Przepuszczam przez palce
puszczam, upuszczam.
Nie gonię, nie łapę
samą siebie tracę.

Wracam,
ale nie do domu.
Chciałam spokoju
to mogę napluć w twarz sobie.

Nie zabieraj mnie stąd
bo gdzie indziej
będzie tak samo.

Nie powiem do nikogo tato
nie dostane się na prawo
nie zrozumiem co to kochać.

I płacz, tylko on
zostanie przy mnie
tak długo jak zapragnę.

Nie umiem przestać
mieszać
Twojego powietrza ze swoim.

Nasze oddechy
łączą się w jedność
jak dłonie.

I choć nie umiem pływać
nie tonę
bo ciągniesz mnie ku brzegowi.

Uśmiecham się
w wyobraźni.
Śpiewam
choć nie umiem ładnie.

Zostanę
mimo iż wolę odchodzić.
Nie umiem malować
ale pędzel trzymam w dłoni.

Czasem wpadam na ściany
płacząc jak małe dziecko.
Chciałabym krzyknąć
ale brakuje mi powietrza.

Zimno tu jakoś
cholera
a Twoich ramion nie ma
by mnie ogrzać teraz.

Posiedzę dalej sama
nie po to, by cierpieć
czasem lubię zostawić
po prostu wolne miejsce.

Gdy Cię obok nie ma
tak właśnie się dzieje
bo brakuje mi części mnie
mojego niezbędnego fragmentu.