Znowu dajesz mi złudną nadzieję, a potem jednym słowem sprowadzasz mnie z powrotem na ziemię. I znowu słyszę "nie chcę Cię zranić", ale czy ty nie widzisz, że ciągle mnie ranisz?

Śmierć którą zadamy sami sobie najbardziej dotyka ludzi którzy nas kochali. Ty odejdziesz, oni zostaną. To oni będą cierpieć gdy Ciebie już nie będzie i obwiniać się przez całe życie o Twoją śmierć.

Najpiękniejszym darem jest umiejętność przebaczania. Tam gdzie nie ma przebaczenia powstaje mur odgradzający nasze serca od innych.

Gdy chcesz umrzeć zawsze jest zbyt wiele czasu na rozmyślania, łzy, złość, ale gdy już znajdziesz powód by żyć, szczęście, miłość najczęściej już masz zbyt mało czasu. Musisz zostawić to co kochasz i odejść.
Taka drobna ironia losu...