Wyrośliśmy z siebie
(Jak dziecko z ulubionego sweterka)
Stanie blisko stało się niewygodne

Przeciągamy po sobie wzrokiem
nie każdy poranek niesie wytchnienie.
Gdy w zacisnietych dłoniach
wije się strach.

Oczy serca nie zdradzą, raczej utrzymają
emocje na wodzy, gdy burzy się krew,
Rozrywając tętnice.

Mama kazała odmawiać pacierze
Rano na dobry dzień, wieczorem
na spokojny sen i jeszcze do anioła
stróża, by od złego strzegł

Babcia koraliki różańca przekładała
Niedzielę świętowała
W lecie na ławeczce siadywała,
zimą opowieści młodości snuła

Babci zmarła, mama sama pacierze
odmawia, a do kościoła przed tv chodzi
(koronawirus zweryfikował)

Spośród tysiąca słów modlitwy
wyłuskały prawdę, niosąc ją
rzeką ludzkich języków dzieciom
wskazywały drogę.

Trudno ścieżką wiary podążać
Kiedy pod skórą ciarki mrowią

W pośpiechu skreślonych kilka słów
niedbale rzuconych na stół
Kolejny rok bez szansy na wiosnę

Kleks atramentu podstępny listonosz
zwiastuje kolejne oberwanie chmury
Wysypią się łzy zbierane przez anioła

Litery koślawe i drżące rozlewają się
po dniu jak niechcący potrącone mleko
I czy jest mnie mniej gdy wreszcie wyrzucam
z siebie myśli splatane niczym kłebowiska węży

Lustro pełne cieni drwiace śle uśmiechy

W najczulszych słowach ukryj
mój strach, bym już nie łapała
motyli nocy.

Gdy zacznę przygasać pozwól
tlić się snom w dziurawym
prześwicie powietrza

W zakamarkach życia
nie ma miejsca dla męczenników
wstrzymujacych oddech
w bezsenne noce

Nie ma życia na próbę
jest tylko jedna szansa

Najczulszym gestem powiedz mi

czas nie stoi w miejscu
trzeba gonić słońce
i odpoczywać przy księżycu
gdy wierszem niecierpliwym
opuszki palców drżą

dla ciebie to zbyt ckliwe

gdy głowa pęka
od natłoku mysli
czułość dłoni na skroni
tylko tego
potrzeba

Cokolwiek byś nie powiedział
zawsze będzie za mało
o słowo, o zdanie, o myśl.

Kiedyś pasowaliśmy do siebie
jak wiatr i deszcz. Naturalnie.

Szczelinami przeleciały okruchy
emocji. Kiedyś oddechem cerowane
dziury strzępią się na krawędziach uczuć.

Gdy nie ma miłości nawet wiosna
chłodem nasiąka.

Wiesz, nieraz widzę
gdy na skrzyżowaniu
zasmuconych ulic stoisz

Twoja historia przeplata się
w moich wierszach

Ktoś wmówił ci
jak małą wartość mają
słowa człowieka
[...]