Tam gdzie diabeł mówi dobranoc
Bezszelestne anioły dają nadzieję

Otwieram okno, wyciągam rękę
Chcę dotknąć nieba
Lecz dzisiaj jest za wysoko
Na beztroske

Biała filiżanka fusami wróży

Dezynfekuje blizny
Od środka

Mucha baletnica piruety kręci
W podzięce poetycko
Zdmuchne ją wierszem

Tam gdzie anioł dobry dzień
Diabeł składa pokłon

obudziły mnie wrzosy na łące
o kilka przespanych miłości

za późno

pisałam wierszem

ból serca jest ciemny
dotyk na kościach zbyt zimny

nie do zniesienia
dla ciebie
dla mnie orzeźwiający

zanim śnieg

przyprószy

zbyt często chciałeś
zamieniać kłamstwo w prawdę

znudziło mi się
chodzenie zawiłymi ścieżkami

miłość to słońce które wychodzi po burzy dwa latawce na tej samej nici

wirujące w rytm własnej muzyki

chciałeś żyć razem [...]

wiesz
jesteś spienioną miłością
rozgniewanym odejściem
pierwszym huraganem w sercu

od słów się zaczęło
na słowach się skończyło

wiesz
miłość szarpie zbolałe kości
lini papilarnych

krwawiąc podciętymi strunami
nerwowo drgają

odkochuje się
od pierwszego spojrzenia
wgłąb siebie

w zagłębieniu obojczyka
ukryty smak pocałunku

samotne okno na świat

zmysłowy dotyk wcierasz w skórę
rozdmuchując włosy delikatnym szeptem

wszedzie gdzie jestem
widzę cząstkę ciebie

zgromadone obrazy to wszystko co mam
i wszystko czego nie rozumie

nadciaga deszcz pod paznokciami
czuję jak wibruje powietrze

każda kropla niesie ukojenie
rozgrzanemu sercu

mówiąc "żegnaj"
na pustyni pustych parasoli

gdy ścieżkę życia
tworzą złamane słowa
odchodzimy z niekochania

skrywamy cienie
w workach pod oczami

wypełzają w schyłku dnia

wiatr wydaje ostatnie tchnienie

rozebrane z miłości serce

naucz mnie wracać do siebie
gdy zbyt daleko odejdę

bezbronne serce na dłoni
ubierz w miłość

jeśli zobaczysz burzę w gestach
pioruny w słowach

połamane słowa w wierszach

otul szeptem dnień który
poddaje się zmierzchem

roztapiam się
pod niebem rozebranym z chmur

wśród polnych kwiatów
obficie leje się żar

na piersi i uda
pieści kręgosłup moralny

kładę się u twych stóp
odarta z myśli i słów

nie czas by mróz
skuł serce na dłoni

błąkałam się długo
dopóki nie znalazłam
bezpiecznego domu

twoich ramion

staram się nie zagadać ciszy
by krepujace język milczenie
nauczylo znosić niewygodne
uczucia

komuś innemu
nie mi

rozładowanie napiecia
przypadnie komuś innemu

od rana snuje się
po mieszkaniu

twoje milczenie

wczorajsze słowa
dzisiejszych uczuć
nie zmyją

znajdź w sobie siłę
póki linie papilarne
nie wyszły poza dłoń

mrok zapada nad miastem
powoli wkrada się w alejki
przytłumiając światło dnia

śląc pocałunki
znad krawedzi kręgosłupa
stawiam ołtarze demonom
które chwytają za gardło
dławiąc wszystkie jutra

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

wiatr rozwiewa waty cukrowe
nad kapeluszami miast

modlitwy wyśnione nocą
nie oglądają się wstecz

kości zbyt ciężkie
w duszy bałagan
kwaśny smak cytryny
na obrzeżach życia
nieskazitelna tafla lustra
rdzawym gwoździem
przebita
zachwiała konstrukcje
istnienia

nie wydrapiesz ze mnie jutra
wciskając pauzę