Dość już marudzenia,
dosyć narzekania...
Czas najwyższy, żeby
wziąć się do działania.

Nic mnie już nie kręci,
niewiele mnie cieszy,
jestem w takim wieku,
że nie chce się grzeszyć.

Nasze spotkania niespodziewane
nadały życiu mojemu sens,
nasze rozmowy, przekomarzania,
czy jeszcze dzisiaj pamiętasz je?

Bo to były takie zwykłe powitania,
uścisk dłoni i nieśmiały pocałunek,
choć nie wiemy, co się dalej z nami stanie,
te spotkania to od losu podarunek.

Ale to wszystko nie trwało długo
i nasze drogi rozeszły się,
dwa różne światy nie będą razem,
ja z głową w chmurach, a ty - już nie.

I to było takie zwykłe pożegnanie,
uścisk dłoni i nieśmiały pocałunek,
Choć nie wiemy, co się dalej z nami stanie,
już nie będę prosić ciebie o ratunek.

Życie przemija, młodość ucieka
i często myślę, co jeszcze mnie czeka.
Ile dni smutnych, a ile wesołych,
jak długo jeszcze mam chodzić do szkoły.
Jaki scenariusz napisze mi życie,
czy zawsze będę kochać cię skrycie.
Nikt nie odpowie mi na te pytania,
sekretów przyszłości los nie odsłania.

Zamykam oczy
i znów mam dwadzieścia lat.
Głowa pełna marzeń,
przede mną otworem stoi świat.
Pusty bagaż doświadczeń
nie podpowie mi,
jaką wybrać drogę,
w którą stronę iść.
Jeszcze nie wiem,
co mnie czeka za rogiem,
czy ktoś me serce obudzi
i znajdę miłość,
czy stracę wiarę w ludzi.
Na razie jest we mnie nadzieja,
tylko na jak długo mi jej wystarczy?

Karmię się wspomnieniami
chwil przeżytych z tobą,
chociaż wiem, że nie zawsze
miały one smak czekolady.
I sama nie wiem,
czy to dodaje mi sił,
czy jeszcze bardziej mnie rani.
I sama już nie wiem,
czy lepiej zapomnieć,
czy nadal żyć tamtą wiosną…

Kiedyś myślałam, że wszystko w życiu mi się uda.
Dziś wiem, niestety, że nie mogę liczyć na cuda.

Przez tamte wszystkie chwile,
gdy byłeś ze mną ty,
ziemia tonęła w kwiatach,
piękne to były dni.

Słońce świeciło jasno,
wiatr muskał nas po twarzy,
słuchałam szumu morza
biegając boso po plaży.

Ptaki śpiewały w ogrodzie,
gdy piłam poranną kawę,
żaby dawały koncert
wieczorami nad stawem.

I przyszedł taki moment,
gdy powiedziałeś mi,
że pójdziesz inną drogą,
a ja mam zamknąć drzwi.

Zamknęłam drzwi i serce
i wyrzuciłam klucz,
nie spotkam ciebie więcej,
na zawsze żegnaj już.

Życie to ciągłe oczekiwanie.
Dzieci czekają na święta i na Mikołaja,
na dni wolne od szkoły i na wakacje.
Potem chcą być dorosłe
i zacząć pierwszą pracę.
Czekają też na miłość,
która nie zawsze się pojawia.
Ciągle mamy niedosyt,
nie umiemy cieszyć się chwilą.
Gonimy dalej do przodu,
by sięgać po coś nowe, nieznane. [...]

Czy pamiętasz tamtą wiosnę
pachnącą fiołkami,
nasze spacery do parku,
nieśmiałe spojrzenia,
uśmiechy,
dotyk rąk, muśnięcie ust,
bukiecik konwalii?

Czy pamiętasz tamto lato
słodkie jak czereśnie,
które dla mnie zrywałeś,
wędrówki po górach,
szum wodospadu?

Czy pamiętasz tamtą jesień
smutną i deszczową,
kiedy zniknąłeś w jesiennej mgle,
rozpłynąłeś się w kroplach deszczu?
A ja nadal tęsknię…

A mówiłeś,
że zawsze będziemy razem,
że jestem dla ciebie ważna,
że nie umiesz beze mnie żyć…
A więc to były kłamstwa?
Odszedłeś tak nagle, bez słów.
Do dziś nie wiem – dlaczego.
Czekałam codziennie,
myślałam, że wrócisz…
I cóż były warte twoje słowa?
Na nic się zdały twoje obietnice.
Muszę nauczyć się żyć od nowa.
Twoje słowa,
tyle słów…
A wszystkie rzucane na wiatr.
Runął mój most do marzeń,
rozsypał się jak domek z kart.

Ciągle czegoś mi brak,
czegoś wciąż jest mi mało,
lecz kiedy to zdobędę,
coś inne by się przydało.

Skąd ten wieczny niedosyt?
Dlaczego tak się zdarza,
że człowiek nie umie się cieszyć
tym, czym los go obdarza?

Szukam radości
w małych rzeczach,
przez chwilę one cieszą,
ale nie na długo.
A w głębi duszy
jakiś smutek,
jakiś żal
za dzieciństwem,
za młodością,
za beztroską.
A w głębi serca
chyba strach,
przed samotnością,
przed starością,
przed umieraniem…
Głęboko w sercu
tkwi jakaś tęsknota
za tym,
co już nigdy nie wróci.

I w moim życiu był taki czas,
gdy mnie otaczał radości blask.
Nie było smutku, schował się cień,
po nocy wstawał cudowny dzień.

I w moim życiu nastały dni,
kiedy na jawie śniłam swe sny.
Radością lśniły moje oczy,
bo ktoś kochany przy mnie kroczył.

I w moim życiu były miesiące,
kiedy mi ciągle świeciło słońce.
Budziło mnie ze snu o świcie,
krzycząc: Spójrz, jak piękne jest życie!

Lecz szybko minął szczęśliwy rok,
znów wokół siebie ujrzałam mrok.
Nie było słońca już na niebie,
bo wtedy mi zabrakło ciebie.