Podobno kwatery szykują nam posłanie
Górskie szczyty chcą nas wreszcie widzieć
Statek odmawia odbicia od brzegu
Póki nie stawimy się na pokładzie
Kawiarnie plotkują, że mamy się zjawić
Pianista już gra ukochane melodie
Bo nie chce nas zawieść
Czy wierzysz, że nawet alejki wołają:
„Tędy! Tędy! Kochani!”
A fontanny wszystkich miast
Przechowują nam grosze na szczęście
Wszyscy nie mogą się doczekać
I ścielą nam drogę do gwiazd
A my ciągle szukamy adresu

Zamość, 6 kwietnia 2017 r.

Kilometry od ciebie jestem
Na odległość nasłuchuję twego serca
W tajemnicy przed światem szepczemy do siebie
Nikt jeszcze nie wie, że to ja ślę ci błękit
A ty odpowiadasz uśmiechem słońca
I że chwile najlepsze zbieramy do kieszeni
By kiedyś obdarować nimi szczodrze

Zdziwią się może,
Że nam do siebie po drodze
A my już wiemy
Że ani kroku nie chcemy
Bez dłoni kochanej
I siebie nawzajem

Zamość, 6 kwietnia 2017 r.

Kilometry od ciebie trwam w zamyśleniu
Na odległość nasłuchuję twego serca
Szepnij, proszę, czy jesteś szczęśliwa
To jedno chcę wiedzieć, nim zgaszę dziś lampkę
I może jeszcze to, czy goszczę w twych myślach

To niesamowite, że wszystko się zgadza
A jednak dłoń
Zostaje pusta

Zamość, 6 kwietnia 2017 r.

Gdybyś zdjęła krążek z palca
Nazajutrz stałbym w twoich drzwiach
Z bukietem dobrych dni przed nami
Z butelką szczęścia bez końca
Ze skarbonką marzeń – sercem
I odtąd wszystkie pory roku
Byłyby jak pierwsza wiosna
A statek „Nowa Wierność”
Pływałby tam i z powrotem
W spokojnym nurcie rzeki

Dlaczego życie okrutne
Rozdziela ludzi tak bliskich
I drzwi zostawia zamknięte

Zamość, 7 marca 2017 r.

Musisz jeszcze poczekać, mój Synku.
Nie miej mi za złe.
Tatuś wciąż walczy o buty na zimę,
O dobrą zupę, o ratę mieszkania.
Musi nasłuchać się wrzasku,
Abyś mógł mieszkać w radosnym gwarze.
Musi dużo biegać i prężyć umysł,
Abyś mógł żyć beztrosko.
Spotyka obojętne, zimne twarze,
Lecz wie, że kiedyś twój uśmiech
Wynagrodzi mu wszystko.
A gdy po latach wieczór życia go dopadnie,
Słońce będzie świecić, jakby było południe
Pięknego, letniego dnia.

Zamość, 2 sierpnia 2016 r.

Rozpoznasz ją łatwo…
Będzie wiedziała, że możesz umrzeć każdego dnia
Nie będzie tracić czasu
Szkoda każdej chwili przeżytej osobno
I nigdy więcej nie pozwoli na samotność
Pisanie listów z najdalszych przylądków
Rozpaczliwe wołanie ciała

Wszystko zmieni
Ozdobi sobą bulwary i parki
Wreszcie zatańczy ku radości wszystkich
Nigdy nie dość podróży i słów
Dnia świstaka już nie będzie
Nocą położy się na twoim ramieniu
I zaśnie, bezpieczna, szczęśliwa

Majdan Ruszowski, 28 marca 2015

Potrzebowałaś ramion
Jak nikt inny na świecie
Tak krucha i łaknąca
A jednak to ty
Pierwsza mnie objęłaś
I w listopadowej zimie
Zrobiło się ciepło w sercu
Czuwałaś nad moją samotnością
Jak przykazał nam Rilke
Czułem, że zaczyna się wszystko
Co dobre i piękne
Zasypiałem spokojny o dzień

Nagle zrobiło się cicho
Za cicho

Zamość, 11 kwietnia 2014