Potokiem słów beznamiętnych do ciebie
wiatrem co uniesie kapelusz licznych postaci
kapturem wszech ukrywającym nasze wspomnienie
winoroślą bezgranicznych spojrzeń
błyskiem jezior migoczących powabnie
dłońmi zasuwającymi usta na klucz
taflą wody we mnie

potokiem słów beznamiętnych do ciebie
pocałunek po miłości
za zachodem wschód
umieram umieram umieram
umieram ci

pozwól mi przestać

Usłysz moje zwłoki gdy nie ma nas
posłuchaj dźwięku gwiazd kiedy odchodzę
nie było już dla mnie miejsca
traciłaś tlen

dopalam jeszcze szczątki nieba
jakoby nadal istniało
zakończę się z godnością
bo przecież jak tak można

rozkładam część siebie
by pozwolić
pozwolić im odejść
ogrom nadaje nocne barwy

porozrzucane ciała w odmętach
między naturalizmem i ironią
świat pulsuje dla siebie
a gdy pytasz co z wiecznością
retorycznie postaw mi kreskę

to nadal marny epizod jakich było dziesiątki
i o którym słyszano
odebrałaś słuch
odebrałaś mi wzrok
pozostała satelita pomylona całkiem specjalnie
z oparami samolotu
wyjrzyj dalej i zafunduj sobie los
życie jest tego warte
Tylko czy Ty...

Spacerowałem przez morza naszych lat
witryny odbić mew, pól , traw
niczego nie brakowało nam
chcielibyśmy więcej
nie potrzebujemy już

proszę przyjdź
bądź mi nad ranem
dopóty ujrzę cię niczyją
nie moją nawet

wejdź
nie pukaj
przywitaj się lub odwrotnie mi zarzuć
wtem cofnę dwa kroki | spojrzę jeszcze przelotnie |
i powrócę do tego
do czego najbardziej mnie nauczyłaś

chcę wypowiedzieć dwa słowa
nieczęsto z nich korzystam
czuj się wyjątkowa
raz jeden mi się wydarzyło
fikcja
miało nie przydarzyć się później
nie przyznawaj od razu medalu
pocałunek powstrzymaj

znam je na pamięć
mentalna całkowicie śnieżnobiała
sercowa zamieć

blokadaniepotrafięprzepraszam
spróbuję|jutro|od|nowa

[w twoim odbiciu}
mojego lustra Cię rozkochać.

16.12.13