Kiedy przeznaczenie tańczy na ostrzu brzytwy w powiewach wiatru,
chciałbym nadal widzieć swoje odbicie w roztrzaskanym lustrze,
chciałbym czuć rodzinne ciepło w opuszczonym od dawna domu,
chciałbym zanurzyć się w ciszy, gdy słyszę płacz czasu rozcinanego wskazówką zegarka,
tymczasem czuję na ramieniu ciężki oddech tego co nieuniknione, czuję ciężar istnienia,
choć chciałbym ułożyć się wygodnie w grobie.

najpierw wyrwę sobie język
żeby nic już więcej nie wyznać
absolutnie nikomu
wyjmę oczy, by nie widzieć
waszego okrucieństwa
następnie uszy
nie chcę słyszeć więcej swojego płaczu,
dalej noga, ręka, nos i druga ręka

ah, cóż za ulga
leżąc pozbawiony produktów ubocznych
człowieczeństwa
mogę wreszcie odpocząć
tak błogo niekompletny
zaznałem wreszcie spokoju.

Wiesz, że nie mógłbym
tak poprostu odejść.
Nawet gdy czasem
w nerwach chwytam za klamkę,
chcąc wyjść z domu
na mróz, w samej koszuli.
Wtedy tak naprawdę czekam,
aż poczuję dłoń
na moim ramieniu.
I kiedy krzyczę, że chcę odejść,
pragnę usłyszeć z twoich ust
"zostań".

Kiedyś zamieszkamy razem,
pod jednym dachem.
Bez krzeseł, lodówki, łóżka,
stołu, telewizora.
Zadbamy tylko o rzeczy najpotrzebniejsze.
Miłość, wsparcie i zrozumienie.
Będziemy rozmawiać całymi nocamy,
dopóki nie otuli nas miękka zasłona snu.
Nad ranem, wschód słońca wdzierając się przez okno na podwórko,
rozleje się na białych ścianach, z których zdejmiemy zbędne zegary.
Kiedy jesteśmy razem,
czas nie przeskakuje z sekundy na sekundę.
Płynie chwilami, tak po prostu.