Nie boję się śmierci
wiem, że ona już czeka,
aż zaproszę ją na swoje
przyjęcie urodzinowe.

Szklane oko
latarni
wpatruje się we mnie
nocą.
Co myśli
stojąc tam
w deszczu?

Wczoraj widziałam
młodego Boga
Zapalał lampki
na zielonym
cmentarzu

Mała dziewczynka
z wielkimi
marzeniami
sprzedaje sny w
pudełkach zapałek

Dryfuję
po pościeli
na moim wielkim łożu
w żagle łapię
samotność

Wczoraj zrywałam
obłoki
związałam je
srebrną wstążką
i wtykałam do
słoików.
Teraz mam
swoje niebo
na mroźne
wieczory.

Witraż
Szkielet szyby
drży jak struna
pod dotknięciem deszczu
Mozaika barw
rozbija się w kropli o ziemię
Podnoszę głowę
by uciec pod szarością nieba.

Zamykam oczy w mroku
czerwieni szkła
W ciszy kościoła
brzęczy modlitwa witraży

twoje ciało
znam na pamięć
każdą chropowatość
skóry
rysę po łzie
gdzie palce
suną ku wargom

buty chodzą
bez mojej wiedzy
po bezmiarze ulic

w cichym kącie
ogrodu zdejmuję je
boso biegam
po trawie i końca
nie widać

patrzę na anioły
nie widzę wśród nich Ciebie
Bóg nie dał Ci duszy
więc krzycz nocami
w śmietniku, gdy
ja gryzę palce
z miłości

Sypie się,
wali,
burzy,
pali się
wszystko.
Mój świat.
Jaki świat?
Jaki mój?
Przecież nic
nie mam
swojego...

nie chowajcie mnie
w ziemi brunatnej
nie chowajcie mnie
pod brzozą płaczką
spalcie moje włosy
spalcie moje dłonie
niech popiołem się wiatry
nakarmią