Zła pogoda, ciągle pada Ludzkie emocje to nie zabawa
Zła pogoda, lecą łzy Dobry Boże pomóż mi Ciemne cienie nad rozlewiskiem
A po środku stoisz Ty Myślisz zła pogoda,
Wina Boga Słychać grzmot, czuć zryw to ostatni ręki pych
Już nie pada teraz leje
Słychać tylko twoje brzmienie
Wołasz Panie, nie masz czasu na czekanie
Ty nie czekasz, On nie słucha Tylko jedno...
Pycha=zguba

Deszcz oszronił jej oczy
mocny makijaż płyną rzeką po policzku
rozmył piaszczysty brzeg jej powieki
mimo mgły było widać jak pod mikroskopem
że to łzy,
dusza jej zgaszona jak dopiero co świeczka zapalona
jeszcze żażył się knot skręcony z jej serca
a na twarzy malował się smutny drętwy wyraz smutku
unoszony przez opary dymu, dogasającego knota

Kartka papieru, zwykła, biała, cienka
taka sama jak milion innych, delikatna
trochę pomięta, wyślizgująca się z rąk
nie za duża, nie za mała, w sam raz
czekająca aż zrobisz z niej coś twórczego
może narysujesz tam coś kolorowego, życiowego
albo zrobisz z niej zwierzątko Origami
ewentualnie namaluj na niej jakieś arcydzieło
Kredkami, farbami, pastelami czym tylko chcesz
zaraz co ty robisz ? Nie rób tego !
Dlaczego ją porwałaś ? jak mogłaś ?
Tą kartką było moje serce czekające
W całości w twe ręce się oddające
Jak żeś je uformowała tak
teraz będziesz jego żniwa zbierała

Serce poszarpane całe jakby przez bestie z zębami wielkimi
Serce pokłute jakby przez zbrodniarza, nożami ostrymi
Serce umierające w ciemnościach głębokich męczone przez chorobę
Serce stygnące twardym jak skała się staje, oziębłym jak lód
Myśl w labiryncie krąży bez wyjścia, myśli zagubiona głodna i spragniona
Myśl z której życie pomału wzbija się w niebo, wzlatuje przez wiatr miotane
Myśl tak cierpką z którą nie da się żyć, osaczającą z każdej strony, biedny umysł przygnębiony
Myśl jak pustelnik samotną i opuszczoną przez życie gnębioną
Bo Ty jesteś bestią z wielkimi zębami, to Ty pokłułaś słów ostrymi nożami
Bo ty jak choroba męczysz, Bo teraz nawet Ty skały nie rozbijesz
Bo Ty drzwi do labiryntu otworzyłaś, to nadziei pozbawiłaś
Bo Ty słowa tak cierpkie przez gardło przepuściłaś
Bo Ty myśl rozsądku pozbawiłaś

Pot czarny jak smoła spływał mu z czoła
Łzy krwawe przenikają dusze
Nadzieje wyparowały i gotować się zaczynał
W swych nieudacznych z siebie kpinach
Żałosne czuł swe zachowanie i obawę że za chwile z niczym zostanie
Ze straci to na czym mu zależy, jak dowódca który opłakuje śmierć żołnierzy
Nie pojmuje i nie rozumie co się teraz dzieje, bo płaczę i jednocześnie się śmieje.

Niebo rozciągnięte nad horyzontem jak szare płótno
Czeka na malarza który nada mu dusze.
Sprawi że nabierze zmysłowości, i głębszym będzie
niż dotychczas. Radośniejszym chciało by się wydać
i uśmiechem dotrzeć do każdego spojrzenia zabłąkanego
w szarej nicości. Optymizm na usta tchnąć odbiorców
i wypowiedzieć uśmiech odwzajemniony.
Więc żywe, duszą napełnione i kolorami tryskające
Namaluje jutro, dziś niebo na malarza czekające.