mjlena

Nieustannie stawiasz przecinki tam, gdzie już dawno powinna być kropka.

Myślałeś kiedyś o tym? Zastanawiałeś się, dlaczego jest tak wiele niewyjaśnionych spraw między ludźmi? Przecież gdyby chcieli, dążyliby do tego, by je wyjaśnić. Być może to strach. A ja myślę, że chcą zostawić otwarte drzwi, ot tak, na wszelki wypadek. Choćby nigdy mieli już przed nimi nie stanąć.
Ale kiedyś, za parę, paręnaście lat, przypomną sobie. Tę drogę, którą mogliby iść, ale w ostatniej chwili z niej zrezygnowali. Bez słowa. Bez żadnego wytłumaczenia.
Lepiej myśleć, że mogliśmy. I co by było gdyby. Lepiej, niżeli mieć świadomość tego, że tamte drzwi są już zamknięte. Albo jeszcze gorzej, że nigdy nie były dla nas otwarte.
Wiesz o czym mówię, prawda?

I co dalej? Gdybym teraz miał napisać plan na swoje przyszłe życie to nieważne
ile bym tak siedział nad plikiem papierów z długopisem w ręku
i myślał, i tak zostawiłbym puste kartki. Moje dawne marzenia
przestały już znaczyć dla mnie cokolwiek, a te dzisiejsze są tak absurdalne i niepewne,
że jutro rano wyparują z mojej głowy jak dzisiejsza wódka.
Nie mów, że to się zmieni. Nie potrzeba mi czasu. Nie zliczę już, ile krzyżyków postawiłem
po każdym zmarnowanym roku.
Ten ogień, który był we mnie, już się wypalił. Nawet się nie tli. A ty nie masz tylu zapałek,
by rozniecić go na nowo. Nie żałuj mnie. Po prostu odejdź. Mówię ci to dlatego,
abyś wiedziała, że nie jestem tym, kogo szukasz. To nigdy nie byłem ja, mała.

Takie pożegnania bez słów są trudne. Trudniejsze nawet od odejścia w gniewie, po kłótni, ostrej wymianie zdań, po słowach, które ranią. Ale gdy nie mówisz „żegnaj“, gdy naprawdę nie mówisz tego słowa i odchodzisz, nie wiem czy to odejście tylko na chwilę, by coś przemyśleć, by odpocząć, by spokojnie wrócić, czy na zawsze. Choć dzisiaj nie wiadomo nawet ile trwa „na zawsze". I nie wiem, czy mam czekać czy próbować zapomnieć. Czy zamknąć drzwi, czy stać w przeciągu i słuchać kroków na schodowej klatce. I poznać, które Twoje.
A gdy w końcu wrócisz, gdy wrócisz do mnie, będę udawać złą, że spóźniłeś się o godzinę, bo obiad zdążył wystygnąć i muszę odgrzewać go drugi raz. Ale to tylko godzina. A przecież mogłeś spóźnić się o życie.

proszę przyjdź dotknij mnie przeczesz ręką moje włosy przyłóż swój policzek do mojego policzka i trwaj tak i odejdź dopiero jak policzysz do stu i okłam mnie że zawsze tylko dziewięćdziesiąt dziewięć i nie ma nic dalej

To niesamowite, że czasem, kiedy gubimy część siebie gdzieś po drodze, możemy odnaleźć ją w kimś innym.

W końcu przychodzi taki moment, że zaczynasz tęsknić za życiem, którego nigdy nie miałaś, a które mogłabyś mieć, gdybyś tylko poszła w innym kierunku. I żałujesz, że tego nie zrobiłaś.