Jeszcze kiedyś będzie tak zwyczajnie
Doceniamy nagle błahe sprawy
Na pustych ulicach brak uśmiechów
Beztroskich pogwarków ... wspólnej kawy...

Jeszcze kiedyś razem usiądziemy
Bez ust zasłoniętych rozprawiając
Znów blisko jak kiedyś obok siebie
Z radością na sercach uśmiechając

Jeszcze kiedyś. ..czasem tak odległe. ..
Mamy tyle pragnień tak zwyczajnych
Życie wciąż potrafi nas zaskoczyć
Satysfakcją z rzeczy tak banalnych

Strach o bliskich smutkiem się przeplata
I bezsilność na to co się dzieje
Zasypiając śnię o lepszym jutrze
Może wkrótce?...Taką ciągle mam nadzieję. ..

Przyjdę do ciebie w perfumy ubrana
Byś mnie pożądając zmysły swe rozbudził
Otulona mgiełką niedospanej nocy
Byś tęsknoty za mną nigdy nie ostudził

Delikatną wonią przy każdym dotyku
Będę ciebie kusić namiętnie całując
Potem uniesiemy się na szczyty marzeń
Dotykiem swe ciała słodko celebrując

Subtelny ten zapach wiecznością nazwany
W myślach naszych zmysłów na zawsze zostanie
Odejdę rankiem siebie zostawiając
W delikatnej mgiełce która pachnie rajem.

Czy pamiętasz tą dziewczynę z tamtych lat
Co biegała na bosaka pośród maków
W sukieneczce z falbankami za kolana
Z brudną buzią przedrzeźniała świergot ptaków

Plotła wianki z kolorowych polnych kwiatów
Uśmiechała się do myśli o fantazji
Wymyślając historyjki o księżniczkach
Przenosiła się w świat bujnej wyobraźni

Dziś sukienka jest na miarę tamtych marzeń
Z różyczkami elegancka i stylowa
Znów przenosi ją w świat tak nierzeczywisty
Tam gdzie zamek i gdzie sala jest balowa

W wianku z chabrów na huśtawce całej w kwiatach
Ta dziewczynka już od dawna jest dorosła
Czy ma nadal głowę w chmurach i fantazje?
Może tylko wyobraźnia ją przerosła.

Kochani piszę do Was by przekazac smutną wiadomośc :(( wielu z Was znało Romka o pseudonimie R.A.K...
Osoba bardzo Mu bliska przekazała mi dziś smutną wiadomośc o Jego śmierci :((( Odszedł kilka dni temu.....
Pewnie wielu z Was zastanawiało się co się z nim dzieje ? Czasem odchodzi ktoś a my nawet nie wiemy o tym....
Romek miał to szczęście i miał osobę dla której pisał ..swoją muzę .... w ostatnim wierszu który pozwoliłam sobie skopiowac pisał sercem i z nadzieją .. niestety los chciał inaczej ..
To Ona dziś [...]

Ujrzał ją kiedyś w blasku dnia
Gdy przechadzała się nad ranem
Brzegiem strumyka w letni czas
Spoglądał w oczy roześmiane

Świerszcz na skrzypeczkach słodko grał
Tak zapatrzony w piękne oczy
Preludium nocy w smyczku skrył
I nim ów dziewczę zauroczył

Grał mezzo piano gdy wiał wiatr
Głośne nokturny podczas burzy
Walcem ją wołał na dwa pa
A tango kiedy dzień się chmurzył

Świerszcz z końcem lata nadal gra
Choć nad strumykiem brak dziewczyny
Koncert smyczkowy spisał mgłą
Na perłach złotej pajęczyny .

Mości Koperniku astronomem byłeś
Nie obce ci niebo było ani gwiazdy
Poruszając ziemię i wstrzymując słońce
Taką wielką wiedzę podziwia dziś każdy

Nawet sam Matejko czasu nie poskąpił
By twój wizerunek godnie namalować
Masz wiele pomników rycin i portretów
Nawet na banknocie widniała twa głowa

Dziś skromnie na ławce zasiadłeś na Rynku
Z księgą na kolanach i pełną sakiewką
Będziesz miał tu zawsze kogoś obok siebie
I pewnie zostaniesz grudziądzką perełką

Dziś siedząc przy tobie byłam bliżej nieba
Choć troszkę inaczej na gwiazdy patrzymy
Ty jako filozof bardziej tematycznie
A ja fantazjując z innej wręcz przyczyny.

Deszczowe panienki nie są złe
Płaczą tylko czasem prognozowo
Skaczą po kałużach gdy deszcz leje
Śmiejąc się nad wyraz pogodowo

W dłoniach parasolki kolorowe
Motyle we włosach zaplątane
W tęczowych sukienkach przemoczone
Deszczowe panienki zwariowane

Licząc krople deszczu od niechcenia
Często ulicami nas mijają
I chociaż w szarościach świat gdy moknie
To one się zawsze uśmiechają .

Mieć na szczęście własny serca abonament
Bez rat do spłacenia z pokaźną walutą
W nim żadnych zadłużeń bogaty w uczucia
By móc nim zarządzać jak muzyk batutą

Niech będzie zasobny w same piękne słowa
Wolny od podatków pełen namiętności
Może romantyczny z lokatą na przyszłość
Z dużą inwestycją w pokłady miłości

Takie czyste konto z widokiem na zyski
W bezpiecznej dewizie móc zaryzykować
Żeby można było szczęście ciągle mnożyć
A słodkie procenty codziennie kosztować.

No bo przecież ja nie jestem drobiazgowa
Chociaż dzielić włos na czworo zdarza się
Doszukiwać się dna sprawy niekoniecznie
Ale wiedzieć coś ponadto nie jest źle

Szukać czasem dziury w całym babska sprawa
Domniemywać czy coś dobre albo złe
I jak chemik przeprowadzać analizy
Kombinować z czego sprawa składa się

Drobiazgowość to ciekawość sama w sobie
Wyjść na przeciw rezolutnie wciąż od nowa
Jeśli tylko wiem już wszytko co powinnam
Ależ przecież ja nie jestem drobiazgowa

I zaprzeczyć już się nie da w tej dziedzinie
Mimowolnie jest to sprawką wielu burz
Ale jedno wiem na pewno że w efekcie
Bez tej cennej wszak zalety ani rusz.

Daj mi czas na zapomnienie
By myślom odpocząć się dało
A słowa nabrały znaczenia
I łatwiej się wtedy pisało

To okno na świat zbyt otwarte
Nie pustka to sprawia a zamęt
Tak bardzo mi czasem potrzeba
Tej ciszy co błyszczy jak diament

Wykradam co dnia małą chwilę
By oddać się pasji tworzenia
Gdyż pragnę powrócić najszybciej
Do marzeń i do przeznaczenia...

Proszę Pana pan stanowczo obcesowy
To falbanka Pana kusi albo coś..
Niepoprawne myśli sprawią zawrót głowy
A tymczasem deszcz wciąż pada jak na złość

Proszę Pana jest pan bardzo dziś figlarny
Ten błysk w oku zdradza w Panu pokus wiele
Zdaje mi się że to wina barometru
Więc ciśnienie Panu podnieść się ośmielę

Proszę Pana jest pan nader bardzo śmiały
W oczy patrzy jakby szukał jakiejś zguby
I chodź inne panny w dłoniach Panu mdlały
Na nic zdadzą się swawolne Pana próby

Może jednak Pan się na coś dzisiaj przyda
No bo przecież na mnie ciągle pada deszcz
Tonę w kroplach jak mityczna Atlantyda
Więc parasol Pana proszę ... Serce też.

Odejdzie kiedyś wcześnie rano
Tak jakby poszła kupić chleb
Drzwi cicho zamknie bez pośpiechu
W mgłę otulona Dama Trefl

W zamkniętej dłoni w skrawku nieba
Ukryje nocy gwiezdny pył
Z ufnością pójdzie mleczną drogą
Tak jakby świat tam inny był

Nie oglądając się za siebie
Ezoterycznie w wymiar snów
Ze schyłkiem nocy co dniem zbladła
Po pocałunku zamiast słów

W pasjansie łez źródlanej wody
Rozda ostatnią talię kart
I w niej wyczyta całą przeszłość
Czy czas co minął był coś wart.

Kto dziś kusi ja czy ty ?
Mrugnął anioł do diabełka
Poprawiając aureolkę
Na kompana psotnie zerka
Cóż mój drogi aniołeczku
Czasem nie wiem kto kim jest ?
Bo choć białą szatkę nosisz
Niezłe z ciebie ziółko też
Anioł tym się nie przejmując
Już obmyślał to i owo
To jak będzie z tym kuszeniem
Mój diabełku powiedz słowo
Widzę pilno ci do figli
Nic nie boisz się o duszę
Lecz że robisz to z fantazją
Ja się chyba zgodzić muszę
I gdy nawet jesteś grzeczny
Tak potrafisz zbałamucić
Mimo że ja kusić nie chcę
To mnie diabła także zmusisz
Anioł zaśmiał się cichutko
Chyba nigdy się nie zmienię
Przykrył różki aureolką
Znów się zabrał za kuszenie.

Pytasz co u mnie
Cóż bez zmian
Beztrosko mija
Każdy dzień

Czasami bywa
Całkiem dobrze
Ale niekiedy
Jest mi źle
[...]

W dogasającej łunie świec
Znikają wyobraźni cienie
Za zamkniętymi powiekami
Zostaje pustka i marzenie

Z kontekstu słów wyrwana myśl
Jak szczyt nieosiągalnej góry
Widzialny w ciepłym blasku słońca
I zbyt odległy gdy są chmury

Myślisz i jesteś w zawieszeniu
Chcąc wierzyć w to co nie istnieje
Zapalasz znowu kilka świec
Bo nadal ciągle masz nadzieję.