rozlega się w ciszy
i już nie jest ciszą

przeszywa głęboko
krzyżykowym ściegiem
urywa się nagle

- czy słyszysz

nie mogę cię pragnąć
tak mocno

dopiero przymierzasz sukienkę
jeszcze zima
płaszczem powiewa
spaceruje z mrozem pod rękę
a ty
burzą kwiatów
wybuchnąć nie możesz

więc ja
- złoty środek zażywam
i przyglądam się tobie

dotykam cię pragnieniem

powitajmy
wiosenne drżenie tysiącem
kolorowych oddechów
kwiaty rozkwitną nam w dłoniach
słowo przytulimy do słowa
chociaż chaotycznie w milczeniu pulsując

- kształt zapachu łąki przejmują

nasze słowa
jak ptaki szybują

nic się nie zmienia

łopot skrzydeł
który wiosnę zaprasza
dotyk piór w kolorze lata
kropla deszczu
którą z miłością przytulam
do twojego imienia

- nic się nie zmienia

poszłam tylko na łąkę
- tak dawno nie byłam

wśród kwiatów
przeszłości zapach poczułam
w zachwycie
zapomniałam o bieli sukienki

a kwiaty
zostawiły ślady
- jakby w podzięce

słowo
jak iskra myśli zapala

roznieca płomień przyszłego ogniska
gorącą
- trzymam w dłoni
zawieszona w próżni nadziei igrzyska

może wypuścić w uczuć przestworza
by ogniem wiecznym płonęła
lub
uśpić w popiele żywiołu
- by z próżni mnie uwolniła

jesteś refrenem dnia
- od rana do wieczora
nocy
- od zmierzchu do świtu

wyjątkowy
w swojej powtarzalności

dla mnie
niepowtarzalny

dziękuję ci za istnienie

kołysanie na fali wzruszeń
by za chwilę wstrząsnąć
- przenieść
nad klif odmłodzony
ujrzeć obrazy skrzywione

i ponownie przenieść w jutro
- jakże niewiadome

na krawędzi pocałunku
w sobie zaszeptani
on i ona
tak podobni

ogniem ciszy rozpaleni

kroplą wody
darmo gaszą płomień
- rozżarzonej ramy

niewiele słów a znaczeń wiele

jak mam zrozumieć cię
- mój aniele
gdy każdym dźwiękiem
wiosny szelestem

dziwnym - od wzruszeń
- ptakiem jestem

w milczeniu koniecznym
malujemy obrazy
igraszką się stając
- jakiegoś jutra

zawsze będziesz
otwartą kartą

- nigdy nie będziesz
moją własnością

z niepokojem patrzę na słowa
o mur zdarzeń rozbite
- o życie!
gdybyś mogło ukazać
prawdziwe oblicze

a ty rozproszone
ulegasz namiętnym nutom
kiedy w tobie
- siebie przeżywam
każdą twórczą minutą

dziewczyna na łące kwiaty zbierała
wiatr - zapach wzruszenia wokół roznosił
dotykał i pieścił rąbek sukienki
- ona pachniała

zakwitła dziewczyna kwiatem na łące
wiatr zerwał zmysłową kruchość istnienia
kwiaty przekwitły - dziewczyna została wiosennym pąkiem

nie zamawiałam gwiazd
ani księżyca
- nie sięgam tak wysoko

otworzyłam tylko drzwi
do ciepła
do światła
do ciebie
- i zobaczyłam całe niebo

otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny