Samotny wędrowiec gna przez autostradę mroku.
Mija pochodnie, podpierając mury gwiezdnego lochu.
Spowity blaskiem tych, którym przeznaczone westchnienia.
Odarty z piękna przez świadków romantyzmu cienia.
Nosi srebrzyste kajdany związane ze Słońcem,
Migocące od łez suszonych gorącem.
Świat mógłby kręcić piruety dla niego,
tak jak on kręci je stale dla siebie samego.