Przenika
tracą każdy nerw
krwioobiegiem krąży
kończąc w komorze serca
by zostać na zawsze
Miłość

tańczy kurz w powietrzu
ciszą wieczorną
strażnik cudzych lęków
przemyka między światami

bywają słowa bezdomne,
o które potykamy się
w bezmiarze codziennego
przemilczenia

malowałeś burzowe chmury nad głową
mówiąc że deszcz potrzebny jest światu
a ja pragnęłam niczym słonecznik
w ciepła stronę kierować twarz

jesień pięknie malowała obrazy
zima padała u stóp
wiosna kolorami wybuchała
porażając wolą życia

okna przyglądały się latarniom

a my topilismy czas w kałużach

twarz przystroiła uśmiechem
kwiecistą suknię ubrała
ostatni łyk kawy
kolejny dzień rozpoczęła

nikt sie nie spodziewał

pod woalką ze słoneczników
pokiereszowaną duszę ukryła

bladoczerwony lęk pulsuje
szarym chodnikiem
między ludzimi

bezpieczne schronienie
gdzieś na odosobnieniu
z dala od gwaru

tam gdzie myśli swobodnie płyną
fontana milczenia tryska słowami

zagubiony w jesiennym tłumie
oczekiwał zmiany światła
gasnacy blask oczu
drżące dłonie
tylko tyle zostało
człowiekowi z ulicy

rozklekotany wózek dzieciecy
dla niego pełen skarbów
dla przechodnia pełen śmieci
[...]

parę unoszącą się z filiżanki
we włosy zaplątał wiatr

uśmiech zostawił
jesienny kwiat

zamruczał kot

poranki za zasłoną mgieł
snują się leniwie

deszcz wystukuje rytm
dla wirujących liści

kolorowy oddech jesieni
nim zbutwieje świat

słoń na szczęście
na złotej uwięzi

czy napewno
dobry los przyniesie

*

zerwana koniczyna
cztery liscie miała

zwiędła biedaczka
nim szczescie przyszło

*

w prezecie podkowę dostałam
wraz z drzwiami upadła

czy to na szczęście
złe licho przygniotło

*