Pod kocem utkanym z naszego szczęścia,
Karmiliśmy się owocami dzikiej namiętności,
Podczas gdy ogień w kominku rozpalały nasze uczucia...
...
Dziś... okryty porwanym płaszczem samotności...
Siedzę sam... na zgliszczach naszych wspólnych chwil...
Oparty o komin... przez który wszystko poszło z dymem...

Blady świt, łyk kawy poranej,
Słońce przez okna do mnie zagląda,
Idę zmyć noc z twarzy zaspanej,
Pod kranem ląduje zmęczona głowa...

...i nagle...

Czuję Twój oddech na mojej skórze,
Czuję Twój dotyk na moich ramionach,
Wznoszę swój wzrok powoli ku górze,
Patrzę w lustro... nie ma Cię... konam...

W Twoich oczach jak w bezkresnym oceanie,
Żegluję w poszukiwaniu bezludnej wyspy,
Na której, mam nadzieję, Ciebie zastanę,
Moje Szczęście, które owładnęło me sny.

Wreszcie znalazłem, do brzegu dopłynąłem,
W Twoich rzęsach, jak w zaroślach, swoją łódź skryłem,
Czekałaś już na mnie… w Twoich objęciach utonąłem,
Swoich łez - niczym wodospadu szczęścia - nie kryłem.

Gdy zamknęłaś oczy, noc cicha, ciemna nastała,
Na Twych powiekach jak na plaży, wtuleni leżeliśmy,
Prosiliśmy gwiazdy, by ta chwila wiecznie trwała,
Zespoleni w jedność, zmęczeni, w końcu zasnęliśmy…

Zbudziły nas krople deszczu, po policzkach płynące…
NIE! To nie deszcz… to łzy…! Ocean wezbrał, spiętrzyły się fale!
Przypływ zalał nasze serca, namiętnością płonące,
Chcąc nas rozdzielić..., jak szatan śmiejąc się zuchwale!

Nagle cisza… spokój… delikatny szum oceanu koi ból,
Żar w naszych sercach wciąż się tli… przetrwał,
Lecz niestety… burza wyspę rozerwała na pół…,
Bo dla Nas dwojga… na jednej wyspie …już nie ma miejsca…