Wybieram ostatnie zdanie :)

Kiedyś napisałam, że schwytanym w sidła miłości rosną najsilniejsze skrzydła.
Dziś musiałabym dodać, że i tym, schwytanym w objęcia śmierci.
To najcięższa granica. Zimna i opleciona kolczastym drutem.
Więc jak się wzbić nie szarpiąc skrzydeł...

Bo miłość i śmierć toczą o człowieka najcięższe boje, to one stawiają najsurowsze granice.
Inne...
Nie znaczą w tym świetle nic.

Non trovo le chiavi :(

Z tymi, których kochamy żal zasypiać :)

...a gdy obie myją twarz
zapominają, że jedna jest prawą
druga lewą...
( bo mają wspólny cel...;):):)

a (s)pokój...patrzy z lustra
na tę (a)polityczną myśl...:)

A co to za życie nie mieć celu, nadziei, potrzeby, sensu w drugim człowieku.
Czy to będzie druga połowa jabłka :)))
czy dziecko, rodzic, ktoś bliski sercu...
Zawsze powinien być taki ktoś.
Najlepiej, gdy z wzajemnością :)))

lepiej, żeby brakło tej wiary, bo mamy sezon narciarski

Śmierć jest w posiadaniu tego, czego człowiek sam sobie nie może dać - czasu. Jest tak cierpliwa jak miłość, dlatego często podążają tą samą drogą.

Bardzo ładnie napisana myśl.
Pozdrawiam.

Piękne w swej prostocie.

Pięknie tu, aż żałuję, że dopiero teraz tu zaglądam.

Będę wracać!

Ładnie i może prawda :)

Wziąłbym serce do plecaka i ruszył w drogę po drugie, dla mnie bijące.
Tak też uczyniłem prawie pół wieku wstecz :)
I nie żałuję.