-Wypij to.
Czuję znajomy smak w ustach. Trucizna czy życiodajny nektar? Próbuję jeszcze raz, jednocześnie przyglądając się, jak róże powoli usychają we flakonie. Wiatr porusza białą zasłonką i lekko muska moją skórę, zostawiając na niej blask nocy. Znów ten znajomy smak i lekkie pieczenie w gardle.
-Pij.
W kominku trzaska ogień, oświetlając fotografie w metalowych ramkach. Płomień bordowej świecy tańczy i wyrzuca z siebie pachnący dym. Poduszki leżą co prawda nie na swoim miejscu, ale poza tym wszystko jest w jak najlepszym porządku. Rozglądam się po pokoju i wsłuchuję się w spokojne odgłosy nocy. Bransoletka stuka w kryształowy, do połowy opróżniony kielich, który trzymam w dłoniach. Wiem, że mnie obserwujesz. Drażni Cię moje ociąganie, mimo to udajesz opanowanie. Obiecałam Ci, że nie będzie łatwo. Wiesz, że dotrzymuję słowa.
-Pij to!
Trzask! Porcelanowa filiżanka, w której co rano pijesz kawę, spadła na posadzkę. Nie, nie spadła - zrzuciłeś ją. Unoszę kielich do ust, ale nie piję, za to odwracam się i podchodzę do okna. Twój zapach korci mnie w nozdrzach, ale nie mam zamiaru znów ulec. Łapiesz mnie za ramię i brutalnie przyciągasz do siebie.
-Już czas, cholera!
Patrzysz ukochanymi oczami, zmuszasz mnie, a ja uchylam kielich. Do dna! Tego chciałeś kochanie, prawda? Nasza słodka tajemnica. Unosisz moją dłoń do ust i całujesz, a ja biorę głęboki oddech, by Cię poczuć. Czuję Cię ostatni raz.
-Zamknij oczy.
Po moim trupie.

Udajesz, że zasypiasz i leżysz, czekając, jak czeka zegar, by wybić kolejny takt. A kiedy wskazówka zbliża się do godziny piątej, siadasz na parapecie i patrzysz jak wstaje dzień. Lubisz poranki, prawda? Słońce się wznosi, a Ty z głową przy oknie razem z nim i nawet nie potrzebujesz okularów, by spojrzeć na nie wprost. Czujesz jak mijają chwile, więc bierzesz oddech, głęboki oddech. Trzymasz rękę na szybie, palcami kreślisz jakieś kształty. Czyżbyś opisywał ten nowy, piękny dzień? Może piszesz o sobie? Czy piszesz swoją historię, jak kiedyś? A rankiem odtwarzasz ją na nowo i na nowo, zapamiętujesz momenty te lepsze i te mniej. Niektóre zostaną na dnie serca, wiesz, prawda? Już je czujesz. Czytam z Twoich oczu przez szybę Twego okna i mojego okna. Rzęsy opadają i się unoszą. To śmieszne, że przypomina mi się właśnie ta stara taśma z przeskakującymi klatkami. Pamiętasz ją, prawda? Weź oddech, przypomnij sobie. Odchylasz głowę, unosisz ramiona i wypełniasz się powietrzem. Właśnie tak. Spójrz na budzący się dzień - przez szybę, spójrz tam w górę i zobacz coś, co jest tylko dla Ciebie. Widzisz, prawda? Odpowiedz mi, nie słowem - spojrzeniem. Przyglądasz się chmurom, to dobrze. Widzimy ten sam kształt. On też jest dla Ciebie, dostrzeż to. I oddychaj, nie zapomnij oddychać.