w milczeniu koniecznym
malujemy obrazy
igraszką się stając
- jakiegoś jutra

zawsze będziesz
otwartą kartą

- nigdy nie będziesz
moją własnością

z niepokojem patrzę na słowa
o mur zdarzeń rozbite
- o życie!
gdybyś mogło ukazać
prawdziwe oblicze

a ty rozproszone
ulegasz namiętnym nutom
kiedy w tobie
- siebie przeżywam
każdą twórczą minutą

dziewczyna na łące kwiaty zbierała
wiatr - zapach wzruszenia wokół roznosił
dotykał i pieścił rąbek sukienki
- ona pachniała

zakwitła dziewczyna kwiatem na łące
wiatr zerwał zmysłową kruchość istnienia
kwiaty przekwitły - dziewczyna została wiosennym pąkiem

nie zamawiałam gwiazd
ani księżyca
- nie sięgam tak wysoko

otworzyłam tylko drzwi
do ciepła
do światła
do ciebie
- i zobaczyłam całe niebo

otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny

odwiedzam cię
każdą cząstką siebie
gdzie słowa myśli dotykają

bezimiennie wychodzę
poza wersy

i jestem
- poetycko niepoprawna

spotykam cię w słowach
w poufnych zwierzeniach

rozpoznam na drodze myśli
niepojętych

w dalekiej i mglistej przestrzeni
żyjemy
- wspieramy w upadkach i losu
zwątpieniach

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

czy z bliska
czy z daleka
pojawiasz się z naręczem wzruszeń

z dojrzałych kłosów sypiesz ziarna
nektarem z kwiatów karmisz duszę
i płyniesz nurtem rzek wezbranych
wpadasz do mórz i oceanów
po drodze wnikasz w głębię życia
dajesz odpowiedź
niekiedy pytasz
a ja od nowa cię odkrywam
codziennie składam bukiet z pytań

i wiem
że z bliska czy z daleka
pojawiasz się i mnie przenikasz

w ciszy
w milczeniu nieznośnym
rozerwane myśli
ze strzępów uczuć nieustannie cerujemy nicią wrażliwości

tak po prostu
z przeznaczenia
przez przypadek
z konieczności

czy to zmierzch...
czy już świta...

zatrzymani na krawędzi słońca
trwamy
balansując w niepewności

zatrzymani
- na krawędzi życia

spłoszona
jak dzikie zwierzę
wielkość świata oswajasz
- myśli moja

wrażeń mocą
w małości słów uwięziona
na drodze zdarzeń

drodze zbyt krótkiej
i długiej zarazem

pokochać deszcz
który kroplą po kropli
spływa strofami
poezji strumieniem

pokochać deszcz
dźwiękiem przelotnym
rzeką wezbraną
życia melodią

pokochać
- o nic nie pytając

jezioro otoczył poświatą księżyca
opowieść miłosną
w pył gwiezdny rozsypał
i siłą drzemiącą w lirycznych pasażach
zwątpienie z nadzieją
w sonacie swej zawarł

nad brzegiem jeziora muzyką zabrzmiały
akordy tęsknoty
miłości i wiary
on dźwiękiem wielbienia uczucia wyraził

ona została - kształtem fantazji

(Impulsem stała się geneza ,,Sonaty księżycowej" Ludwiga van Beethovena).

twój spokój
pachnący letnim sadem
jesienną dojrzałością smaku
zimą
zmysły wiosenne rozbudza

- i moje cztery pory roku