Nigdy nie zapomnę tego dnia.
Panował potworny upał, byliśmy na dworze i siedzieliśmy w cieniu drzew mając nadzieję, że przyniosą ukojenie.
Odciągnęłam cię od reszty paczki mówiąc, że chciałabym porozmawiać.
-O, co chodzi? Znów coś zrobiłem? -pytasz nie odrywając wzroku od ekranu komórki.
Zaśmiałam się w duchu; czyżbym aż tak się ciebie czepiała? Wzięłam głęboki wdech by się uspokoić. Byłam z siebie dumna, bo chociaż nogi miałam jak z waty głos mi nie zadrżał.
-Po prostu pomyślałam…że skoro już się nie spotkamy…powinnam ci powiedzieć o tym, że…że przez długi czas byłam w tobie beznadziejnie zakochana.
Zamarłeś. W pół kroku z opuszczoną głową zamarłeś wlepiając zszokowane spojrzenie w rękę, w której trzymałeś telefon.
W duchu odliczyłam równo cztery sekundy czekając na twoją reakcję. A ty nie ruszyłeś się ani o milimetr.
Odwracam się i odchodzę bez słowa. Wreszcie daję upust emocjom śmiejąc się cicho i histerycznie przy mojej przyjaciółce.
Ty tam stoisz jeszcze jakiś czas, po czym wracasz do domu tak jak reszta paczki. Z kumplami czy bez nich nie wiem.
Od tamtego dnia nie zobaczyłam cię ani razu. Nie odezwałeś się, a ja jestem zbyt dumna by do ciebie napisać. Chciałabym z tobą porozmawiać. Powiedzieć jak ja to widzę i wiedzieć jak ty to widzisz. I tak…użyłam czasu przeszłego…ale widzisz…kłamałam.

-Myślisz, że zabicie go coś dało?- spytała, Morgana drepcząc za nim. Nathaniel szedł tak szybko, że ledwo za nim nadążała.
-Hmm...nie. Myślę, że w sumie to nic nie zmieni...-odparł obojętnie z niecierpliwością machając ręką.
-Co?! To, czemu go zastrzeliłeś?!
Egzorcysta uśmiechnął się paskudnie.
-Co poradzę, że miałem niezałatwione porachunki z jego pradziadkiem...
-Pieprzony socjopata...- burknęła czarownica.-Pamiętasz takie rzeczy, a nie pamiętasz o tym żeby zapłacić rachunki!- kontynuowała burkliwym tonem, nadal biegnąc za Nathanem.
-Za ten miesiąc zapłaciłem...-zastrzegł obronnym tonem. Morgana parsknęła z godnością i odpowiedziała swoim wyćwiczonym zdroworozsądkowym tonem, który go tak niemiłosiernie drażnił:
-I tak jestem na ciebie zła...zmarnowałeś niepotrzebnie amunicję...

Lunął deszcz. Wbiegliśmy przez otwarte drzwi do stajni. Patrzyliśmy jak ciepłe, duże krople lipcowej burzy odbijają się o nierówny chodnik podwórka. Milczeliśmy ponuro…kiedy nagle jak strzała zza zakrętu wybiegła ona. Była w szortach i zwykłej koszulce na ramiączkach. I była boso.
Wytrzeszczyliśmy na nią oczy, patrząc jak wiruje ze śmiechem wyrzucając ramiona do nieba. Jej krótkie, zwykle rozczochrane włosy ociekały wodą. Wtedy dostrzegła nas. Widząc nasze miny roześmiała się jeszcze głośniej, a mnie się wydawało, że ten śmiech jest tylko dla mnie.
-Jesteście z cukru?! –zawołała kpiąco w naszym kierunku. Mimowoli postąpiłem krok w jej stronę. Potem następny, aż w końcu nie wiedzieć jak już stałem obok niej i ociekałem deszczówką. Spojrzała na mnie i coś, co zobaczyła mojej twarzy [...]