Mogą być różowe, niebieskie i w paski
Ubarwione w kolorowe kwiaty,
O podróżach, wyprawach do jaskiń
Po prostu na wszystkie tematy,

Wspaniałe morza, płynące fale.
Błękitne niebo i chmury.
Przyozdobione przecudnie sale.
Wielkie niedostępne mury.

Parki, ogrody, gwiazdy, głębiny,
słonie, żyrafy nawet rekiny.
Bajki, bajeczki, wiersze i baśnie
Zobaczysz to wszystko, gdy zaśniesz.

Na rozstaju dróg, w cieniu smukłej brzozy
rosi jesienny wrzos.
Każdego ranka w srebrnej rosie
hasał mały elf.
Przyszły smutne szare dni
Nie było wrzosu i znikł elf.
Pozostała tylko cicha rzeka marzeń.

Ta róża ma kolce
tak jak inne róże
i płatki ma czerwone,
i listki gładkie, duże.

Ta róża teraz kwitnie,
jest świeża, piękna, młoda
A później zginie marnie,
że aż pomyśleć szkoda.

Lecz taka jest przyroda,
że coś ginie, coś się rodzi.
Że człowiek rośnie, kwiat kwitnie,
słońce zachodzi i wschodzi.

Pytasz się, dokąd idę?
Idę w świat,
przez pole, przez las,
słoneczną drogą w dal.

Pytasz się, dokąd idę?
Polną dróżką w czasie deszczu.
Jestem pewna, że zaświeci słońce,
a z nim nastanie nowy dzień.

Pytasz się, dokąd idę?
Idę tam, gdzie zaświeci dobroć
i promyk miłości,
gdzie znikną wszystkie troski.

piękna zielona taflo jeziora
niczym nie zmącona
w której giną ostatnie promienie
złotego słońca
dopóki wąż jadowity
nie zmąci twej kryształowej wody
nie zatruje jadem twoich wodorostów
nie wbije swych ostrych białych zębów
w twe serce

Człowieku, dokąd idziesz?
Dokąd?
Czy nie wiesz, że zginiesz?
Świecie szalonych,
krótkich i ostatnich dni
dokąd nas gnasz?
Ach, człowieku!
Przed tobą cały świat,
przeżyłeś tak niewiele lat
więc odwróć kartę złą,
podnieś dłoń, unieś skroń
i spójrz na słońca blask,
i powiedz:
- To nie tak!
Nie jestem nikim,
jestem kimś,
chcę i mogę
inną drogą iść.

kręcąc głową
przypominam sobie zielonego
nietoperza
z łysego wzgórza nad tamtym
miasteczkiem
Pamiętasz?
A potem było słońce
jak okrągła kostka lodu
unurzana do połowy w horyzoncie
i znowu ty
w ciemności obok mnie
jak oaza cudne manowce
Jeziora mruczące do siebie
albo rozmawiające z niebem
o topielcach leżących w ich
zimnych brzuchach
Szosy razem ze ślimakami
śpiącymi gdzieś pod ziemią
Piece kaflowe, światło zapałki
i punkciki gwiazd
prowadzące nas
do końca
do nieba
do domu

Umrzeć
łagodnie
jak papieros
spalony nad ranem

Otworzyć
oczy
po tamtej stronie
może będzie łatwiej

Nic
Ciemność
firanka blada
bo wiatr

Nikogo
puste przestrzenie
oczy wbite
w szybę

Nigdy
nie wzejdzie słońce
chowam krzyk
pod poduszkę

Ulepiłeś nas Panie
z kochliwego ciasta
nasączyłeś usta miodem
no i popatrz
małośmy się nie zagryźli
ciągle człowiek człowiekowi
wilkiem

Panie
ukołysz do snu
szpitalne ptaki
co zabierają
naszych zmarłych

Za oknem
noc czyha
Ktoś puka
Ktoś szepcze
w szaleńczym obłędzie
Strach wszędzie

ja śliwka
nie chciałam
żeby ogrodnik mnie
dostrzegł
schowałam się za liściem
nie wpadłam w kompot
wyschłam sama na słońcu

ja brzoskwinia
dojrzałam późnym latem
i od razu spadłam
z drzewa dobrego
pozbierali mnie
siniaki zostały

ja czereśnia
chłonęłam świat
każdym skrawkiem ciała
szpak nie wiedział o tym

... i piaskiem chcę być
co czuje odcisk stóp
i chcę odżyć na nowo gdy
niebiosa deszczem zapłodnią ziemię
Jak błoto wciąż jestem
w którym wije się robactwo
i ogień co spala trawę
owładnął mój kamienny świat
i gliną chcę być
z której wzniosłeś
swoje królestwo

Morze się pieni i kurzy,
Faluje, syczy na płótnie.
I patrz, z ram się wylewa,
Pokój zalewa okrutnie!
Topią się meble w głębinie,
Glonami dywan obrasta.
Tam oto fotel płynie,
A tam znów wałek od ciasta.
W szafie żeglują talerze,
Łóżko na falach się kiwa...
Lecz to nie koniec,
Bynajmniej!!!
Gdyż wody ciągle przybywa!
Wznosi się,
Oknem wylewa,
Paruje bladą mgławicą.
Potem, po chwili spokoju
Rusza ku miastu ulicą...