Zi­ma już na­deszła i mróz na dworze ...
Siedzę nocą ub­ra­ny w swój sta­ry kożuch
na sa­mot­nej leśnej ław­ce i pat­rzę
na wil­ki, które giną w wal­ce.

Sos­ny pok­ry­te śniegiem i biało wszędzie,
je­go blask mi wys­tar­cza by widzieć
wszys­tko wys­tar­czająco dob­rze ...
Stoję sa­mot­nie w le­sie w mo­jej
z usza­mi ro­syj­skiej czap­ce i pat­rzę
na wil­ki, które giną w wal­ce.

Wychodzę z la­su po­woli w hu­ku stronę
i widzę wy­raźnie, że to one ...
Wściekłe, oślizłe, sza­tańskie w czołgach
i z ka­rabi­nami wiją się żmi­je i pa­dal­ce
i jak wil­ki giną w wal­ce.

Wiersz powstał 28 grudnia 2014r, kiedy było głośno o wojnie na Ukrainie w tamtym roku.

Niech Stwórca dziś serca nasze wyczyści
ze strachu, zwątpienia i nienawiści
a mózgi z niezdrowo trapiących nas myśli
by dzień nam szczęśliwy na jawie się wyśnił.

Nie ma teraz już tych ludzi,
którzy wcześniej tutaj byli ...
oni są zupełnie inni
niż myślałem że są, czyli ...

tamten obraz ich co miałem,
o nich me wyobrażenia,
zaślepiły rzeczywistość ...
z dnia na dzień się wszystko zmienia ...

Czasem bywa, że już myślisz ...
to jest mój przyjaciel nowy ...
ufasz mu a tu tak nagle
widzisz, że jest dwulicowy.

Czasem wróg twój się zamienia
w przyjaciela najlepszego ...
z dnia na dzień się każdy zmienia ...
czas kreuje właściwego.

Doszedłem do wniosku,
że najpierw przejść trzeba
piekielną katorgę,
by wznieść się do nieba ...

I STILL SEE THEM, I STILL HEAR THEM
AS THEY SCREAM, AS THEY SCREAM ...
SOME SICK PSYCHO IS STILL HIDDEN
AND HE KILLS AND HE SKINS ...
I MUST FIND HIM, I MUST KILL HIM,
HOW ... TELL ME, HOW ... TELL ME,
DOCTOR LECTER, YOU'RE FORBIDDEN,
BUT HELP ME, PLEASE HELP ME ...

HOW I WISH THEY COULD STOP TO SCREAM ...
HOW I WISH I COULD MAKE HIM STOP TO KILL ... [...]

Ćwiek mam zabity gwiazdą polarną
na czubku firmamentu mej głowy ...
Czym jest ten świat, w którym żyjemy???
Kto to sklepienie ogromne stworzył???

Kto zaprojektował nasze komórki?
Kto powymyślał wszystkie gatunki?
Kto nas tu zamknął i po co? ...

Na gwiazd pełne niebo patrzę się nocą
i ta przesuwająca się gwiazda mi podsuwa
pytania, na które odpowiedzieć się nie uda ...

nikomu (?) ...

Czy to jest dom mój czy może do domu
odnaleźć mam drogę i dopiero wrócę ...

gdy ciało me na tym świecie porzucę ... (?)

Nigdy nie chciałem być jednym z was,
choć lałem w siebie ten sam co wy kwas ...
bywałem pijany, śmierdząco ohydny,
lecz taki jak wy nie chciałem być nigdy!

Od dawna by przestać na zawsze marzyłem,
bo w nałóg za młodu wciągnięty zostałem,
lecz to już nie ważne kim byłem gdy piłem,
gdyż wtedy nie byłem kim zawsze być chciałem.

Dziś piszę ten wiersz i jestem w nim szczery ...
nie piję już dni dokładnie sto cztery
i już mi się nie chce i nie śni się w nocy
i wiem, że za sprawą to Bożej pomocy.

Bo nastał już czas by pożegnać ten koszmar,
czas aby ta zmora na zawsze hen poszła,
lecz wiem, że w tym piekle, przez które przeszedłem
jest sens taki właśnie, że już tam nie będę.

Dziś Bóg mi powiedział, że minął ten czas
i wcale nie muszę się zwać jednym z was ...
na imię mam Michał im Bożym jest dzieckiem,
nie alkoholikiem, bom wolny nareszcie!

Nie ma słów na świecie takich
by opisać to com przeżył ...
nawet gdyby takie były
to nikt by w to nie uwierzył.

Dzisiaj to już nie jest ważne,
lecz na Boga się zarzekam ...
było gorzej to niż straszne ...
niemożliwe dla człowieka.

Teraz, gdy już jest to za mną
i na nogach twardo stoję,
nie pozwolę sobie na to
by tam wrócić kiedykolwiek.

Wiem, że Bóg mnie stamtąd wyrwał,
dając znak bym wtedy walczył ...
potem rzekł, że to już koniec
i że tego już wystarczy.

W próżności więzieniach potwory zamknięte
możliwość poznania odmiennych żyć tracą,
swą pychą i swą ignorancją przeklęte
bram raju na końcach swych dróg nie zobaczą ...

Odejdą na zawsze w piekielne otchłanie,
bez wiary, pożarte przez ogrom ich grzechów
a wszystko co tutaj po nich zostanie
rozgrabi zło do nich podobne w pośpiechu.

Ich ciała ohydne, co dusze ich zżarły
po śmierci dlań samych pożywką się staną
gdy piekło ich dusze zamieni wnet w larwy
i wyśle na Ziemię by zżarły swe ciało.

Skąd przyszło niech wróci i niech tam zostanie ...
uparte, niezmienne, w złej woli zastygłe ...
niech nie wie o miejscu, co zowie się rajem ...
złe, podłe, przeklęte, potworne ... ohydne.

Nie martw się Bubuniu,
Twój Miś Cię przecież kocha ...
już wkrótce przyjdzie wiosna
i znów się zobaczymy.

Autko masz już piękne
i kurs niedługo zrobisz
i często będziesz mogła
przyjeżdżać w odwiedziny.

Nie smuć się Bubuniu,
bo wszystko będzie dobrze ...
twój Miś jest blisko Ciebie,
nad nami piękne niebo ...

więc odrzuć już swe troski,
bo Stwórca przecież może
wysłuchać Cię tam w Niebie ...
cokolwiek Ci potrzeba.

*Dla Bubuni*

Nieboskłon nad Ziemią rozpostarty,
przez Boga szeroko rozciągnięty ...
Dach świata naszego przeogromny,
gwiazd pełen, niezniszczalny i piękny ...

Obraca się powoli, bezustannie,
dzień w noc najprzepłynniej przemienia,
nic z niego Ci na głowę nie spadnie
a pod nim twój dom jedyny ... Ziemia.

To o nim mowa w dziewiętnastym psalmie,
to on dzieło Rąk Boga obwieszcza ...
spójrz w górę tam, od tak, najzwyczajniej
a ujrzysz go, że na prawdę on jest tam.

Ktoś kłamstwo najstraszliwsze wmówił światu
by sprawić tak by świat był często straszny
i myślał świat, że pyłkiem jest wszechświata ...
bo chciał by człowiek czuł się w nim nieważny.

Nie muszę już pisać Ci wierszy
o tym jak bardzo Cię kocham ...
Ty przecież mój skarbie wiesz dobrze,
że tak jest na prawdę od dawna.

Bóg marzenia przysłał mi na silnym wietrze
przez gałęzie drzew przepięknych Sowich Gór ...
od tej pory moje życie będzie lepsze,
porozwiewał wiatr przeszłości resztki wiór.

Uwierzyłem w to, że mogę dostać szczęście
i że w planie Bóg miał by mnie przywieść tu ...
me marzenia mogą spełnić się nareszcie
tylko w pełni muszę ja zaufać mu.