Tłum za tłumem pogania szumem,
Medialnym, na wskroś spirytualnym.
Dziś każda nawet niepłodna głowa,
Próbuje i może tworzyć słowa.
Dla zabawy, żartu lub zagłady,
Słowami wchodząc w diabelskie układy.
Nie jedno słowo już ciałem się stało.
I stało, stało aż nie dojrzało,
Kiełkując powoli pnączem nienawiści.
Ile jeszcze krwawych przepowiedni się ziści?
Szeptane rany zadane samogłoskami,
Gniją w ukryciu dniami i latami.
Każdemu słowu przypisują winy,
Które odkupić mogą tylko karabiny.
Mową próbujecie dodać sobie wartości,
Popychając świat w objęcia gnuśności.
Przekonując się słowami o wzajemnej winie,
Palicie i burzycie swoje świątynie.
Mowa wylana, przeobrażona w histerie,
Powraca, wlana z nienawiścią w arterie.
Drąży was całych, pochłania serce.
Oto słowo stworzyło mordercę!

I czy nie zakrawa to na ironii nutkę,
Że sama trucizna stanowi odtrutkę?

Zagubiony wzrok błądzi w ciemności,
Łapiąc elementy układanki, szczegóły,
Wyszukując fragmentów z banalnej całości,
Obserwując każde najmniejsze ruchy,
Oczy utkwione w rytmicznym pulsie,
Świątyni serce chroniące tak głęboko,
Przesuwającą się po synchronicznym kursie,
Na każde najmniejsze drżenia reaguje oko,
Szept senny wydany jakby z mar świata,
Ceremonii towarzyszy jakby od niechcenia,
Nie wiem czy patrzę tak sekundy czy lata,
Pod wrażeniem tego nocy olśnienia.
I łykam tak życie jakby po wieki,
Unieruchomiony w jednym momencie, chwili,
Ze zmęczenia już chcą opaść powieki,
Jednak miłość do piękna je wciąż sili.
A lubię tak patrzyć mimo późnej pory,
Bo wiem że na wyłączność mam ten widok,
I gdy nocne wychodzą myśli potwory,
Mogę odsunąć się od nich na więcej niż krok.
I patrzę tak, nie chcąc byś się budziła,
By w nieskończoność trwała ta pokazu chwila,
I przytulić delikatnie się Ciebie trudzę,
Delikatnym być, choć wiem że Cię nie zbudzę.
Trwaj chwilo i pozwól cieszyć się sobą,
Mimo że moje oczy snu zażyć przez to nie mogą.

Rozproszone refleksy w ciemnym zwierciadle,
Odrywają z każdym promieniem ciało,
Na każdej bliźnie załamując się zajadle,
Pryzmatem piękna czyniąc, to co zwykle pomijano,

A zwyczajnym się stało co dotąd w głębokim cieniu,
Ukrywało sekret w agonii imieniu.

Wychodząc na przeciw w swoim kalectwie,
Mentalnie i społecznie w stanie rozkładu,
Nieśmiałą próbą zmiany nowy dzień tnie,
Na sekundy zlepione spoiwem innego ładu,

Ukrywało sekret w ironii imieniu,
Przeciwstawiając odwagę starej obawy płomieniu.

Do kości ręce spływające krwią bezsilności,
Cięło co ranek ciemne zwierciadło,
A szkarłat był pożywką dla ogólnej litości,
Póki światło z innego kierunku nań nie padło,

A perspektywa uczyniła rany i blizny,
Symbolem ideału - nie zepsucia i zgnilizny.

I dusza, co tyle lat przetrwała w skorupie poniżenia,
Mogła rozwinąć zwykłe godności skrzydła szeroko,
Gdy pod nowym kątem rozproszona codzienność istnienia,
Na zwierciadle ludzkich dusz, trafiła właściwe oko.

Chciałem uwolnić swoje szaleństwo
Odpuścić sobie człowieczeństwo
Bo bycie człowiekiem
Znudziło mi się z wiekiem
Żadnej zabawy nie było w etyce
Moralnych zasadach i polityce
Psychopatyzm mój na tym polega
Że w człowieku nie widzę człowieka
A jedynie skórę, mięśnie i kości
Gnijący szkielet - podwaliną ludzkości
Odrzuciłem wszelkie Prawdy Księgi
Zmierzając do przyjęcia natury potęgi
Innymi rządzą dziś tylko pieniądze
To czemu mną nie mogą pierwotne żądze?
Dlaczego przez te wszystkie laty
Wytworzone na temat ludzi schematy
Chcecie powtarzać tak nieustannie
Zdrada? Nie, ja widzę latarnie
Gehenna? Choć droga do niej kręta
Jej światło działa na mnie jak przynęta
Barbarzyńcie więc dalej swoje korzenie
Odwrócone wasze spojrzenie
Na twarzy maska człowieka
A w środku tylko gnuśność czeka
By przelać wasze granice.
Już nic nie mówię - milczę
Czyny pokażą czy moje szaleństwo
To tak na prawdę nie człowieczeństwo
Do światła przebić się trzeba w trudzie
Odpowiadając sobie na pytanie - kim są ludzie?...