Może kiedyś przyjdzie taki dzień
Gdy z nieba spadnie deszcz
Bramy do szczęści otworzą się
Przyjdzie miłości dreszcz
Każdy gest jak iskra
Rozpali spragnione zmysły
Bo gdy nadzieja prysła
Świat stał się zły
Uśmiech zniknął z twarzy
Łzy napłynęły do oczu
Tego już nikt nie zobaczy
Bo to kropla w morzu
Jeszcze będzie pięknie
Spojrzymy na życie kolorowo
Pochowają się cienie
Rozmarzymy się błogo
I w deszczu będziemy tańczyć
Utoniemy w blasku
Docenimy smak pomarańczy
I wschód o brzasku
Woda będzie miała smak
Wiatr dostanie kolorów
I będziesz żył tak
Jak tylko będziesz tego chciał
Szczęśliwy
Po prostu...

Nie mogę spać, nie mogę jeść
To nieustannie dręczy mnie
Ta myśl co zatrzymała mnie w pół drogi
Dlaczego Ty mi to robisz?
Dlaczego pojawiasz się w snach nieproszony?
Dlaczego w mym sercu chcesz się schronić?
Czemu codziennie muszę myśleć gdzie jesteś
Co robisz, co jesz, czy odezwiesz się jeszcze?
Dlaczego gdy Cię widzę drżą mi ręce
Choć wciąż wyglądasz tak samo i niezmiennie?
Dlaczego w twych oczach tracę poczucie czasu
Jakbym nie była nic winna światu?
Jak to jest, że gdy płaczę
Myślę kiedy cię zobaczę?
A gdy czuję pełnię radości
Chcę byś mi powierzył swe troski?
Każdą melodię oddaję tylko Tobie
Jakby dwoje ludzi zlało się w jedną osobę
Czuję, że bez Ciebie przestaje istnieć
Tak jakby zgasić życiową iskrę
Dlaczego chcę ciągle dotknąć Cię
I przy Tobie witać każdy dzień?
Pragnę poczuć smak Twoich ust
Lecz nie zawsze chcieć to móc
Dlaczego Ty mi to robisz?
Nie widzisz znaku naszej wspólnej drogi?
A może moja jest równoległa do Twojej
I w tym życiu nie spotkają się?
Jestem zdolna zakrzywić czasoprzestrzeń
Ale tylko jeśli Ty zechcesz
A tak zastanawiać się będę
Czy pojawisz się znów we śnie...

Spojrzałam mu w oczy
A na szybie pojawiły się rysy
A jeszcze w nocy
Była z hartowanej masy
Jeszcze wcześniej był mur
Skruszył się bezwiednie
Nie trafiały żadne ze słów
Odpuściłam, szlachetnie
Teraz to tylko historia
Rysa się pogłębia
Tylko siła w naszych dłoniach
Sprawi by pękła
Musimy po obu stronach
Równocześnie uderzyć
Rozłożyć moce po bokach
Aby środek pokruszyć
A gdy rozbije się w drobny pył
W końcu podam ci dłoń
Pójdziemy tam gdzie nie był nikt
Znajdziemy własny kąt
A melodia która popłynie
Ukaże początek
Już nigdy nie zginie
Serca zakątek

Myślałam, że ono jest we mnie
Jednak nie do końca tak było
Szukam je codziennie
Czekam by się przyśniło
Często ma jasne oczy
W których odbija się niebo
Wciąż przede mną kroczy
Mieni się niczym srebro
Włosy ma ciemne
W których zanurzam dłoń
Nasze relacje wzajemne
Niebezpieczna broń
Ja nieprzytomnie czekam na znak
Cierpliwie czekam
Tak często tego mi brak
I ciągle zwlekam
Zdarza się, że w oczach ma mrok
Wtedy się boję
Nim zrobię krok
W miejscu stoję
I myślę co robię źle
Dlaczego nie przychodzi
Ale uśmiecha się
Oblicze rozpogodzi
Wtedy ogarnia mnie blask
Prześwit jasności
Mam siłę by grać
Tworzyć miłości
A gdy to przyjdzie z płaczem
I smutek ogarnie serce
Ciemność zobaczę
Powiem, że nie chcę
A każda emocja
Napisze oddzielnie
Jak trwać i kochać
Umierać bezwiednie
Potem wrzucam do szuflady
Lub pokażę światu
A ono ciągle schowane
Ukaże się o brzasku