Dotykam Twoich ust moimi
myślałam, że to będzie na zawsze
a było tylko na chwilę.

Łapię palcami powietrze
w roztargnieniu
szukając Twojej dłoni.

Muszę nauczyć się żyć
od nowa
obrączkę położyłam obok Twojej.

Nigdy nie zapytała
czy może wejść i się rozgościć
wkradła się niepostrzeżenie
jak niechciani goście.

Zasiała spustoszenie
zwykłą codzienność zabrała
pozbawiła nadziei
obdarzyła wątpliwościami.

Nie dała czasu na pożegnanie
wodospad z łez stworzyła
skradła Twój uśmiech
życia pozbawiła.

Co mam zrobić z myślami
które nie chcą przestać pędzić
jak żyć ze świadomością
że nas już nie ma.

Jak dopuścić do siebie szczęście
i ruszyć z miejsca
potrzeba wiele odwagi
by porzucić dawne marzenia.

Przysięga nie traci swojej mocy
wraz ze śmiercią
kiedy spoglądam w niebo
zawsze myślę o Tobie... Mężu.

Nie myślę już o przyszłości
z niecierpliwością.
Za dużo myślę nocą
o przeszłości.

Są chwile kiedy oddech
przychodzi mi z trudem.
Wspomnienia wracają
a Ciebie dalej nie ma.

Umieram z miłości
moje serce wciąż krwawi.
Czasem trzeba zmienić wszystko
by się odnaleźć.

Stworzyłam sobie siebie
z Tobą
na tle cudownego pejzażu.

Pełno tam żywych kolorów
radości
szarości nie ma wcale.

Pod drugą warstwą tylko krew
i łzy
z mojego własnego koszmaru.

Zatracam się w zmysłach
próbuję nieznane
nie wiem co do mnie mówisz
gdy błądzę myślami.

Zbliżam się przez dotyk
moje dłonie prowadzą
gdy świat nas zawodzi
my jedziemy dalej.

Przekraczamy granice
prędkość zwiększamy
odkrywam siebie
przegrywam z pożądaniem.

Zwalniam,
gdy widzę czerwone
Twoja skóra pali
jak ogień.

Ciało już mrowi
a wargi się śpieszą,
gdy przemierzam szlaki
rozgrzanymi dłońmi.

Ja Cię kręcę
a Ty pchasz mnie dalej
chce jeszcze trochę
popieprzyć.

Dotknij mnie
przejedź palcami po skórze
chwyć pewnie
i podnieś do góry.

Nie baw się
zabierz mnie do krainy marzeń
pomóż odlecieć
i szybować naucz.

Połóż mnie
pośród miękkości jedwabiu
nie będziemy teraz rozmawiać
dopiero rano.

Widzę gęsią skórkę na moim ramieniu,
choć dopiero się do mnie zbliżasz
oddech mi przyśpiesza.
Puls zaczyna szaleć, a dłonie się pocą,
gdybyś nie był sobą
pomyślałabym, że Cię kocham.

Życie ucieka mi przez palce,
które nie chcą się splatać z Twoimi.
Łącze je, nie do modlitwy,
lecz by odebrać oddech.
Wzdycham, prawda za bardzo boli,
stoję a w myślach trwa pościg.

Jestem tak blisko, na wyciągnięcie dłoni,
szkoda tylko, że dotyk boli bardziej niż słowa.
Dłonie niosą ciepło, które chwilami aż parzy.
Co mam zrobić, gdy wiem o czym myślisz?
Gdy widzę jak patrzysz?

Słowa przynoszą cierpienie, męczą nocami,
lecz to Twoje dłonie zadają prawdziwe rany.
I mimo, iż nie krwawię… umieram, powoli.
Nadal jednak jestem
nawet wtedy, gdy krzyczę, że boli.

Nie chcę grzebać w ziemi,
w której ktoś będzie chowany.
Ale nie stać mnie na nic więcej
a dzień nie zawsze usłany jest różami.

Przypomnę sobie dzieciństwo,
które pozostawiło gorzki posmak.
Nie jak świat,
który widziałam oczami wyobraźni.

I mimo, że jeszcze ciepło
Twoje ciało stygnie.
Nic na to nie poradzę,
że życie przemija.

Przepuszczam przez palce
puszczam, upuszczam.
Nie gonię, nie łapę
samą siebie tracę.

Wracam,
ale nie do domu.
Chciałam spokoju
to mogę napluć w twarz sobie.

Nie zabieraj mnie stąd
bo gdzie indziej
będzie tak samo.

Nie powiem do nikogo tato
nie dostane się na prawo
nie zrozumiem co to kochać.

I płacz, tylko on
zostanie przy mnie
tak długo jak zapragnę.

Nie umiem przestać
mieszać
Twojego powietrza ze swoim.

Nasze oddechy
łączą się w jedność
jak dłonie.

I choć nie umiem pływać
nie tonę
bo ciągniesz mnie ku brzegowi.

Uśmiecham się
w wyobraźni.
Śpiewam
choć nie umiem ładnie.

Zostanę
mimo iż wolę odchodzić.
Nie umiem malować
ale pędzel trzymam w dłoni.

Czasem wpadam na ściany
płacząc jak małe dziecko.
Chciałabym krzyknąć
ale brakuje mi powietrza.