ciągle mi się odbija.
nażarłam się
i nie umiem przetrawić.
przekarmiłeś mnie
przepieprzonym stekiem
z kłamstw.

Chwała Ci Panie za chłopów,
którzy nas rozumieją.

Podobno tacy istnieją.

Z wizytą przyszła,
rozsiadła się arogancko
rubaszna cisza.
Bez słów szydziła
z mojej wycieńczonej godności.
Spłoszył ją łomot
manta spuszczanego sercu
i prawdy wywleczonej
na lewą stronę.

W odświętnym, niedzielnym wdzianku
i świeżo wypastowanych butach
zaprezentowało się piękne kłamstwo.

śnieg masywnie przysypał
drzewa niedorosłe niebu,
siedem gór i lasów,
pół światu kwiatów,
pola do popisu,
całą ciepłą słomę
a z nią twój zapał.

tkwię tu po tobie
jak ta śliwka
zapomniana i zostawiona
w szklance
po wypitym kompocie
co w niego wpadłam

bo kto piął się za wysoko
prędko w dół spadł

(...) A Pan mi dał w prezencie znów
swój serdeczny palec,
który zmącił wodę
oczyszczoną już częściowo
z resztek Pana bytu.
Wodę świętą,
co w jej lustrze przeglądałam
swoje nader pokorne
od niedawna odbicie.
w pojednaniu mnie ze mną
z uśmiechem dla siebie samej.

Jednak ja chciwa jestem,
a za zachłanność pewnie podwójnie zapłacę,
ale ja bym, proszę Pana chciała
w tej eterycznej wodzie
całej Twej ręki.

zwilżyłam kiedyś usta
twoimi ustami
i jeszcze tlisz mi się smakiem
tak słodko
a ciało wciąż rozsiewa
cień przywaru piersi z piersią
i frywolne spojrzenia
ze zgubioną ostrością
w ruchu bioder

powiedz kiedyś jeszcze
że drogą jestem Ci, drogą.
prostą, do szczęścia.

Zebrałam z wiatru
Twoje wyrzucone słowa
i lepię imitację ciała
z rozproszonej ciszą
pamięci.

Szperam i szukam
zapisanych schematów
by jak z fragmentów klocków
na użytek wyobraźni
Twój kształt zgwałcić.

Przeszłam ci już
milionem małych kroczków.
Lecz mimo całej niechęci
wciąż tak łatwo Cię kochać.

Pewnego dnia mój ból cię naznaczy
wraz z nadzieją,
że wiosna powróci świeżością
twoich perfum.

Ile szkód daliśmy sobie
lecz mimo całej niechęci
wciąż tak łatwo Cię kochać

Przejedliśmy się na wskroś
odbijając się strumieniami ropy
z rozdrapanych ran serca.

skończył się czas
w klepsydrze zabrakło piasku
żeby go jeszcze raz przesypać
i wzniecić uśpione muchy w nosie.

muzyki też nie słychać
żadnych szmerów, zgrzytów, tąpnięć
nie umiem już zagrać
na Twoich nerwach.

ciemno, cienia nie widać
zwykle w blasku, poświacie
zielonej czy czerwonej.
teraz całkiem światło zgasło.

spowite obciachem
nieczytelne wiersze
porzucone na pastwę losu
piszę myśląc o Tobie
bezsennymi wciąż nocami
i za dnia parszywą tęsknotą.

wiesz, pokryłam się
warstwą sztuczności
i nauczyłam się płakać
za kulisami mojej twarzy.

wiesz, jeszcze czekam
aż odwrócisz bieg rzeki.
ale telefon żenująco milczy
bez ósemek - cudów świata
co kształtem nieskończonym
w pionie się powtarzały.
kłamczuchy.

Oto moje
bezpańskie serce.

Taki mięsień w prążki
i pompka słonej krwi.
Dziś już pustostan,
chociaż kiedyś Twoje prywatne m4.

Zdążyłeś się już wyprowadzić w pole,
żeby skakać znów z kwiatka na kwiatek.
[...]