Widzę gęsią skórkę na moim ramieniu,
choć dopiero się do mnie zbliżasz
oddech mi przyśpiesza.
Puls zaczyna szaleć, a dłonie się pocą,
gdybyś nie był sobą
pomyślałabym, że Cię kocham.

Życie ucieka mi przez palce,
które nie chcą się splatać z Twoimi.
Łącze je, nie do modlitwy,
lecz by odebrać oddech.
Wzdycham, prawda za bardzo boli,
stoję a w myślach trwa pościg.

Jestem tak blisko, na wyciągnięcie dłoni,
szkoda tylko, że dotyk boli bardziej niż słowa.
Dłonie niosą ciepło, które chwilami aż parzy.
Co mam zrobić, gdy wiem o czym myślisz?
Gdy widzę jak patrzysz?

Słowa przynoszą cierpienie, męczą nocami,
lecz to Twoje dłonie zadają prawdziwe rany.
I mimo, iż nie krwawię… umieram, powoli.
Nadal jednak jestem
nawet wtedy, gdy krzyczę, że boli.

Nie chcę grzebać w ziemi,
w której ktoś będzie chowany.
Ale nie stać mnie na nic więcej
a dzień nie zawsze usłany jest różami.

Przypomnę sobie dzieciństwo,
które pozostawiło gorzki posmak.
Nie jak świat,
który widziałam oczami wyobraźni.

I mimo, że jeszcze ciepło
Twoje ciało stygnie.
Nic na to nie poradzę,
że życie przemija.