Moje cichutkie myśli
oplatają piętno tęsknoty

gdy zamykam oczy

wirują drobinkami pyłku

słowa które dopiero wypowiem
staną się parawanem

dzisiaj jeszcze boje się umierać

gdy budujesz napięcie
próchnieją ramy dźwięków

nie chce rozmawiać
gdy przeciąg

miedzy słowami
kończy listopad

wiatr zrywa
listne suknie drzew

gdy chaos panuje w mym sercu
nie świece blaskiem

jestem przekleństwem

na pustej kartce

senne oczy poranka
przypatrują się
figlarnej kotce

na wibrysach
ostatnie strzępki snu

kotka wirtuoz
harmoni wewnętrznej

już zmierzch zawisł nad miastem,
kora topoli biała niczym lampa
rozświetla mrok. W taki wieczór
tylko kot ma odwagę buszować
po ogrodzie. Ja, trochę lękam się
wielkich oczu, śmiechu, patykowatych
nóg cienia.

Mój przyjacielu
dziękuję za wiosenną pobudkę,
paletę barwnych kwiatów latem. [...]

szukam tożsamości w czasie
nadając kształt słowom
rzucanym w błoto lub na wiatr
próbuje splatać w sens
minuty przysiadłe na
niemodnych wskazówkach zegara
zaglądam w podrapane okna
pustych pokoi życia
czekających
na nas

spójrz w moją strone
dla ciebie ubiorę zmyśloną
suknię czerwoną
gdy niebo gwiazdami zakwitnie
głaszcząc ulice
kroplami deszczu błyszczące