Nadętego pychą woła do karety
chciały zaprząc mądre kobiety
a, że wół nie znosił kobiet mądrych
łypał ślipiem i smyrał się rogiem po jednym jądrze
a to brał wdech, a to nerwowo wypuszczał pary
jakby nawiedzony albo skrętem najarany
pożarł kwiatki, które niegdyś im składał miododajne
zadarł ogona i chlap! topi się teraz we własnym łajnie.
Oj, wole, wole, nieszczęsny grzeszniku
zamiast przy pięknej karocy, twoje miejsce w stodole
A kiedy cię przerobią na krwiste kotlety
wezmą cię pod nóż te mądre kobiety
nakarmią tobą zbłąkanego psa
tak, tego, co pod krzakiem sr........

Wielki był z niego artysta,
niejedna głowa w jego galerii zawisła.
Doktory, hrabie, markizy i dworu damy,
inteligenty pełną gębą i proste chamy.
Łapał jak nawiedzony hycel bezdomne psy,
bo gryzły go po łbie urojone ich pchły.
A że nadgorliwy był i nawiedzony srodze,
złapał gnidę, co skakała hrabinie po nodze.
Ło matko, ło ojcze, o wszyscy święci,
niebawem wszyscy myśliciele będą wycięci.
Artysta pędzel zamienił na kosę,
wyrżnie co żywe w peruce, nawet wszę i osę.
Wielki jest z niego artysta,
siewca głupoty, wypierdek antychrysta.

W niekontrolowanej głupocie szukał dziury w każdym płocie
a gdy znalazł, obmacał w prawo i w lewo

o ! to nie to drzewo i sęki jakieś ma
ale, żeby darmo nie było, najpierw obszczekał, potem obsikał
ach, jak miło, że ulżyło

W niekontrolowanym gniewie poszedł w świat głosić słowem Bożym siebie
i gdy już gardło zdarte miał do ości

o ! jakaś pani bawi się pieskiem w pościeli
ale, żeby darmo nie było, zmierzwił trzy włosy na mądrej głowie
pieska w łańcuchy i do schroniska, pani kopniaka
ach, jak miło, że ulżyło

Powiesił czyjeś serce na drzewie
o martwych gałęziach
i strzelał do niego z procy

niech zdycha, za dużo oddechów na tym świecie

gdzieś spadła gwiazda i noc cicho westchnęła
morderca...

Ja ?
Nie, ja człowiek.