jesteś refrenem dnia
i nocy

wyjątkowy
w swojej powtarzalności

dla mnie
niepowtarzalny

dziękuję ci za istnienie

kołysanie na fali wzruszeń
by za chwilę wstrząsnąć
- przenieść
nad klif odmłodzony
ujrzeć obrazy skrzywione

i ponownie przenieść w jutro
- jakże niewiadome

na krawędzi pocałunku
w sobie zaszeptani
on i ona
tak podobni

ogniem ciszy rozpaleni

kroplą wody
darmo gaszą płomień
- rozżarzonej ramy

niewiele słów a znaczeń wiele

jak mam zrozumieć cię
- mój aniele
gdy każdym dźwiękiem
wiosny szelestem

dziwnym - od wzruszeń
- ptakiem jestem

w milczeniu koniecznym
malujemy obrazy
igraszką się stając
- jakiegoś jutra

zawsze będziesz
otwartą kartą

- nigdy nie będziesz
moją własnością

z niepokojem patrzę na słowa
o mur zdarzeń rozbite
- o życie!
gdybyś mogło ukazać
prawdziwe oblicze

a ty rozproszone
ulegasz namiętnym nutom
kiedy w tobie
- siebie przeżywam
każdą twórczą minutą

dziewczyna na łące kwiaty zbierała
wiatr - zapach wzruszenia wokół roznosił
dotykał i pieścił rąbek sukienki
- ona pachniała

zakwitła dziewczyna kwiatem na łące
wiatr zerwał zmysłową kruchość istnienia
kwiaty przekwitły - dziewczyna została wiosennym pąkiem

nie zamawiałam gwiazd
ani księżyca
- nie sięgam tak wysoko

otworzyłam tylko drzwi
do ciepła
do światła
do ciebie
- i zobaczyłam całe niebo

otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny

odwiedzam cię
każdą cząstką siebie
gdzie słowa myśli dotykają

bezimiennie wychodzę
poza wersy

i jestem
- poetycko niepoprawna

spotykam cię w słowach
w poufnych zwierzeniach

rozpoznam na drodze myśli
niepojętych

w dalekiej i mglistej przestrzeni
żyjemy
- wspieramy w upadkach i losu
zwątpieniach

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

czy z bliska
czy z daleka
pojawiasz się z naręczem wzruszeń

z dojrzałych kłosów sypiesz ziarna
nektarem z kwiatów karmisz duszę
i płyniesz nurtem rzek wezbranych
wpadasz do mórz i oceanów
po drodze wnikasz w głębię życia
dajesz odpowiedź
niekiedy pytasz
a ja od nowa cię odkrywam
codziennie składam bukiet z pytań

i wiem
że z bliska czy z daleka
pojawiasz się i mnie przenikasz

w ciszy
w milczeniu nieznośnym
rozerwane myśli
ze strzępów uczuć nieustannie cerujemy nicią wrażliwości

tak po prostu
z przeznaczenia
przez przypadek
z konieczności

czy to zmierzch...
czy już świta...

zatrzymani na krawędzi słońca
trwamy
balansując w niepewności

zatrzymani
- na krawędzi życia