delikatne koronki
z kosza niebios
wysypane
tańczą lekko
śnieżne motyle

zanim rozdeptane
cieplejszym powiewem
obrócą się w nicość

samotnie

zimowy ptak zaśpiewa

spadające gwiazdy tworzą
kręgi na idealnie gładkiej
powierzchni

Armstrong z czarnej płyty

Płatki śniegu leniwie opadaja na dachy
starych kamienic. Śnieg obdarował
ciemne gałęzie kryształkami lodu,
sennie bieli się ogród. Za oknami

w ciepłych domostwach ożywają
dawne koledy. Drzewko przystrojone
blaskiem świec oświetla drogę,
zamarzniętych łez. Wśród

nocnej ciszy światło do krzyża
przybite, na wzór człowieka
rozlewa się kręgiem milczenia,
melancholijnie. Oniemiałe

anioły uchylają nieba, by myśli
przyniosły nadzieję
Świąt Bożego Narodzenia

Obijam się o puste ściany zmeczonych
dłoni. W źrenicach dni mają spróchniałe
korzenie.

Gdy świt budzi ranek, palcami wymykam się
na pustą kartkę papieru, zdejmująca słowom kaganiec.
Chrząszczą pod naciskiem ołówka. Wyblakłe
od milczenia, naszpikowane kolcami ranią
usta, Lotem czarnego kruka rozlewają się
na kartce, mają w sobie coś niepokojącego.
[...]

Jestem chwilami które minęły. Ranami,
którymi pocerowałam zmatowiałe
rozczarowania. Jestem taka,
jaką uczyniło mnie życie.

W deszczu dostrzeżesz moje
światło. Skacząc z wodospadu
zrozumiesz wartość skrzydeł.

Jestem poczatkiem i końcem

wszystkiego

Choć oczy ciężkie od łez,
to śmierć czyni mnie

silniejszą