Zegar tyka bezcelowo,
Muchy brzęczą... nie wiem po co,
Gwiazdy nie chcą świecić rankiem,
Tylko ciemną, cichą nocą.

Bezcelowo siedzę sama;
Nie chcę zasnąć - no, bo po co?
Nie chcę sama siedzieć rankiem,
Tylko ciemną, cichą nocą.

Bezcelowo piszę wiersze,
Są potrzebne?... nie wiem po co!
I nie piszę wierszy rankiem,
Tylko ciemną, cichą nocą.

Po ugorze życia
przeleciał czas
srebrnoskrzydły złodziej
Włożyłam odświętną suknię
Nie pomogło
Zostałam na skrzyżowaniu
sama
On
zdążył przejść
przed czerwonym światłem
Zostałam sama
Skończona melodia
Nie powtarzana zgaśnie
Ale zapali
zielone światło
na twarzy
kogoś innego

Mówią mi, że mówię mało...
Jam słuchaczką jest nieśmiałą.

Ludzie bzdury wciąż gadają,
Łatki innym przyklejają...

A ja wszystko wiem, bo słucham...
Gada a nic nie wie... głupia.

Mogą być różowe, niebieskie i w paski
Ubarwione w kolorowe kwiaty,
O podróżach, wyprawach do jaskiń
Po prostu na wszystkie tematy,

Wspaniałe morza, płynące fale.
Błękitne niebo i chmury.
Przyozdobione przecudnie sale.
Wielkie niedostępne mury.

Parki, ogrody, gwiazdy, głębiny,
słonie, żyrafy nawet rekiny.
Bajki, bajeczki, wiersze i baśnie
Zobaczysz to wszystko, gdy zaśniesz.

Na rozstaju dróg, w cieniu smukłej brzozy
rosi jesienny wrzos.
Każdego ranka w srebrnej rosie
hasał mały elf.
Przyszły smutne szare dni
Nie było wrzosu i znikł elf.
Pozostała tylko cicha rzeka marzeń.

Ta róża ma kolce
tak jak inne róże
i płatki ma czerwone,
i listki gładkie, duże.

Ta róża teraz kwitnie,
jest świeża, piękna, młoda
A później zginie marnie,
że aż pomyśleć szkoda.

Lecz taka jest przyroda,
że coś ginie, coś się rodzi.
Że człowiek rośnie, kwiat kwitnie,
słońce zachodzi i wschodzi.

Pytasz się, dokąd idę?
Idę w świat,
przez pole, przez las,
słoneczną drogą w dal.

Pytasz się, dokąd idę?
Polną dróżką w czasie deszczu.
Jestem pewna, że zaświeci słońce,
a z nim nastanie nowy dzień.

Pytasz się, dokąd idę?
Idę tam, gdzie zaświeci dobroć
i promyk miłości,
gdzie znikną wszystkie troski.

piękna zielona taflo jeziora
niczym nie zmącona
w której giną ostatnie promienie
złotego słońca
dopóki wąż jadowity
nie zmąci twej kryształowej wody
nie zatruje jadem twoich wodorostów
nie wbije swych ostrych białych zębów
w twe serce

Człowieku, dokąd idziesz?
Dokąd?
Czy nie wiesz, że zginiesz?
Świecie szalonych,
krótkich i ostatnich dni
dokąd nas gnasz?
Ach, człowieku!
Przed tobą cały świat,
przeżyłeś tak niewiele lat
więc odwróć kartę złą,
podnieś dłoń, unieś skroń
i spójrz na słońca blask,
i powiedz:
- To nie tak!
Nie jestem nikim,
jestem kimś,
chcę i mogę
inną drogą iść.

kręcąc głową
przypominam sobie zielonego
nietoperza
z łysego wzgórza nad tamtym
miasteczkiem
Pamiętasz?
A potem było słońce
jak okrągła kostka lodu
unurzana do połowy w horyzoncie
i znowu ty
w ciemności obok mnie
jak oaza cudne manowce
Jeziora mruczące do siebie
albo rozmawiające z niebem
o topielcach leżących w ich
zimnych brzuchach
Szosy razem ze ślimakami
śpiącymi gdzieś pod ziemią
Piece kaflowe, światło zapałki
i punkciki gwiazd
prowadzące nas
do końca
do nieba
do domu

Umrzeć
łagodnie
jak papieros
spalony nad ranem

Otworzyć
oczy
po tamtej stronie
może będzie łatwiej