nie zamierzam przestać "inwestować" w swój kręgosłup moralny, bo wiem, że to "biznes" mojego życia.

a czasami dla relaksu,
tak po prostu,tak bez faktu,
lubię myślom w mojej głowie,
dać pobawić się ze słowem.

przekora życiowa z charakteru wynika i nie ma nic wspólnego z duszą wojownika.

nasze miasta - zniszczone niegdyś i zbrukane krwią, dziś ponownie w swoich murach dają nam schron.

spokojnie płynę przez życie - ciesząc się każdą chwilą,
dziękując Bogu za to co było - co mnie ugięło i umocniło,
dziękując za to, że mamy siebie i za to co przed nami...
by kiedyś powiedzieć, że pięknie tu było - zanim się tam spotkamy.

łatwiej jest fikcję ubrać w słowa i myśl gotowa,
o wiele trudniej przelać na papier - autobiografię.

są myśli, które krążą wokół głowy jak sępy
czekając na nasze gorsze dni - źródło przynęty...

a myśli moje w miejscu nie stają,
wciąż mnie łaskoczą, szturchają i pchają,
w przestworza, tam gdzie krajobraz lśni,
dzisiaj w krainie kwitnącej wiśni...

...a dzisiaj bawiąc się myślą przez chwilę, byłam już w Rzymie, Madrycie i Chile...

...a w myślach, w ciepłym pejzażu, dotykamy dziś piasku na plaży...

W tajemniczym ogrodzie myśli, dzieją się rzeczy niemożliwe.
W moim, jak co roku o tej porze - kwitną krokusy...

dziś myślą ciepłą, otulam chłodne miasto...
żeby do wiosny przetrwało w pamięci i nie zgasło letnie światło...

krystalizuje się w człowieku pozytywne nastawienie, gdy w rozmowach z Najwyższym oddaje swe cierpienie.

to my i nasza głowa odpowiedzialna jest za to, co dzieje się w sercu,
samo serce jest zbyt słabe, nadwrażliwe, naiwne...