Morze się pieni i kurzy,
Faluje, syczy na płótnie.
I patrz, z ram się wylewa,
Pokój zalewa okrutnie!
Topią się meble w głębinie,
Glonami dywan obrasta.
Tam oto fotel płynie,
A tam znów wałek od ciasta.
W szafie żeglują talerze,
Łóżko na falach się kiwa...
Lecz to nie koniec,
Bynajmniej!!!
Gdyż wody ciągle przybywa!
Wznosi się,
Oknem wylewa,
Paruje bladą mgławicą.
Potem, po chwili spokoju
Rusza ku miastu ulicą...

Czarny kot nie myśli o jutrze.
W czarnym futrze,
Z pajęczyną na wąsach
Goni po strychach.
A jego spojrzenie
Wśród kurzu powodzi mlecznej
Chwyta plamy słoneczne.

w moim ciele
pod korą
głośno bije serce
sok tętni w uszach
gałęzie mdleją
pod ciężarem liści
zbyt mocno
kwitnę

cisza zatyka mi usta
kosmatą łapą
- płaczę deszczem
zapadam coraz głębiej
w siebie
na samej krawędzi świata
- proszę przyjdź
zanim się zdążę udusić

ono trwa razem ze mną
zamyślone w tym trwaniu
drżymy
a jaka głębia w nas się kryje

zapuszczam paznokcie
aby kiedyś
ten księżyc zimny nieczuły
wyniośle daleki
podrapać po twarzy
aż do krwi

spętana pajęczyną
którą utkał
w mojej głowie
pająk szaleniec
wypuszczam muchy
z sieci

Jesienią mieszczę się
w zaciśniętej pięści
A wiosną
odradzam się tak
że nie mieszę się
sama w sobie

Jestem jak noc która
karym koniem
za oknem cwałuje
aż owies gwiazd w
szyby pryska

Tęsknisz
serce jak jabłko
rozcięte nożem na pół
sok żalu
cieknie strużkami po
palcach

Wojsko
w szeregach zło
a ziemia kroplami nieba
płacze
pękają chłopcy niczym
zbite szkło
i słychać tylko ból

Szary,
ospały, cichy
świat
ludzie toną w ciszy
jak żaglówki
dziurawe bólem

ona jest poetką
widzi świat przez skrzydła
motyla
odziana w suknię z mgły
nie marzy
sama jest marzeniem liścia
wiosennego

Z czarną przepaską na oczach
skrada się kocim krokiem
i wbija podstępnie igłę
w napiętą skórę szkła
które rozpada się z jękiem
na tysiące fałszywych światów

Nienawidzi ich
bo z każdego spogląda
obraz jego brata bliźniaka
Abla [...]