Poniedziałek rano. Mówi samo za siebie, właściwie to mogłabym kończyć tekst. Ale nie, poniedziałek rano: przepustowość uliczna niczym na Zakopiance w ferie zimowe mazowieckiego. Godzina… Hm, minęła dziewiąta. Jako iż nie mam się już co spieszyć i rzucać bluzgami w każdą zapracowaną kobietę malującą rzęsy na światłach w centrum, bo na lekcję i tak nie zdążę, ogarnia mnie zblazowane już zniecierpliwienie. Kompania po drodze? A tak, rodzice. Sugestywne niczym „poniedziałek rano”, ale tu też nie kończę wypowiedzi, bo lubię mówić.
Może czasem i powinnam nosić przy tej dwójce koszulkę z napisem „Dzisiaj bez kija nie podchodź. Albo nawet zaopatrz się w krzesło.”, ale przecież nie mogę codziennie chodzić w tym samym.
O czym teraz mówią? To wymaga przełączenia się z [...]

Małe, czy tam duże.
Mało, czy tam dużo.
Małe, a tak duże!
Wiszą na jednym sznurze.
Splątanym przez traf,
perfekcyjny w swym przypadku.
Piękne w każdym wypadku,
doskonałe w swej niedoskonałości.
Lubię sobie je gładzić,
wpatrując się w parę zielonych oczu.
Powietrze gęstniało, a tło szarzało.
I choć już dawno na gęstości nie zyskuje,
trudno wyrazić, jak bardzo ich potrzebuję.
Wciśniętych w mój policzek,
drażniących moje usta,
patrzących na mnie z góry,
bez tego jestem pusta.
A życie czarną nitką wciąż plącze się w swych ściegach,
ciężko więc uwierzyć, iż mówię tu o piegach.

Droga ma Słodka, ma Siostro Jedyna!
Od tego samego oberwałyśmy Kupidyna...
Z każdą sekundą, im bardziej mi odbija,
tym bardziej niewdzięczną suką tak Ci ja...
I choć mi nie powiesz, bo wiem żem dla Ciebie ważna,
przepuściłam Cię przez magiel, sucz ze mnie odważna...
Nie byłam tak silna, aby się pohamować,
musiałam Twoje serce bezczelnie zrabować!
I nigdy nie wybaczę sobie tego, co zrobiłam,
nie ważne jak bardzo byś mnie zapewniła,
że wszystko Ci jedno, że para z nas ładna,
bo przyjaciółka jest ze mnie żadna...!

Historia tak krótka, historia tak mała,
początek historii ogromnej wręcz dała.
Czteromiesięczny ślad zostawiła,
fakt faktem jest w końcu - źle się skończyła.

Cztery dni w sierpniu, pełne wspomnień świeżych,
a Ona - Zraniona nie żyje, a leży,
z nadzieją, że wrzesień pamięć wymaże
i dalsze życie pomyślnym ukaże.

Wrzesień, w istocie, nie szczędził nowości,
lecz w dalszym był ciągu migawką z przeszłości.
Cienie nadziei wciąż Ją raniły,
złudzeniem złudzenia wciąż wszystko burzyły.

Październik, mokra i zimna modliszka,
skapywały z drzew krople jak łzy do kieliszka.
Za śmiechu maską Zraniona ukryta,
miliony ma pytań, lecz nie zapyta.

Nadszedł listopad i cztery dni po raz czwarty,
karty rozdane, więc na stół połóż karty!
Szanujesz czy nie dbasz, co czuję - nie czujesz,
dlaczego, Raniący, tak postępujesz?