Dotykam Twoich ust moimi
myślałam, że to będzie na zawsze
a było tylko na chwilę.

Łapię palcami powietrze
w roztargnieniu
szukając Twojej dłoni.

Muszę nauczyć się żyć
od nowa
obrączkę położyłam obok Twojej.

Nigdy nie zapytała
czy może wejść i się rozgościć
wkradła się niepostrzeżenie
jak niechciani goście.

Zasiała spustoszenie
zwykłą codzienność zabrała
pozbawiła nadziei
obdarzyła wątpliwościami.

Nie dała czasu na pożegnanie
wodospad z łez stworzyła
skradła Twój uśmiech
życia pozbawiła.

Co mam zrobić z myślami
które nie chcą przestać pędzić
jak żyć ze świadomością
że nas już nie ma.

Jak dopuścić do siebie szczęście
i ruszyć z miejsca
potrzeba wiele odwagi
by porzucić dawne marzenia.

Przysięga nie traci swojej mocy
wraz ze śmiercią
kiedy spoglądam w niebo
zawsze myślę o Tobie... Mężu.

Nie myślę już o przyszłości
z niecierpliwością.
Za dużo myślę nocą
o przeszłości.

Są chwile kiedy oddech
przychodzi mi z trudem.
Wspomnienia wracają
a Ciebie dalej nie ma.

Umieram z miłości
moje serce wciąż krwawi.
Czasem trzeba zmienić wszystko
by się odnaleźć.

Stworzyłam sobie siebie
z Tobą
na tle cudownego pejzażu.

Pełno tam żywych kolorów
radości
szarości nie ma wcale.

Pod drugą warstwą tylko krew
i łzy
z mojego własnego koszmaru.

Zatracam się w zmysłach
próbuję nieznane
nie wiem co do mnie mówisz
gdy błądzę myślami.

Zbliżam się przez dotyk
moje dłonie prowadzą
gdy świat nas zawodzi
my jedziemy dalej.

Przekraczamy granice
prędkość zwiększamy
odkrywam siebie
przegrywam z pożądaniem.

Zwalniam,
gdy widzę czerwone
Twoja skóra pali
jak ogień.

Ciało już mrowi
a wargi się śpieszą,
gdy przemierzam szlaki
rozgrzanymi dłońmi.

Ja Cię kręcę
a Ty pchasz mnie dalej
chce jeszcze trochę
popieprzyć.

Dotknij mnie
przejedź palcami po skórze
chwyć pewnie
i podnieś do góry.

Nie baw się
zabierz mnie do krainy marzeń
pomóż odlecieć
i szybować naucz.

Połóż mnie
pośród miękkości jedwabiu
nie będziemy teraz rozmawiać
dopiero rano.