lato zmyłką chłodu wpadło
wymiotło wspomnienia z traw
wywiewa stanowczo oczekiwanie na…

szaleje wiatrem po ogrodzie
łamie ostróżki szafirowe
i firletki amarantowe

usługuję mu
przenoszę kwiaty do domu
połamańce we flakony wstawiam [...]

mój cień
wciąż przemyka
między chęcińskimi pagórkami
piersi i bioder
suszarka suszy mi włosy
jak poranny wiatr
po burz pełnej nocy...

wtedy oderwałam się od ziemi
bezimienna jak zagubiony
wędrowiec
pomiędzy marzeniami
gdy prośby przestały znaczyć
a słowa w zapomnienie
wraz z zimą poszły...

21.03.2022, 22.46

nie ma na czym puchatym
zawiesić oka
łóżko puste
powietrze nie drży mruczeniem

okruch ciepła zmienił się w łowcę
niucha wiatr
stroszy ogon
łapie przygody

niedługo wróci
wrażeń pełna
zamruczy do ucha historie ogrodu i...
jakby nigdy nic... kłębkiem zaśnie

21.02.2022, 15.32
impuls od Cetil:)

w lutym
pisałam najpiękniejsze wiersze
wsadziłeś luty gdzieś
między obojętność a milczenie 
zawieruszyłeś czas
i nas...

13.02.2022, 22.49

zdarzyło się!
po siedemnastej…

przez kwadrans - byłam cudna.
przez chwilę mogłam wszystko
mogłam wystrzelić w przestrzeń
rozedrgać śmiechem czas
zanurzyć się w kimś
zapachnieć powietrze po horyzont
połączyć zachód ze wschodem
pocałować czyjeś dłonie [...]

mimoniada
domiada dotu
rozplenia natuwszem
odetam ażpowszem
przelata nawszechom
pociacha nagomkres
mimoniety
czechowanie powszechy
połez... 

28.01.2022, 23.30

ducha muzycznego przyzwałam
jak z potartej ciepłym oddechem lampy
płynie Jego głos
zawraca mnie w czasie
śpiewa tylko dla mnie
choć zawsze wolał duety…

nie mam dokąd biec
nikt nie czeka
w ogrodzie płatami pada śnieg
płaczę w nim
śnieg nie roztapia się na mojej twarzy
obojętność zamroziła moje łzy

27.01.2022, 15.55

mieszają się we mnie pory roku
jak ludzie
nie wiem kto jest prawdziwy
kto kołkiem w serce trafi

otwieram okna
nie chcę stracić resztek wiary w ludzi
zbieram w pamięci
okruchy rozmów i gestów przyjaźni

zataczam kolejny krąg
nie zliczę który to raz…
z tyłu głowy zapadają
kolejne decyzje

rozczarowanie utknęło
żabą w gardle
najsmutniejsze... nie chcę
łapać już na siłę oddechu…

21.01.2022, 17.20

nie lubię już księżyca
nie rozświetla mi drogi
ani myśli…
nadęty wpłynął na niebo
dumny jak paw
panuje

obojętnie patrzy z góry
na zabieganych ludzi
nie łączy już w pary
nie grzmi [...]

czy to sen?
czy zjawa dzienna?
taka przyziemna
lekko zmoknięta
winem zawiana
lekko w bez odziana…
senna…
lecz wciąż głodna
pod powiekami ma konstelacje
prawie kolację
nakryto do snu…

29.08.2020, 22.46-22.47

pójdę w sen
dalej niż sięga bez-kres moich marzeń
ułożę się w trawie
położę głowę na własnej dłoni
naciągnę na głowę jak kołdrę
wyschnięty liść

zaszeleści mi do snu kołysankę
zaszumi jak muszla wiatrem...
wyczyta z linii papilarnych jesienne dni
uspo-koi bajką o szczęściu
bym nie bała się obudzić...
…rano.

22.11.2021, 1.01

wbrew regułom
wchodzenia do tej samej rzeki
wielokrotnie 
z cudem zawracania czasu
zdobywania szczytów 
odczuwania myśli
sięgania gwiazd...

prawda obojętności 
zgarnęła wszystko
zdmuchnęła z powierzchni wody
niezwykły świat 
na tacy podany
w prezencie
jak w locie ptak...

1.01.2022, 23.20

chronię moje oczy
przed obcym wzrokiem
w ciemnych krużgankach twarzy
i tak już nie rozświetlają drogi
nie błyszczą grudniowymi światłami

szarym chmurnym niebem
zasłony powiek zaciągam na nie
do snu zimowego szykuję
niech odpoczną
może we śnie stracą pamięć?

życzę im wraz z wiosną
jasnego spojrzenia na świat
odpuszczenia win sobie i innym
nowych fokusów
lżejszych powiek i pod nimi snów…

17.12.2021, 16.50

spadasz mi na włosy
siadasz na ramionach
sypiesz się pod nogi
dywanem ścielesz
bym inaczej stawiała kroki

wirujesz w oczach
i świat rozjaśniasz
otulasz jak ciepłym szalem
oddzielasz kurtyną
od jesieni

ogrzewam cię policzkami
topniejesz mi na wargach
spływasz niewidocznymi łzami
zmieniamy się sobą
nadajemy nowego kształtu

10.12.2021, piątek, 8.04

stan gęsty od pustki
po ostatnim z końców świata
jakiego nie można sobie wyobrazić
beznadziei pełen
ogłuszającej ciszy

oderwanie od siebie samego
jak wybudzenie ze śpiączki
inny świat i inne życie
trzeba ich się uczyć na nowo
wbrew…

stawiać krok za krokiem
myśl za myślą
w przestrzeni po stracie...
wszystko jest nijakie i zbędne
a jednak… miejmy oczy pełne nieba

7.12.2021, 00.54