naucz mnie wracać do siebie
gdy zbyt daleko odejdę

bezbronne serce na dłoni
ubierz w miłość

jeśli zobaczysz burzę w gestach
pioruny w słowach

połamane słowa w wierszach

otul szeptem dnień który
poddaje się zmierzchem

roztapiam się
pod niebem rozebranym z chmur

wśród polnych kwiatów
obficie leje się żar

na piersi i uda
pieści kręgosłup moralny

kładę się u twych stóp
odarta z myśli i słów

nie czas by mróz
skuł serce na dłoni

błąkałam się długo
dopóki nie znalazłam
bezpiecznego domu

twoich ramion

staram się nie zagadać ciszy
by krepujace język milczenie
nauczylo znosić niewygodne
uczucia

komuś innemu
nie mi

rozładowanie napiecia
przypadnie komuś innemu

od rana snuje się
po mieszkaniu

twoje milczenie

wczorajsze słowa
dzisiejszych uczuć
nie zmyją

znajdź w sobie siłę
póki linie papilarne
nie wyszły poza dłoń

mrok zapada nad miastem
powoli wkrada się w alejki
przytłumiając światło dnia

śląc pocałunki
znad krawedzi kręgosłupa
stawiam ołtarze demonom
które chwytają za gardło
dławiąc wszystkie jutra