ciągle się łudze, że obudze się rano i zastane inny świat.
naiwność ?
może.
ale nie potrafie przestać..
nie potrafie nie mieć nadziei.

skrywam własne emocje, własne smutki i myśli..
mam to prawie opanowane do perfekcji.
jestem nauczona radzić sobie z własnymi problemami w własnej głowie,

samemu.

chciałabym się w tym zatracić.. w tych doznaniach, w tych uczuciach.. w jego spojrzeniu, w jego słowach i dotyku.
ale nie moge.. nie potrafie.

nie kocham.