Tak bardzo chciałam byś była,
bliżej niż wyciągnięta ręka,
bliżej niż szukający Cię wzrok.
Ale Ty jesteś gdzieś za mostem,
którego nie pokonam, kilka kroków przede mną
za daleko.
Więc biegnę, potykam się, upadam,
wstaję by znów rzucić się w pogoń
za nieuchwytnym, rozpływającym się jak mgła.
W końcu opadam tuż nad przepaścią
i tak jej nie pokonam !
Uciekam, choć serce rwie się do Ciebie, biedne.
Gdzieś między urwanymi oddechami,
rzucam krótkie ,,bądź szczęśliwa''!
I już nic nie wiedzę, nie słyszę,
jestem tylko ja, bez Ciebie.

Gdy siadam w oknie jest jeszcze ciemno
jak czasem w życiu.
Patrzę i nie widzę nic poza otchłaniami,
gdzieś w tych odmętach skapują łzy
jedna po drugiej.
Zamykam oczy, biorę oddech powoli
otwieram je i widzę światło.
Może to gwiazda, może przejeżdżający samochód, to nie ważne
Bo dla mnie światło jest nadzieją,
choć popłynęły łzy, teraz wysychają
tak jest zawsze.
I tak jak zawsze ciemna otchłań przechodzi w dzień szybkim ciosem słońca.
Uśmiecham się, dlaczego by nie?
Przecież będzie dobrze, za minutę, godzinę czy miesiąc,
to co złe rozpłynie się jak senna mara
I zostanę już tylko ja, Ty
Zostaniemy my radośni, nie pamiętając co skraplało się w tamtych łzach.