Któż z nas nie był jedenastolatkiem?
Po szkole w kulki nie grywał?
Lub przez moment nie popatrzył w słońce, przez chwilę,
bo nawet dzieciak zrodzony wśród podłości ulic
zapomnieć się może na progu swej szkoły
i napawać się wiatrem, chociaż splugawiony, gdy
w niebiańskim błękicie poszukuje przyszłości,
gdy ta przyszłość dosłownie rozplatała mu głowę.

Smutna chmuro,
nie patrz tak ponuro.
Nie smuć się,
że cię skała poszarpała.
Nie chcę,
żebyś mi się rozpłakała.
Rozpogódź się.
Przejaśnij.
Ustąp.
I sobą - jak miękką chustą -
przytrzyj słońce -
wesołe lustro.

Całe mo­je życie
zam­knąłeś w dwóch słowach.
Całe mo­je szczęście
wziąłeś w swo­je ręce.
I cóż chcę od Ciebie?
Czy coś jeszcze?
Nie... nic więcej!

Jadą ludzie pociągiem,
jadą.

Ani widzą,
że im przez głowę
przelatuje niebo granatowe.

Rzeka
uchem ucieka.

Twarzą [...]

Słyszę swój krzyk,
bo wołam moc­no o miłość.
Chcę wreszcie poczuć,
co to znaczy być kochaną
i kochać jak nig­dy wcześniej.
Wiem, że trud­no jest
tak po pros­tu kochać
bez żad­nych wątpli­wości
rzu­cić się w moc­ne i ciepłe
ra­miona miłości,
tak jak­by rzu­cić się na pełną wodę
bez żad­nych obaw, że się uto­nie...

Krytyczna oliwa w kontakcie z wodą,
dotyk materii - prawie nieśmiertelność!
Uparcie do mdłości przesycona sobą,
zawsze na wierzchu tłusta pazerność.

Potykające się cienie spojrzenia,
pod powieką pryzmat czereśni!
Usypiający łyk przyzwyczajenia,
nawóz kwitnącej na sercu pleśni...

Chuda ćma poparzona jasnością
z pochyloną szklanką na rzęsach!
Hermetycznie otulona bliskością
po samotności sycących kęsach...

Jak kompozytor dźwiękoszczelny,
cicho zdejmuje żywą cześć zwłok!
Z nim w ustach lęk i tort weselny,
a miłość - niepotrzebny mikro-skok...

Krucha jak szkiełko ludzka psychika
komfortu domaga się skrycie
w zakładach smutku , w uliczkach rozpaczy
za bary bierze się z życiem.

Siły niepoprawne drążą jak woda,
jawa na skróty ucieka.
I żadne słowo na ten czas dobre,
żadna z tych rad pociecha.

Świat pełen zła, pełen pułapek
ranami oblepia duszę.
Daleko został dzieciństwa raj,
brniemy ku światu przez puszczę.

Na horyzoncie wielkim prześwitem
nadzieja rozlewa się zorzą.
Napełnia serce ogniem tworzenia,
daruje nam miłość jak różę.

Suche, twarde, trzeszczące,
wzniosły się
pomiędzy moimi twarzami
kaleczące przestrzenie.

Widzę go, gdy śpię,
gdy po drugiej stronie ulicy
trwa w fioletach
wpatrzony w okna mojego domu.

Widzę parę wydobywająca się z jego ust
i widzę tych ust trupiobladą barwę,
gdy drży wymawiając modlitwy.

Mój własny anioł stróż
marznie wśród śniegu.

Byli sobie raz dwaj przyjaciele,
razem ze smakiem zjadali morele.
Pili kakao, pili herbatę
i ćwiczyli wspólnie karate.
Obok siebie mieszkali,
słodycze uwielbiali.
Razem mogli sobie wszystko wyobrazić,
lecz ich przyjaźń szybko się skończyła,
bo trudno z duchem się przyjaźnić...

Tulę się do ściany,
tylko ona mnie chce.
Rozbijam słoik z powidłami mojej mamy,
dziad z wąsami pyta się co robię,
tak późno chodzę spać...

Życie...
Łatwo powiedzieć, trudno wykonać,
można się przy tym samym przekonać.
Często się gasi, ciężko się trzyma,
Bóg jednak o nim nie zapomina.
Gdy dusza prosi, wspiera w rozpaczy,
czasem ją sercem swoim uraczy.

Uczciwy, cichy człowieku,
trzaśnij pięścią w stół!
Wstań jak burza i mów!
Mów Ty! Im milczeć każ.
Nie umiesz mówić?
Nie trzeba. Pięść masz!