motylek96

Dziejemy się miedzy czerwienią
Ciszy ust
Wyrazem oczu zza rzęs
Osiada kurz

Słowa nawleczone na nić
Poczucia ulgi

W nich jest tlen

Niecierpliwym bladym świtem
Bolesna pręga przecięła niebo

nie miała powodu by zostać na zimę
kluczem białych żurawi odlaciała
nie wypatruje powrotu

pod szarym nieboskłonem
na brukowanej ulicy
dogorywa
ta która została

gwiazdo(zbiorem)
w ławicy
zodiakalnej

Dłonie które nie mogą poczuć
dotyku umierają powoli. Niczym
wypalone świece. Budują mosty
nieistniejącej rzeczywistości. Nad rzeką
niedostępnej czarnej kipieli.

Tak trudno upleść gobelin
pozytywnych myśli. W tej posępnej
ciszy. Gdy słychać delikatne
słów drżenie.

Śpij niech cię zycie już nie boli.

Dusza odbita w lustrzanej tafli
zawyła i znikła.

(Może była to dusza kota
i wróci, gdy wiatr dmuchawce
rozwieje)

Przeszklone ściany
Drapacza chmur
Z lękiem wysokości

W bezmiarze świata
Dach opiera o chmury

Aniele stróżu mój
przy mnie wiernie trwasz
masz cierpliwości aż nadto
pomimo moich wybryków.

lecz dziś nie jestem tą samą
dziewczyną wędrującą urwiskiem
teraz chodzę górską serpentyną.

Aniele stróżu mój
zaprzyjaźniony z cieniami życia
objęty ramionami drzwi
obskubanymi skrzydlami
pilnujesz by nie przemknęło zło