Wiersze — Mimoza1966

Przez tamte wszystkie chwile,
gdy byłeś ze mną ty,
ziemia tonęła w kwiatach,
piękne to były dni.

Słońce świeciło jasno,
wiatr muskał nas po twarzy,
słuchałam szumu morza
biegając boso po plaży.

Ptaki śpiewały w ogrodzie,
gdy piłam poranną kawę,
żaby dawały koncert
wieczorami nad stawem.

I przyszedł taki moment,
gdy powiedziałeś mi,
że pójdziesz inną drogą,
a ja mam zamknąć drzwi.

Zamknęłam drzwi i serce
i wyrzuciłam klucz,
nie spotkam ciebie więcej,
na zawsze żegnaj już.

Życie to ciągłe oczekiwanie.
Dzieci czekają na święta i na Mikołaja,
na dni wolne od szkoły i na wakacje.
Potem chcą być dorosłe
i zacząć pierwszą pracę.
Czekają też na miłość,
która nie zawsze się pojawia.
Ciągle mamy niedosyt,
nie umiemy cieszyć się chwilą.
Gonimy dalej do przodu,
by sięgać po coś nowe, nieznane. [...]

Czy pamiętasz tamtą wiosnę
pachnącą fiołkami,
nasze spacery do parku,
nieśmiałe spojrzenia,
uśmiechy,
dotyk rąk, muśnięcie ust,
bukiecik konwalii?

Czy pamiętasz tamto lato
słodkie jak czereśnie,
które dla mnie zrywałeś,
wędrówki po górach,
szum wodospadu?

Czy pamiętasz tamtą jesień
smutną i deszczową,
kiedy zniknąłeś w jesiennej mgle,
rozpłynąłeś się w kroplach deszczu?
A ja nadal tęsknię…

A mówiłeś,
że zawsze będziemy razem,
że jestem dla ciebie ważna,
że nie umiesz beze mnie żyć…
A więc to były kłamstwa?
Odszedłeś tak nagle, bez słów.
Do dziś nie wiem – dlaczego.
Czekałam codziennie,
myślałam, że wrócisz…
I cóż były warte twoje słowa?
Na nic się zdały twoje obietnice.
Muszę nauczyć się żyć od nowa.
Twoje słowa,
tyle słów…
A wszystkie rzucane na wiatr.
Runął mój most do marzeń,
rozsypał się jak domek z kart.

Ciągle czegoś mi brak,
czegoś wciąż jest mi mało,
lecz kiedy to zdobędę,
coś inne by się przydało.

Skąd ten wieczny niedosyt?
Dlaczego tak się zdarza,
że człowiek nie umie się cieszyć
tym, czym los go obdarza?

Szukam radości
w małych rzeczach,
przez chwilę one cieszą,
ale nie na długo.
A w głębi duszy
jakiś smutek,
jakiś żal
za dzieciństwem,
za młodością,
za beztroską.
A w głębi serca
chyba strach,
przed samotnością,
przed starością,
przed umieraniem…
Głęboko w sercu
tkwi jakaś tęsknota
za tym,
co już nigdy nie wróci.

I w moim życiu był taki czas,
gdy mnie otaczał radości blask.
Nie było smutku, schował się cień,
po nocy wstawał cudowny dzień.

I w moim życiu nastały dni,
kiedy na jawie śniłam swe sny.
Radością lśniły moje oczy,
bo ktoś kochany przy mnie kroczył.

I w moim życiu były miesiące,
kiedy mi ciągle świeciło słońce.
Budziło mnie ze snu o świcie,
krzycząc: Spójrz, jak piękne jest życie!

Lecz szybko minął szczęśliwy rok,
znów wokół siebie ujrzałam mrok.
Nie było słońca już na niebie,
bo wtedy mi zabrakło ciebie.

Nie odchodź…
Zostań jeszcze chwilę.
Razem popatrzymy na zachód słońca.
Poczekamy na gwiazdy,
wyciągnę do nich ręce,
zaczaruję wzrokiem.
Może znajdę tę naszą
wśród innych gwiazd na niebie.
Poczekaj jeszcze…
Konwalie tak pachną,
te, które dostałam od ciebie.
Chwilo, trwaj jak najdłużej.
Zapach konwalii odurza,
nawet gdy odejdziesz
ukołysze mnie konwaliowy sen.

Znów niepokój obudził mnie w nocy
i wyrwał z objęć Morfeusza.
zbudziła się moja tęsknota,
przez którą płacze ma dusza.

Bo ciągle wracają do mnie pytania:
Dlaczego nam się nie udało?
Czy nie mam prawa do kochania?
Czy mego uczucia było za mało?

Dziś nie otrzymam na nie odpowiedzi,
wiem, że nie spełniły się moje marzenia.
Nie będę płakać, że się skończyło,
gdyż pozostały mi piękne wspomnienia.

Kolejny dzień odszedł w niebyt
i nie wiemy, jaki los go czeka.
Czy ktoś go utrwalił, by nie zapomnieć
chwil przeżytych obok drugiego człowieka?

Może dla kogoś ten dzień był szczęśliwy,
bo się spełniły jego marzenia,
a ktoś inny wypił czarę goryczy
i będzie miał smutne wspomnienia.

Każdy dzień co innego nam daje.
Smutek chodzi pod rękę z radością,
lecz pamiętaj, że ważne jest,
by życie swe przeżyć z godnością.

Codzienne troski i zmartwienia
naszemu życiu nadają sens.
Szczęścia nie zrozumiemy bez cierpienia
i każdy człowiek o tym wie.

Każdy ma przecież swoje marzenia,
które nie zawsze spełniają się.
Co to za życie bez pragnienia,
by lepsze były nasze dni?

Radość ze smutkiem się przeplata
i tak niestety już musi być.
Mijają znów kolejne lata,
a my wciąż nie wiemy, jak żyć.

Widzę jeszcze te ścieżki w parku
wydeptane małymi stopami,
to były nasze miejsca
codziennych zabaw z kolegami.

Tutaj śpiewały nam ptaki
od wczesnego poranka,
wiosną kwitły zawilce,
pachniały fiołki i macierzanka.

Drzewa kusiły swym cieniem,
podczas zabaw było tu raźniej,
a ruiny starego pałacu
pobudzały naszą wyobraźnię.

Te drzewa szumiały naszym przodkom,
którzy też mieli swoje marzenia.
I choć tyle lat już minęło,
nasz park niewiele się zmienia.

Zawsze będzie nam bliski,
chociaż los daleko nas rzuci.
Obraz miejsc naszego dzieciństwa
jeszcze nieraz do nas powróci.

Nie biegnij tak przed siebie,
zatrzymaj się na chwilę.
Spójrz na obłoki na niebie,
na kolorowe motyle.

Usiądź wśród traw i zboża,
zachwyć się kroplą rosy,
popatrz na bezkres morza,
posłuchaj serca głosu.

Kiedyś chciałam pisać wiersze...
Nie wiedziałam, o czym.
Może o miłości pierwszej,
po której wypłakałam oczy?

Może o zachodzie słońca,
o śpiewie ptaków na drzewie?
O czym można pisać wiersze?
Niestety, nadal nie wiem.

Czasie mój, nie biegnij tak szybko,
zwolnij trochę i pozwól mi jeszcze
zachwycić się pięknem przyrody,
srebrną rosą i wiosennym deszczem.

W gonitwie myśli wspominam często
dzieciństwo i młodość na łonie natury,
kiedy zbierałam jesienne liście,
gdy w sadzie uczyłam się do matury.

A teraz życie nam szybko ucieka,
nie mamy czasu rozejrzeć się dookoła,
a świat wyciąga ręce do człowieka
i "Zatrzymaj się na chwilę" - do nas woła.